شیرینی و تلخی‌های کوبا

برای مسافرانی که از باران و روزهای بی‌آفتاب اروپا خسته می‌شوند، کوبا کشوری آفتابی و رویایی است.
آب‌های دریای کارائیب با این‌همه ساحل‌ خوش‌آب و هوا و امکانات زیاد برای شناوری و حمام آفتاب، می‌تواند برای دریانوردان، غواصان و شناگران ماهر، رویایی باشد که با 10 ساعت پرواز می‌شود به آن رسید.

مردم خوش‌قلبی که به مسافران با چشم محبت نگاه می‌کنند؛ طوری‌که انگار از آینده آمده باشند. کودکانی که با صمیمیت تمام، لباس رسمی مدرسه به‌تن می‌کنند و به سوی مدرسه می‌روند؛ برای کسانی که در جامعه سوسیالیستی به‌سر بردند، دنیایی دوست‌داشتنی است. کوبا کشوری است که زن و مرد برابرند و انتخاب جفت بدون هیچ مشکلی صورت می‌گیرد.

کشوری که قدرتمندترین سیاست‌مدارش، رائول کاسترو، به گفته خود مردم کوبا همجنس‌گرا است، و این دلیل آزادی بعضی از همجنس‌گراها در این کشور است.
رائول کاسترو، از هنر و رقص در کوبا، پشتیبانی می‌کند و بیشتر از فیدل به هنر توجه دارد. این‌ها را از صحبت‌های مردم محلی کشف کردم.

ماریله کاسترو، دختر رائول کاسترو از مدافعان حقوق همجنس‌گرایان است و در سخنرانی‌های خود از وضع همجنس‌گرایان در کوبا می‌گوید که رو به بهبود است و دولت تلاش می‌کند حق آنان را پایمال نکند اما همجنس‌گرایانی که کشور را ترک کردند، قصه‌های او را باور نمی‌کنند و نظری کاملا متفاوت دارند.

این‌ها چیزهایی‌ست که می‌تواند برای یک خارجی و یا توریست جالب باشد. اما به‌عنوان کسی که با مردم کوبا نشسته‌ام و صحبت کرده‌ام؛ و به‌قول ما تاجیک‌ها، نان و نمک خورده‌ام، نمی‌توانم بگویم که زندگانی در کوبا خوب است.

مردمی که با من یا هر خارجی دیگری از درد و نگرانی‌های خود صحبت می‌کنند، انتظار دارند حرفشان به گوش شنوایی برسد. اگر گوش شما در انتظار حرف خوب و خوشایندی از کوبا است، پس متاسفم که باید شما را ناامید کنم. من در آخرین روزی که کوبا را ترک می کردم، نوشتم:

از گورباچف بدم می‌آید. چون جامعه سوسیالیستی را از بین برد؛ و از فیدل هم بدم می‌آید چون از جامعه سوسیالیستی کوبا محافظت می‌کند.
خوب است که در کوبا گدا و گرسنه کم به‌چشم می‌خورد و همه پا به‌پای هم شب را روز، و روز را شب می‌کنند؛ اما تا زمانی که دولت یا هر قدرت دیگری، جلوی راه استعداد یا هر نوع هنری را می‌گیرد، آن جامعه را نمی‌توان سالم نامید.

ماریله کاسترو، دختر رائول کاسترو

این روزها به تفاوت ظلم در جامعه اسلامی و سوسیالیستی فکر می‌کنم و انگار تفاوت زیادی بین آنها نمی‌بینم. تنها این‌که در جامعه سوسیالیستی، زن‌ها در ظاهر آزاد و مستقل به نظر می‌رسند و با محدودیت‌های کمتری روبرو هستند؛ و در جامعه اسلامی، زنان، مظلوم و کم‌ حقوقند.

اما اینها برداشت‌های ظاهری است. فیدل پدر در جامعه‌ی پدرسالار، در طول 50 سال بر سر قدرت نشسته است و خوب می‌داند که برای خود نام نیک کسب کرده است. او در طول 50 سال، از مردم کوبا جامعه‌ای ساخت که در حال بازشدن مرزها، تا پنجاه سال دیگر خواهند گفت: «دولت فیدل، خوب بود.» چون ممکن است قبل از بازگشایی مرزها، داستان گذشته از نو شروع شود و کوبا، باز به‌طرب‌گاه کشورهای ثروتمند و همسایه تبدیل شود.