بازداشت بهاییان و معنای هموفوبیا نبودن

لیدا حسینی‌نژاد

هوموفوبیا نداشتن، دوست داشتن همجنس‌گرایان یا پذیرفتن گرایش آن‌ها؟
۲۷ اردیبهشت با ۱۷ می روز جهانی مقابله با هموفوبیا بود که به همین مناسبت هر ساله مراسمی در شهرهای مختلف جهان برگزار می‌شود. در همین ارتباط مطلبی را در وبلاگ میرزا کسری بختیاری پیدا کردم. او نوشته است:

«مدتی پیش با یکی از دوستانم مشغول صحبت بودم که متوجه شدم او برداشت درستی از معنی هوموفوبیا ندارد. برداشت غلطی که آن شخص و خیلی از ماها درباره معنی هوفوبیا داریم این است که فکر می کنیم کسی که به هوموفوبیا مبتلا نیست، حتماً باید همجنس‌گرایان را درک کند یا سکس با همجنس را دوست داشته باشد!

طی صحبت‌هایی که من با دوستم داشتم، متوجه می‌شدم که گاهی او با خجالت به من می‌گوید ببین من با این‌که مدعی هستم یک دموکرات باید به گرایش جنسی افراد مختلف احترام بگذارد، اما خودم گاهی به هوموفوبیا مبتلا می‌شوم.

من لبخندی زدم و گفتم اشکالی ندارد. راحت باش، من هم گاهی به هموفوبیا مبتلا می‌شوم؛ اما سعی می‌کنم حواسم را جمع کنم. مهم این است که آدم تا متوجه می‌شود سعی کند رفتارش را اصلاح کند.

عدم ابتلا به هوموفوبیا، به این معنی نیست که ما سعی کنیم همان احساس یک همجنس‌گرا یا تمایلات جنسی او را داشته باشیم. عدم ابتلا به هوموفوبیا یعنی این‌که ما بپذیریم که همجنس‌گرایی، یک گرایش نرمال و عادی است و این عقیده را از دید دیگران مخفی نکنیم.

اگر نمی‌خواهیم در بعضی شرایط خاص در موردش صحبت کنیم، حداقل علیه آن حرفی نزنیم یا حداقل سنگ جلوی پای دیگران نیندازیم. به همجنس‌گراها احترام بگذاریم و آن‌ها را بپذیریم؛ هر چند که ممکن است به هم شبیه نباشند. آن‌ها را مسخره نکنیم، از آن‌ها نترسیم و ‌...

متأسفانه تعداد ایرانیان مبتلا به هوموفوبیا، در سراسر دنیا نیز کم نیست. امیدوارم روزی فرا برسد که ریشه‌ی دو بیماری بزرگ روانی در ایران کنده شود؛ اول دیکتاتوری که زیربنای تمام مشکلات روانی ما انسان‌ها از جمله مردسالاری، زن سالاری، نژادپرستی، کودک آزاری و ... است و دوم هوموفوبیا که این بیماری نیز، خود ناشی از نبود یک روحیه‌ی دموکرات در بین ما ایرانیان است.»

سلامتی و امنیت بازداشت‌شدگان بهاییان در خطر است
در وبلاگ بهاییت می‌خوانیم که:
کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران از مقامات قضایی‌ ایران خواست که با توجه به قوانین داخلی و بین‌المللی، در‌باره بازداشت شش نفر از اعضای رهبری جامعه بهاییان در روز ۲۵ اردیبهشت ماه ۱۳۸۷ و انتقال آن‌ها به زندان اوین، ‌توضیح دهد.

جامعه بهاییان در ایران که با نام یاران فعالیت می‌کنند، هفت عضو رهبری دارد که شش نفر از آن‌ها دیروز بازداشت شدند و نفر هفتم که در ۱۵ اسفند ماه ۱۳۸۶ در مشهد بازداشت شده بود، هم‌چنان زندانی است. تا کنون هیچ اتهامی علیه این افراد اعلام نشده است.

‌همه این افراد بازداشت شده همواره به طور فردی و منظم احضار، بازجویی و بازداشت شده‌اند؛ اما این اولین باری است که همه آن‌ها به صورت گروهی دستگیر می‌شوند و به این ترتیب تمام اعضای رهبری جامعه بهاییان ایران در بازداشت هستند.

نیروهای امنیتی در صبح روز ۲۵ اردیبهشت ماه، فریبا کمال‌آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی و وحید تیزفهم را پس از تفتیش وسایل شخصی، در خانه‌هایشان بازداشت کردند. مهوش ثابت، نفر هفتم از اعضای رهبری جامعه بهاییان ایران، از ۱۵ اسفند ماه ۱۳۸۶ در بازداشت بدون هیچ ارتباط با بیرون به سر می‌برد.

یک چنین دستگیری‌ای با توجه به رفتارهای قبلی و اخیر با بهاییان در ایران نگران کننده و هشدار‌دهنده است. در دهه ۱۳۶۰، دولت ایران، رهبری جامعه بهاییت را با دستگیری‌های وسیع هدف قرار داد و ۱۷ نفر از اعضای رهبری آن را اعدام کرد. در سه سال گذشته تعداد اعدام از همه نوع آن در ایران به ناگهان سرعت گرفته و هر سال دو برابر شده است.

کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران از جامعه بین‌المللی، سازمان ملل و اتحادیه اروپا می‌خواهد که به یک چنین بازداشت‌های بی‌موردی، اعتراض کنند و در صورتی که بر اساس معیارهای بین‌المللی هیچ اتهامی متوجه آن‌ها نیست، آزادی فوری همه اعضای بازداشت شده بهایی را خواستار شوند.