تکان دهنده است! تو یه مملکت ثروتمند مثل ایران آخه جووناش باید برن بخاطر فقر اعضای بدنشونو بفروشن؟ واقعا شرم آوره.

افسوس می خورم که با این جزییات در مدح و ستایش این فیلم نوشته اید.چطور می شود این فیلم بسیار ضعیف و فرصت طلبانه را که تنها برای کسب شهرت یا انگیزه های مالی یا فردی دیگر آشکارا به تحریف و توهین نسبت به جامعه ایران پرداخته اینطور ستود و حتی سوژه مطلب و مصاحبه ساخت.قبول دارم که هر کسی می تواند هر فیلمی بسازد و یا به آزادی دیدگاه هایش را بیان دارد اما از شما به عنوان رسانه ای که تا حد زیادی به صداقت و دقت مطالبش ایمان دارم بسیار بعید بود که حتی به معرفی این فیلم آنهم به این شکل بپردازید. فیلمی که بنابراصول نقدفیلم حتی ارزش بررسی هم نداشت و توهین به ملت ایران بود.با دیدن این فیلم به خودم می گفتم سینمای داستانی ایران با جعفر پناهی و بهمن قبادی به افتضاح کشیده شد تا جامعه ایران به دست فرزندان ناخلفش دشنام بشنود و حالا اینها کم بودند باید یکی هم در سینمای مستند قد علم کند و با سر هم کردن مشتی خزعبلات و تصاویر سیاه نمایی شده و یک سویه جای خالی این فیلم ساز نماها را در سینمای مستند پر کند.آیا می دانید معرفی این فیلم ساز حتی به عنوان مستند ساز توهین بزرگی به تاریخ سینمای مستند ایران است؟؟عجیب است که گزارشگر شما می نویسد:«نیما سروستانی، در فیلم مستند «حراج کلیه» با نگاهی ویژه و به دور از جانبداری، بیننده را با چگونگی و رشد تجارت اعضای بدن در ایران آشنا می‌کند.»شرم آور است!این فیلم چیزی جز غرض ورزی و نان به نرخ روز خوری نیست.پیشنهاد می کنم حالا که به هر دلیل این مطلب از دستتان در رفته بیایید یک نظرسنجی بکنید ببینید نظر ایرانیان خارج از کشور درباره این فیلم و کارهای امثال پناهی چیست.برای من که که کم و بیش با ایرانیان مقیم فرانسه در ارتباطم بسیار جالب بود که پس از پخش این فیلم از آرته اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان گذشته از گرایش های سیاسی و فرهنگی و شخصیتی این فیلم را «شرم آور»،«نان به نرخ روز خور»،« یک سویه»،و « فوق العاده اغراق آمیز» می خواندند.به شما پیشنهاد می کنم حتما این نظرسنجی را انجام دهید تا به عنوان حرکتی رسانه ای زمینه ای شود برای شناخت کسانی که بدون داشتن ارزش های درونی و تنها برای کسب شهرت و پول دست به ساخت فیلم برای تلویزیون های اروپایی می زنند.

بهتر بود ایشان میزان فروش کلیه در ایران را با آمار میزان پیوند کلیه در ایران و دیگر کشورها هم مقایسه می کرد تا قضاوت بهتری از درست یا غلط بودن این قانون در ایران داشته باشیم. بهر حال این قانون مشکل بسیاری از مردم نیازمند را حل کرده است. مردمی که فرصت ندارند بقول ایشان دولت کار فرهنگی کند تا ان شاء الله مردم ایران 50 سال دیگر یاد بگیرند تا کلیه مرده های خود را اهدا کنند. تازه اگر آنقدر بیمار مرگ مغزی باشد که کفاف خیل عظیم منتظران در صف پیوند را بدهد. در مورد اهدای کلیه از سوی نزدیکان، آیا خود ایشان حاضر است چنین کاری بکند که از طرف دیگران صحبت می کند؟ برای ایشان متاسفم که دولت ایران مانعی در ساخت فیلمشان ایجاد نکرده، تبلیغ خوبی برای فیلمشان می شد!

اسفناک برای ما و برای محمود نفتی!!!

متاسفم برای این آقا و تمامی اونایی که با به تصویر کشیدن بدبختی های ایران چشم به جوایز جشنواره های فیلم دوخته اند اینو بدونه این آقا که اون جوایز برا خاطر فیلمشون نیست برا کمک کردن به بیچاره نشون دادن این مملکت هستش متاسفم برا این آقا و مخملباف و امسال این ها

واقعا امروز براي اولين بار بود كه از خودم خجالت كشيدم كه در كشوري مانند ايران زندگي ميكنم .

لطفا همه نطرها را انتشار دهید
------
زمانه: نظر دیگری با همین نام در پای همین مطلب گذاشته شده است که منتشر نکردیم. اگر مقصودتان از «انتشار همه‌ی نظرها» همان است متأسفیم. در آن نظر چند سطری هم به زمانه تاخته‌اید (که مهم نیست) هم به سینمای چند سینماگر نامدار ایرانی حمله کرده‌اید و آثار آنها را بی هیچ دلیلی مخرب سینمای داستانی دانسته‌اید و هم ناسزاهایی نثار این و آن کرده‌اید. بدون ناسزا نوشتن و با استدلال نوشتن سخن شما را شنیدنی‌تر می‌کند دوست عزیز.

آقای سروستانی آیا این خبر صحت دارد که شما را پس از ساختن این فیلم در ایران ممنوع الکار کرده اند ؟

در هیچ کجای آن نظر به کسی یا چیزی ناسزا گفته نشده و من این این حربه را به کلی رد می کنم.(اگر خلاف این گفته ام نظرم را درج کنید).شما مطلبی انتشار داده اید و بدون داشتن تخصص در زمینه سینما و به خصوص سینمای مستند این فیلم را پدیده وار معرفی کرده و با پرسش های غیر علمی و احساسی به این فیلم ساز اجازه داده اید راحت به معرفی فیلمی بپردازد که اساسا فاقد ارزش های هنری است و در هیچ مورد سعی نکرده اید نگاه یک طرفانه او را مورد پرسش قرار دهید. (لطفا باز نفرمایید دارم به شما ناسزا می گویم) من نه به کسی ناسزا گفته بودم و نه حرف پیچیده ای زده بودم:پیشنهاد من این بود که حالا که چنین فیلمی را درخور معرفی دانسته اید بیاید نظرسنجی کنید ببینید چه تعداد از مخاطبان ایرانی این فیلم به خصوص آنها که در خارج از کشور زندگی می کنند،از ساخته شدن این فیلم یا نمایش فیلم های مشابهی چون آثار آقای پناهی در تلویزیون های اروپایی احساس سرافکندگی و شرم نکرده اند.(دایره آقای پناهی را ببینید که از قضا جوایز!!بسیار مهمی هم آورده!جامعی پر توحش را نشان می دهد که همه در فکر دریدن یکد یگرند!باور کنید مفهوم «جامعه منحط»تنها در بافت و چارچوب سیاسی معنا می یابد و در بافت ملت یا مردم بسی متفاوت تراست از آنچه ما نشان می دهیم. مشکل فیلم سازانی چون آقای پناهی این است که همه را به یک چوب می زنند و همه چیز را سیاه و سفید می بینند که این به نظر من انکار همه تلاش های مردمی برای برای پشت سرنهادن بحران های سیاسی و اجتماعی است.وقتی زنی از یک نهاد اجتماعی واخورده و دلتنگ بیرون می آید (مثال دایره) حتی در تاکسی هم امنیت ندارد.در خیابان، همه جا.آیا جامعه ایران تماما اینگونه است یا ما پیرنگ داستانمان را به صورتی چیده ایم که فقط بدی ها و تباهی ها را نشان دهیم.چطور می توان پذیرفت که در یک جامعه ارزش های انسانی مطلقا از میان رفته باشد.مشکل فیلم هایی که جایزه جشنواره های جهانی را بر «حقیقت »ترجیح می دهند این است که همه چیز را با چوب مطلق گرایی و مطلق اندیشی می کوبند و به مخاطبان غیر ایرانی خود زمینه یا روزنه ای برای دیرگونه اندیشیدن نمی دهند. وقتی دوستان فرانسوی من می پرسند آیا ایران شبیه فیلم دایره است آدم چه جوابی دربرابر شان دارد؟یا دوستی دیگر که می پرسد آیا بچه مدرسه ای های ایران کفش ندارند پا کنند که یک درمیان کفش های اشان را به هم قرض می دهند؟(با دیدن فیلمی از مجیدی).آیا این بزرگ نمایی جزییات و تعمیم آن به کل نیست؟ اساسا چرا فکر می کنیم هر سوژه ای که تنها می تواند مصرف داخلی داشته باشد باید بلافاصله به بهانه اینکه در ایران اجازه پخش ندارد در تلویزیون آرته نشان داده شود(اگر سود مالی از فروش این فیلم ها یا بدست آوردن شهرت نیست لطفا بفرمایید چه چیز دیگری است؟) ؟اگر اجازه پخش نداشت پس چطور ساخته شد؟فیلم آقای سروستانی سوژه ای انتخاب کرده اما با چارچوب فکری و نقطه نظری که به آن تحمیل کرده مانع تبدیل آن به اثری قابل درک و تحمل شده.فیلمی که می توانست بسیار متفاوت تر از این و بس زیباتر و قوی تر ساخته شود .این نظر به معنی این نیست که کسی مخالف نقد یا نشان دادن مشکلات جامعه است بلکه به این معنی است که اغراق و بزرگ نمایی مسائل به گونه ای که باب طبع مخاطبان خارجی باشد دور از شان و منزلت یک هنرمند است به خصوص در کشورهایی که شناخت اشان از ایران تحت تاثیر برداشت های رسانه ای به اندازه کافی نادرست است و حتی جغرافیای ما را هم به درستی نمی شناسند. من کاری به آنچه در عالم سیاست در ایران می گذرد ندارم و خوشبختانه این فیلم هم فیلمی با موضوع سیاسی نبوده بنابراین به عنوان یک ایرانی وقتی این فیلم را از آرته می بینم سخت یکه می خورم. از اینکه فیلم ساز،ملتی را فدای یک فیلم می کند.کدام فیلم ساز منتقد اروپایی در مورد ملت خودش چنین می کند و اساسا چه ملاکی می گوید نشان دادن مشکلات اجتماعی ایران به دیگران (غیر ایرانی ها)دردی از مشکل حل می کند.موضوع فیلم آقای سروستانی موضوعی با مصرف داخلی است. سوال من این است:پخش این فیلم از آرته یا هر شبکه خارجی دیگر چه کمکی به حل مشکل می کند؟؟این موضوع تا چه حد جهانشمول است که ارزش بیان خارجی داشته باشد؟ ایشان هم که نخواسته در فیلمش پیامی به جهانیان بدهد یا دردی مشترک با دامنه و شعاع جهانی را به بیان درآورد.خود ایشان هم می گویند که هدف شان طرح این معضل اجتماعی بوده؟خوب یک شهروند فرانسوی یا آلمانی یا هر کشور دیگری چه پیوند منطقی یا ارتباط بنیادی با این فیلم به عنوان بیننده برقرار می کند جز اینکه همین تک تصویر را به عنوان تنها تصویر واقعی از جامعه ایران استنباط و برداشت می کند.مگر در همین سالیان کیارستمی فیلم نساخت؟چرا کسی او را زیر سوال نمی برد؟ کیارستمی هنرمندی واقعی است که همین مسائل و مشکلات را به زیبایی در فیلم هایش نشان می دهد و از قضا اعتبار و ارزش کارهایش چیزی نیست که بر کسی پوشیده بماند و شاید از آن هنرمندانی است که بتوان در وصف اشان گفت به هر قرنی الف قدی برآید. کسی که با این همه اعتبار جهانی می گوید در هیچ کجا به اندازه اتاق خوابم در تهران خوب نمی خوابم.حتی فیلم سازی مثل مرجان ساتراپی کارش ستودنی است چرا که با همه مشکلات و مصائبی که پشت سرنهاده و توانسته فیلمی با این قدرت و زیبایی درباره ایران بسازد خود در مصاحبه هایش می گوید تصور اینکه همه ایران شبیه چیزی است که در این فیلم به نمایش درآمده خلاف دیدگاه دموکراتیک است.یعنی اینکه این تنها بخشی از واقعیت جامعه ایران در دورانی خاص است.شما در کجای فیلم اقای سروستانی چنین نگاهی را شاهدید و در کجای این فیلم به عنوان بیننده به شما اجازه داده شده تا خود فکر کنید و فکری از پیش طرح ریزی شده به خوردتان داده نشده است؟

روزگار غريبيست نازنين...
شرم باد بر محمود و اون بقيه.

آخه آقا بهروز به نظر من هر کاری برای نشون دادن این حکومت به مردم لازمه و افرادی مثل سروستانی رو باید ستود

وطن فروش

واقعا بايد در اين مملكت رو گل گرفت همه مسئولاش صيح تا شب مي خورن اونوقت اين وسط يه جوون كه سرمايه يك مملكت اينجور وضعي بايد داشته باشه

سالهاست که مردم کشورهای جهان سوم با استعمار کشورهای غربی در فقر و تبعات آن بسر می برند و این کار با استخدام مشتی مزدور و وطن فروش صورت گرفته، آقای نیما سروستانی آیا بهتر نبود شما که ادعای بررسی مسایل محرومین را دارید مستندی از زندگی مردم عراق وافغانستان می ساختید که وضعیتی بسیار وخیم تر از مردم ایران دارند تا ببینید آیا درغرب باز به شما جایزه میدادند ویا آنرا در رسانه های خود به نمایش می گذاشتند ؟

ایهاالناس تا کی می خواین تو خواب خرگوشی به سر ببرین؟ بابا خود این جوونای بدبخت تو فیلم از کارگردان خواستن که صداشونو به گوش دیگرون برسونه حالا شما میخواین اونا رو سانسور کنین؟ معلومه دیگه آدمایی مثل بهروز خان که دارن واسه خودشون تو فرانسه عشق و حال میکنن و از درد ملت بدبخت بیخبرن یا چشمشونو به روی این فلاکت میبندن به این مملکت و مردمش پشت کردن. حتما وقتی هم تشریف میاره ایرون یعنی همون تهرون، پاشو از میدون محسنی و پیست دیزین پایین تر نمی ذاره. باید این کمبودها و مشکلاتو نشون داد به هر شکلی که شده. کار آقای سروستانی قابل ستایشه چون نه تنها این کاستی‌ها رو دیده بلکه منعکسشون کرده. ما داریم تو عصر کامپیوتر و اینترنت زندگی میکنیم و مشکلاتمون بر همه روشنه همونطور که مال ممالک دیگه بر ما پوشیده نیست. پس بیاین دیگه خودمون از سانسور خودمون و مردممون دست برداریم و به جای خاک ریختن روی این خرابکاریها به فکر چاره باشیم. به این دولت که هیچ امیدی نیست، اونم مثل بهروز خان فقط برای چشم و همچشمی با غربیا داره مملکتو به خاطر هیچ و پوچ به باد میده پس خودمون باید یه فکری به حال خودمون کنیم و مطمئنن راهش سانسور کردن خود و دیگرون نیست.

آفرین به آقای سروستانی عزیز.
واقعا فیلم تاثیر گذاری بود . شرم کنند حاکمانمان که پول مملکت رو به جیب فلسطینی ها و لبنانی ها میریزن .

این فیلم بسیار خوب و تاثیرگزای ان بیشتر از خیلی از فعالیتهای احزاب و گروههای اپوزیسیون میباشد. نمیدانم , شاید بعضی ها از این لحاظ ناراخت شده اندآ

من 100 % با نظر آذر خانم موافقم و به نظرم اینطور مسایل باید مطرح بشوند . برای اقای بهروز و امثالشون واقعا متاسفم ...

با سلام وخسته نباشيد.
بزرگترين بدبختي ما اين است كه حس انسان دوستي را از دست داده ايم .شايد آقاي نيما بخاطر شهرتمرد شدنش دست به اين كار زده و حقيقت اين است كه هركسي اگر فقر يك ملت را از هر جنبه نشان دهد و به تصوير بكشاند ،حق اوست كه به نام شود .
واقعا حق عده اي است كه زير شلاق ظلم زندگي كنند و با فيلمهاي كمدي و عاشقانه ي كارگرداناني نه چندان خوب به نظر خودشان از زندگي به اصطلاح لذت ببرند ولي بايد دانست آنهايي كه از به تصوير كشيدن بدبختيهاي جامعه چه از لحاظ فقر مادي و چه از لحاظ فقر فرهنگي و اجتماعي خوششان نميايد،كلام من به آنها اين است:آيا شما از نسل ساواك هستيد؟چون آنها هم زياد از اين كار خوششان نميامد.
آيا هدف امام از بين بردن حكومت طاغوتي اين نبود كه من و تو آزادانه حرفمون را بزنيم؟
آيا تا بحال فكر كردي كه تمام حرفهاي ما تظاهر هستش كه در عمل به آن ناتوانيم يعني اين هم يك فقر ،فقر استقلال عمل .
من وتو بايد براي خودمان يك نيما باشيم
چرا نيستيم؟چون آثاري از خودشناسي در ما وجود ندارد.هنوز خودمان را آنگونه كه بايد نشناخته ايم.
دولت بايد جلوي اين كارها را آزاد بگذارد چراكه در غير اين صورت بايد اعضاي بدن خودش را در اختيار عامه قرار دهد.
سعي نكنيد با دلايل بي منطق و يا حتي با دلايلي بي دليل از دولت دفاع كنيد چرا كه اين دولت متعلق به مردم است و بدون مردم چيزي نيست جز يك نفر كه در گورستان دنبال زنده ميگردد.با اينكه من تركم وبه نظر فارسي ها يك ترك خر و الان هم درست 18 سال دارم ولي خودشناسي به قوميت و سن هيچ ربطي ندارد
بزرگ بودن دليل بر بزرگ بيني و منطقي بودن نيست.شايد روزي من و تو جزو فروشنده وگيرنده كليه باشيم آن روز خواهيم ديد كه هر مبلغي كه دولت به اصطلاح كمك ميكند كارساز نيست پس بهتر است با نيما جان و امسال آنها هم فكر شويم چون در اول گفتم اگر بخاطر پول هم كه باشد لا اقل از حقوق يك ملت در نوبه خودش ودر حد خودش دفاع ميكند
واسلام عليكم و رحمت الهي وبركاته

خدمت همه دوستانی که باخواندن نظر من خواننده برآشفته اندعرض می کنم که لطفا مسائل را قاطی نکنید:سوال من خیلی ساده بود:«آیا باید فیلمی که مصرف داخلی دارد را در تلویزیون های خارجی نشان داد؟»سوال از این ساده تر نمی شد پرسید.به تمام دوستانی که طبق معمول ساواک،جمهوری اسلامی،انرژی اتمی یا همان تسلیحات اتمی،احمدی نژاد و هزار مساله بی ربط دیگر را بهانه کرده و از این سوال روشن بهشان برخورده عرض می شود که:«چه کسی با مطرح کردن مشکلات و معضلات اجتماعی و فقر و امثالهم مخالف است؟؟من در نظرم از قضا سخت طرفدار نشان دادن این معضلات بودم.اما شما سوال مرا نگاه نکرده و نظرم را نخوانده آسمان ریسمان بافته اید و فریاد وامصیبتا سرداده اید.سوال ساده بود و فکر می کنم جوابش از آنهم ساده تر.جوابم در نظرم هم بود و اینجا به طور خلاصه جواب را تکرار می کنم،البته به زبانی ساده تر:«بیایید هزاران فیلم از معضلات اجتماعی ایران بسازیم، اما نه به هدف نشان دادن در خارج از ایران» . چرا؟(چرایش هم فکر می کنم بسیار ساده است) «به این دلیل خیلی پیش پا افتاده که مشکل داخلی است! پس چه ربطی به یک موسیوی فرانسوی یا آلمانی دارد.مگر نه اینکه قرار است با طرح مساله گره ای از کارمان گشوده شود.مگر قرار نیست فکر چاره شود؟خوب چرا در تلویزیون آلمان،در تلویزیون فرانسه یا سوئد ؟؟؟» (دراینجا اجازه میخواهم یک سوال دیگر هم طرح کنم: «چرا تلویزیون فرانسه یا آلمان اگر همین آقای سروستانی فیلمی درباره متروی تهران یا اوضاع بد نانوایی های تهران می ساخت پخش نمی کردند ؟اولین دلیل ساده اش اینکه موضوع ربطی به آنها ندارد.که درآن صورت ممکن بود آقای سروستانی از آنها می پرسید:«ولی آخر مگر اینها معضلات اجتماعی نیستند؟» --پاسخ آنها را من با نقل قول از یک پیرزن فرانسوی می آورم.پیرزن فرانسوی::«مگر تهران مترو هم دارد؟من شنیده بودم مردم با شتر اینور و آنور می روند!!»)! !!....سوال دیگر:شما اگر با همسایه اتان در میدان حسن آباد مشکل دارید می روید مشاوران اجتماعی یا کلانتری محل اتان را می بینید یا راست می روید سفارت فرانسه در خیابان نوفل لوشاتو یا سفارت آلمان در خیابان حافظ و مشکلتان را با آنها مطرح می کنید؟؟اگر اهل منطق و جواب منطقی هستید مسلما رفتن به کلانتری محل را تایید می کنید. کل حرف من این بود.من نه ساواکی ام،نه طرفدار احمدی نژاد،نه همانطور که گفته بودم اهل سیاست یا علاقمند به آن.چرا مغلطه می کنید. یک فرانسوی یا آلمانی معمولی مثل من و شما خیلی زور بزند بتواند شکمش را سیر کند پس مساله چه ربطی به او دارد؟در سطح دولتی هم مثلا دولت نیکولا سرکوزی یا آنگلا مرکل مگر بیکار است که ببیند ایرانی ها کلیه اشان را می فروشند و درفلاکت زندگی می کنند؟مگر سرکوزی یا مرکل انتخاب شده اند که به مشکلات کلیوی ما فکر کنند؟ ؟؟اصلا چه ربطی دارد؟...حالا مطمئنم که بااین جواب خودتان را آماده کرده اید که مرا از موضع دیگری مورد حمله قرار دهید.می توانم پیش بینی کنم.حتما خواهید گفت :«حکومت ایران که دلش برای مردم ایران نسوخته.تمام پول هایش را هم که دارد خرج لبنان و فلسطین می کند. پس چه فایده.و تازه تلویزیون هم که فیلم آقای سروستانی را نشان نمی دهد.و احمدی نژاد هم غیر از بمب اتمی به چیز دیگری فکر نمی کند.!!!موافقم.اما جواب من باز هم این است: «این هیچ توجیحی برای نمایش فیلمی با مصرف داخلی در یک تلویزیون خارجی نیست». چراکه«اساسا»این گره ای از مشکل ما باز نمی کند. چراکه این وقت هدردادن است.چرا که این تصویر نادرست دادن است به کسانی که شما را نمی شناسند.همین و بس.راه حل:(لااقل برای فیلم سازانی مثل آقای سروستانی) «فیلمت را بساز!همانطور که ساختی.اما با پخش آن در آرته خودت را گول نزن.چون خودت هم می دانی که این فرار از چاره است.ما هنرمندان زیادی در ایران داریم که سالهاست فیلم می سازند.فیلم های فوق العاده خوب. اما فیلم هایشان هیچ وقت از سینماهای ایران پخش نشده.(قسم می خورم اسم خیلی هایشان راهم نمی دانید). نمونه شناخته شده اش ابوالفضل جلیلی است که همین سایت زمانه دو سه روز پیش با او مصاحبه کرده و خودش هم با بزرگ منشی با این مساله کنار آمده و زیاد وارد جزییات نشده یا نخواسته بشود.(کسی که به گواهی همین مصاحبه برای فرار شاید از همین نوع مشکلات پخش،ممیزی و یا دلایل دیگری که ما نمی دانیم سر به بیابان می گذارد).اگر جلیلی چنین می کند به خاطر بی نیازی و منش هنری اوست:جلیلی و امثال جلیلی می دانند که اثر هنری بالاخره روزی مخاطبش را پیدا می کند و حتی اگر سالیان سال و دهه ها و قرن ها در پستوها و انباری ها و آرشیوها و در سانسور خاک بخورد از آنجا که زمانه هیچ گاه بر یک مدار باقی نمی ماند روزی مخاطب و خریدار واقعی اش را پیدا خواهد کرد.که به قول مولوی«آفتاب آمد دلیل آفتاب».شاید این مقایسه برای بعضی ها چندان خوشایند نباشد اما مگر فردوسی زر ناچیز و بی مقدار سلطان محمود غزنوی را به عظمت کاری که با شاهنامه کرده بود فروخت؟ اگر فردوسی سکه های بی ارزش محمود را پذیرفته بود شاید همیشه ننگ ثناگویی را بر پیشانی داشت و این نبود که امروز هست و شاید مثل خیلی از شاعران درباری، دیوان های پر حجم می آفرید بدون محتوا و ارزش واقعی. درآخر اینکه اثر هنری هرچند لزوما باید برای مخاطب آفریده شود اما در شرایطی خاص چه بسا ممکن است انتشار نیابد که دراین صورت این چیزی از ارزش آن نمی کاهد اگر براستی این ارزش در آن نهفته باشد.درپایان خدمت خانم آذر خدابنده من باب نمونه عرض می کنم که خانم عزیز.از کی تا حالا در فرانسه عشق و حال می کنند؟کجا؟چطور؟لطفا راه و روش هایش را به ما هم یاد بدهید.

این جلسه پرسش و پاسخه یا جلسه محاکمه و ناسزاگویی!

بهروز جان ! گل گفتی ... صد در صد باهات موافقم. اگه قصد داریم این مشکل مطرح شده در فیلم حل بشه چه دردیه که بریم پیش یه عده ای که نه دلشون به حال ما سوخته و نه خیرخواه ماهستن بوق کنیم؟! اگه فیلم قصدش رسوندن درد و غصه برای اصلاح و تدبیر هست مطمئنا باید مخاطبش ایران و ایرانیها باشه و بس .