یادی از پروین اعتصامی در سالمرگ او

پروین اعتصامی، در زمان معاونت کتابخانۀ دانشسرای عالی. در سمت چپ: دکتر عیسی صدیق، محمدرضا پهلوی. در عقب ایستاده: محمد مدنی دفتردار، و دکتر زنگنه، رئیس دبیرخانه دانشگاه تهران. (عکس از: «وبلاگ نصیری فوتو»)

تمایل به شهیدپروری و روحیه قهرمان‌سازی کم و بیش در نزد همۀ ملت‌ها وجود دارد. در فرهنگ ما ایرانیان اما این گرایش به قهرمان‌سازی و نیاز به آن می‌شود گفت نوعی سنت شده و عادتی جا افتاده در ساختار فکری جامعۀ ما محسوب می‌شود. طوری که حتی وقتی بعد از گذشت زمان و روشن شدن حقایق مربوط به واقعه‌ای که اتفاق آن دلیل و باعث قهرمان‌شدن شخص یا فردی معین شده؛ عموم افراد جامعۀ ما باور خود را نسبت به شایعۀ قبلی از دست نمی‌دهند و در حقیقت روی‌گرداندن از ان‌را نوعی بی‌حرمتی به شخصیت قهرمان می‌دانند.

از قضایای فراموش شده و تاریخی دادگری انوشیروان؛ و تقلب داریوش‌شاه هخامنشی در انتخابات! که بگذریم، در همین نزدیک به صد سال اخیر به‌طور مثال در حوزۀ فرهنگ و ادبیات معاصر ما می‌توان به مرگ جلال آل‌احمد که پیرامون آن هاله‌ای از ابهام تنیده شده، مرگ غلامرضا تختی، غرق شدن صمد بهرنگی، و شایعه مرگ پروین اعتصامی به بیماری حصبه اشاره کرد که در برنامه امروز جُنگ صدا به آن می‌پردازیم.

. . . این فقط در موسیقی و ترانه‌های ایرانی نیست که ترانه‌ای به‌هر دلیل چنان جلوه کند که خوانندگان مختلف به دوباره‌خوانی آن علاقه نشان دهند. بلکه ترانه‌های هست که گاه تا دویست خواننده از ملیت‌های مختلف و با زبان‌های متفاوت آن را خوانده و اجرا کرده‌اند.

در بخش بازپخش برنامه‌های گذشتۀ رادیو زمانه، این‌بار حکایت یکی از این ترانه‌ها را به‌روایت گرم و زبان شیرین شهزاده سمرقندی می‌شنویم که چیزی بیشتر از توضیح در بارۀ یک ترانه است.

گزارش زندۀ کشف راز فراموش شدۀ ترانه‌ای که برآمده از خاطره‌ای دور از دوران کودکی است و بوی باروت و جنگ و رنگ عشق و طعم بوسۀ وداع دارد.

برنامه را از [اینجا] بشنوید!
برنامۀ پیشن را هم از [اینجا]

ناگفته‌هایی از زندگی پروین و چند نامه از او در [اینجا]
«وبلاگ نصیری‌فوتو» را هم در [اینجا] ببینید!