حضور درخشان روزنامه‏‌نگاران زن

مریم محمدی

روز چهارشنبه نهم دسامبر، در آستانه‏‌ی روز جهانی حقوق بشر، در شهر تورنتوی کانادا، مراسمی برای اهدای جایزه‌‏ی آزادی بیان به ژیلا بنی‏‌یعقوب، روزنامه‌‏نگار ایرانی، بدون حضور وی برگزار شد.

در ارتباط با اهدای این جایزه به خانم بنی‏‌یعقوب، با ایشان گفت‏‌وگویی داشتم.

خانم بنی‏‌یعقوب، دیروز در کانادا، مراسمی برای اهدای جایزه‌‏ای به شما، البته بدون حضور خود شما، برگزار شد. ممکن است در مورد مضمون این جایزه و این که به چه کسانی تعلق می‏‌گیرد، توضیحاتی بدهید؟

این جایزه‏ی آزادی بیان است که از سوی سازمان روزنامه‏نگاران کانادایی، هر ساله به روزنامه‏نگاری که به گفته‏ی خودشان شجاعت زیادی در غلبه بر مشکلات مربوط به کار روزنامه‏نگاری دارد، اهدا می‏شود.

امسال این جایزه به طور مشترک به من و یک روزنامه‏‌ی روسی «نُوایا گازیتا» که چند خبرنگار آن به‌خاطر تهیه‏ی گزارش‏های افشاگرانه در روسیه به قتل رسیده‏اند، اهدا شده است.

شما در این مراسم حضور نداشتید.

بله متاسفانه؛ به خاطر مشکلاتی که در حال حاضر وجود دارد، ترجیح دادم به این سفر نروم و در این مراسم شرکت نکنم.

مهم‏‌ترین دلیل آن هم زندانی بودن همسرم، بهمن، است که دادگاه او روز شنبه در شعبه‏ی ۲۶ دادگاه انقلاب تهران برگزار می‏شود و من ترجیح می‏دادم در چنین زمانی، حتما در تهران و در کنار همسرم باشم.

ژیلا بنی‏‌یعقوب می‌گوید با وجود همه‏ی سختی‏ها، در این سال‏ها تعداد روزنامه‏نگاران زن در ایران به شدت افزایش پیدا کرده است.

شما می‏‌توانید در دادگاه حضور داشته باشید؟

این که می‏گویم در کنارش باشم، منظورم حداکثر تا همان پشت در دادگاه است. چون تجربه نشان می‏دهد که در چند ماه اخیر خانواده‏های متهمان پس از انتخابات، اجازه حضور در دادگاه را نیافته‏اند. فقط در بهترین حالت جز متهم، فقط وکیل مدافع‏اش می‏تواند در دادگاه شرکت کند.

اما من به هرحال امیدوار هستم که آن روز قاضی اجازه بدهد من هم در دادگاه شرکت کنم و اگر این اجازه را نداد، بتوانم تا پشت در دادگاه همراهی‏اش کرده و چند دقیقه‏ای او را ببینم.

خانم بنی‏‌یعقوب، ظاهرا شما جایزه را تقدیم کردید؟

بله، این جایزه را به همه‏ی روزنامه‏نگاران زندانی وطنم، از جمله همسر عزیزم، بهمن، تقدیم کردم. چرا که فکر می‏کنم آن‏ها شایستگی بیشتری برای دریافت این جایزه دارند.

همان‏‌طور که گفتم، این جایزه به روزنامه‏نگارانی تعلق می‏گیرد که با شجاعت سعی کرده‏اند و می‏کنند بر مشکلات موجود در مسیر تهیه‏ی گزارش و انجام فعالیت حرفه‏ای‏شان فایق بیایند.

بنابراین، احساس و نظر من این است که همکاران عزیزم که چندین ماه است در زندان به‏سر می‏برند، بیش از من شایسته‏ی دریافت این جایزه هستند.

در پیامی که برای مراسم فرستاده بودید، به یک خبر خوب اشاره کرده‏اید. ممکن است این خبر خوب را خودتان برای ما هم بگویید؟

چون فضای کلی پیامی که برای مراسم اهدای جایزه داده بودم، بیشتر متوجه ناملایماتی که روزنامه‏نگاران ایرانی متحمل می‏شوند بود، و به روزنامه‏نگاران زندانی و احکام سنگینی که برای آنان صادر شده است اشاره کرده بودم، در آخر پیام گفتم که با وجود همه‏ی سختی‏ها، یک خبر خوب هم در باره‏ی روزنامه‏نگاران ایرانی وجود دارد و آن هم این است که در این سال‏ها تعداد روزنامه‏نگاران زن در ایران به شدت افزایش پیدا کرده است.

روزنامه‏‌نگاران زن فعالیت و حضور بسیار پررنگ و خوبی در عرصه‏های مختلف روزنامه‏نگاری دارند و به‏ویژه در دفاع از حقوق زنان، نقش بسیار خوبی ایفا کرده‏اند.

گفته‏اید که زنان روزنامه‏نگار ۳۵درصد کل روزنامه‏نگاران ایران هستند.

بله، همین‏طور است.