قرمز و آبی روی زمین «سبز»

لیدا حسینی‌نژاد

عصر جمعه‌ی گذشته دو تیم استقلال و پرسپولیس در ورزشگاه آزادی به مصاف هم رفتند و شصت و هفتمین داربی پایتخت با تساوی یک بر یک به پایان رسید. این در حالی است که تساوی مسابقه فوتبال پرسپولیس و استقلال برای هفتمین بار در طول ریاست جمهوری احمدی نژاد اتفاق می‌افتد و همان‌طور که در سایت اعتماد آمده است، «تساوی‌های متوالی موجب شده اين تصور برای بخش عمده‌يی از تماشاگران اين بازی به وجود بيايد که مساوی شدن اين بازی يک دستور از بالاست و مسؤولان تمايل ندارند طرفداران يکی از اين دو تيم بازنده از ورزشگاه خارج شوند.»

تماشاگران این دو تیم که از کسب تساوی یک بر یک در این دیدار ناراضی بودند با سر دادن شعارهایی مانند «تبانی، تبانی» و «فوتبال با سیاست نمی‌خواهیم» اعتراض خود را نشان دادند.

سایت اعتماد در این باره نوشته است:

«برای اولين بار در تاريخ ۴۱ ساله‌ی ديدارهای استقلال و پرسپوليس تماشاگران اين دو تيم در جريان بازی شعارهای مشترک سر دادند... مسؤولان فوتبال ايران هرگز نتوانسته بودند طرفداران اين دو رقيب سنتی را متحد کنند، اما ششمين تساوی پياپی استقلال و پرسپوليس اتحادی چشمگير و بی‌سابقه در سکوهای ورزشگاه آزادی به وجود آورد...»

دقایقی پس از انجام این بازی فیلم‌هایی بر روی سایت یوتیوب و وبلاگ‌ها آمد که در آن فیلم‌ها صدای شعار تماشاگران را به خوبی می‌شد شنید. یکی از این شعارها فریاد ‌«یا حسین...میرحسین» بود.

وبلاگ «آزاد باشیم» در خصوص شعارهایی که در حین و پس از انجام بازی سر داده شده بود می‌نویسد:

«این صدا نه قرمز بود نه آبی، سبز بود!

صدای فریادِ «یا حسین...میرحسین» که از رسانه‌ی ملی پخش شد از دهانِ طرفدارانِ قرمز و آبی بیرون آمد، اما آن‌هایی که چشمِ دیدن داشتند دیدند که ورزش‌گاهِ آزادی امروز نه قرمز بود و نه آبی، سبز بود...»

نویسنده این وبلاگ معتقد است که فوتبال علاوه بر سیاسی شدن، نظامی هم شده است و ادامه می‌دهد:

«نیروهایی که معلوم نیست برای چه و با چه هدفی می‌زنند و حتا به خون می‌غلتانند در یک مسابقه‌ی ورزشی که در تمامِ دنیا ورزشِ صلح نامیده می‌شود هم دست از سرِ مردم برنداشتند.

خوبی‌اش این است که بی‌تدبیری‌ها و نابخردی‌های دولتِ غیر مردمی تا به این‌جا در برخی موارد از جمله همین امروز به نفع جنبش سبز هم بوده! همین متحد شدنِ قرمزها و آبی‌ها بر علیهِ دخالت‌های بی‌جای دولت و دار و دسته‌های محافظ‌اش در اموری نظیر فوتبال و ورزش خودش کم چیزی نیست.

شنیدنِ نامِ میرحسین موسوی از ورزش‌گاهِ آزادی که امروز گویا به پادگان تبدیل شده بود باز هم ثابت کرد که ایرانی از تهدید نمی‌ترسد.»

پیش از انجام این بازی میان تیم‌های استقلال و پرسپولیس در سایت‌ها، خبرگزاری‌ها و وبلاگ‌های مختلف خبرهایی درباره تدابیر شدید امنیتی در روز دیدار این دو تیم را خواند.

«جمعه‌ای که آزادی یک‌دست سبز بود»

در مطلبی که مهدی محسنی نویسنده وبلاگ «جمهور» در وبلاگش و سایت «جرس» نوشته است به این اشاره شده که «فرمانده پلیس تهران در واکنش به اخباری مبنی بر عدم اجازه ورود تماشاگران سبز پوش به ورزشگاه‌ها گفت: «پوشیدن لباس سبز جرم نیست، اما بعضی از افراد قصد وارد کردن مسائل سیاسی به داخل ورزشگاه را دارند که پلیس با این افراد قاطعانه برخورد می‌کند».»

او ادامه می‌دهد:

«ساعاتی پیش از آغاز بازی فوتبال میان تیم‌های استقلال و پرسپولیس خبرگزاری ایلنا اعلام کرد: «خطوط تلفن همراه هم‌اکنون در منطقه غرب تهران؛ مخصوصآ استادیوم ورزشی آزادی و مناطق اطراف آن خطوط تلفن همراه با اختلال مواجه است».»

مهدی محسنی در ادامه از روزنامه «دنیای فوتبال» می‌نویسد که «در آخرین شماره‌های خود قبل از تعطیلی، خبر از خرید تعداد زیادی از بلیت‌های این بازی توسط نیروی انتظامی داده بود» و «همچنین شاهدان عینی در یک مورد شاهد ورود ۲۰ خودروی نیروهای گارد ویژه به درون استادیوم بوده‌اند.

در اتفاق منحصر به فرد دیگری اعلام شد دو قاضی در محل ورزشگاه برای رسیدگی به تخلفات احتمالی مستقر شدند...

در حالی که دو ساعت قبل از شروع مسابقه اعلام شد که ظرفیت ورزشگاه آزادی تکمیل شده و بسیاری از علاقه‌مندان دو تیم نیز پشت درهای ورزشگاه ماندند‌، تصاویر تلویزیونی از خالی بودن بسیاری از سکوها حکایت داشت. امری که با انتقاد چند باره گزارشگر بازی نیز همراه شد.»

در ادامه هم نویسنده وبلاگ جمهور از لحظات پایانی بازی می‌نویسد که در حالی که جمعی از تماشاگران فریاد تبانی تبانی سر می‌دادند، «شعار یاحسین میر حسین» در ورزشگاه طنین انداز شد. به شکلی که این شعار توسط گیرنده‌های تلویزیونی نیز شنیده شد. در پی این اقدام نیروهای ضد شورش در اطراف زمین بازی وارد شدند. همچنین بر اساس گزارش‌ها نیروهای لباس شخصی به تماشاگران هجوم آوردند.

«دفترچه یادداشت من» وبلاگ دیگری است که در این باره می‌نویسد:

«حوادثی که امروز در ورزشگاه آزادی اتفاق افتاد نشان داد که صدای جنبش سبز مردم ایران خاموش شدنی نیست.

صدای جوانانی که آزادی را فریاد می‌زنند و خواهان زندگی‌ بهتر هستند.

جوانانی که با شور و اشتیاق به ورزشگاه آمدند تا تیم خود را تشویق کنند اما هم‌صدا باهم برای آزادی ایران فریاد زدند.»

او در پایان می‌نویسد:

«بی‌‌شک هر دو تیم حاضر در مسابقه و طرفداران هردو آن‌ها برندگان این مسابقه و رهبر جمهوری اسلامی و سران دولت کودتا بازندگان واقعی‌ این مسابقه و هر اجتماع مردمی از این پس خواهند بود.»

پایان بازی میان استقلال و پرسپولیس با نتیجه یک بر یک از یک طرف و هم‌صدا شدن تماشاگران و حامیان این دو تیم در سر دادن شعارها از طرفی دیگر موضوعی بوده که وبلاگ نویسان به آن پرداختند.

نویسنده وبلاگ «با اجازه» از دستاوردهای داربی ۶۷ برای جنبش سبز می‌نویسد:

«شاید عده‌ای خشم تماشاگران از بازی بی‌تفاوت دو تیم را که منجر به شعارهای «تبانی، تبانی» و یا «فوتبال با سیاست نمی‌خواهیم» را دستاورد بزرگ حضور هواداران جنبش سبز در استادیوم بدانند.»

نویسنده این وبلاگ معتقد است:

«یکی از خلاء‌های بزرگ جنبش که فاصله قشر تحصیل‌کرده آن با عامه مردم، ورزشکاران و ورزش‌دوستان بود، امروز پر شد و این دست‌آورد کمی نیست. اگر تا دو سه هفته پیش کسی جواب «یا حسین» سبزها را در استادیوم نمی‌داد، امروز همه هواداران دو تیم با هم متحد شدند و شعارهای مردم به سمتی هدایت شد که مزدک میرزایی، گزارشگر داربی هم لفظ «ساخت و پاخت» را برای این مسابقه به‌کار برد.

درست است که مثل همیشه جنبش سبز بهای حرکتش را با دستگیری چند نفر پرداخت، اما این یک‌دست شدن هواداران استقلال و پرسپولیس در داربی که برای اولین بار در تاریخ ایران رخ داد، پیروزی بزرگی برای سبزها بود...»

در پایان سری به وبلاگ «ته‌خند» می‌زنیم که مطلب طنزی در این باره نوشته با عنوان «کوکاکولا به پپسی نچسبید، اما به لطف احمدی‌نژاد آبی و قرمز آشتی کردند!»

او می‌نویسد:

در یک تبلیغ جالب درباره چسب اهو نشان داده می‌شد این چسب سعی دارد کوکاکولا را به پپسی‌کولا بچسباند. حالا احمدی‌نژاد رکورد آن چسب را شکسته و سبب شده بعد از بیش از نیم قرن استقلالی‌ها با پرسپولیسی‌ها متحد شوند!

دیروز دوست استقلالیم که ده سال بود من پرسپولیسی را که می‌دید، رویش را برمی‌گرداند، آمد سراغم و خواست جمعه با هم برویم استادیوم. داشتم شاخ درمی‌آوردم! بعدش هم پیراهن سبزش را که زیر پیراهن آبیش پوشیده بود نشانم داد. گفتم: گرفتم!»