کرم دندون، همراه همه است و هیچکس دوستش ندارد

سارا محمدی

شنیدن فایل صوتی

امروز به سراغ امیر، 22 ساله، نویسنده‌ی وبلاگ دلتنگی‌های یک کرم دندون رفتیم. از او پرسیدم چرا کرم دندون؟

من اوایل که این وبلاگ را راه انداختم یک مقدار به خاطر تعداد زیاد وبلاگ‌هایی که بود و من یک وبلاگ کوچک داشتم، خیلی دور افتاده و خیلی مجهول بودم که کسی زیاد به من توجهی نمی‌کرد. برای همین اسمی انتخاب کردم که همراه همه است و کسی دوستش ندارد و به آن توجه نمی‌کند. خلاصه یک دلتنگی عجیبی در اسم آن بود.

امیر، علاوه بر دلتنگی‌هایش داستان و قطعات ادبی نیز می‌نویسد. در یکی از آخرین پست‌هایش نوشته: ادبیات آدم را از فکر کردن نجات می‌دهد و از روبرو شدن با واقعیت آزاد می‌کند.

به خاطر این‌که آدم در زندگی روزمره خیلی با واقعیت محض و رئال محض در ارتباط است و خیلی مسائل را کاملا به صورت رئال دوست نداشتنی احساس می‌کند. من خودم به خاطر این‌که خیلی از جامعه و خیلی از اتفاقات بدی که داخل آن می‌افتد فراری هستم و از جامعه گوشه گرفتم و خودم را با کتاب و ادبیات مشغول کردم. یعنی یک جایی که آدم می‌تواند به آن پناه بگیرد و قسمت‌های دوست داشتنی دنیا را ببیند. قسمت‌هایی از یک جامعه‌ی آرمانی. جامعه‌ای که دوست داشتن آن‌جا و آن گونه باشد. این قضیه در بعضی رمان‌ها کمتر و در بعضی بیشتر است. من خودم ادبیات را برای نجات آدم‌ها از روزمرگی و یک‌نواختی اطراف، یک وسیله می‌دانم. همان طور که "ساراماگو" یک جمله‌ی خیلی جالبی دارد و می‌گوید: ادبیات به تعداد آدم‌های روی زمین اضافه می‌کند. یعنی آدم خلق می‌کند و یک دنیای جدیدی برای آدم خلق می‌کند. و من این دنیای جدید را خیلی دوست دارم و همیشه در مواقع دلتنگی و ناراحتی‌های روزمره به آن پناه می‌برم و خودم را مشغول این دنیا می‌کنم.

تاثیر وبلاگ و وبلاگ نویسی را بین جامعه‌ی ایران و جوان‌های ایرانی چطور می‌بینید؟

بین جوان‌های ایرانی وبلاگ یک پدیده‌ی نو است. البته نمی‌شود گفت زیاد نو است ولی خیلی جا افتاده و یک تب همه‌گیر شده و یک مدت طوری شده بود که همه به آن به عنوان یک ابزار ارتباطی جدید رو آورده بودند. ولی کم کم که این تب خوابید و کسانی که به وبلاگ واقعا به عنوان پرورش یک سری استعداد‌هایی که در خودشان نهفته بوده، برای هر کس به یک نوع، یکی در زمینه‌ی نویسندگی، یکی در زمینه‌ی آی تی، یکی در زمینه‌ی گرافیک، می‌شود جایی را پیدا کرد که بتوان آن‌جا حرفش را بزند و خودش را به دیگران نشان دهد ، اعتماد به نفس کسب می‌کند. یعنی می‌دید که آیا این حرفی که همیشه برای خودش می‌زد و داخل دفتر خودش می‌نوشت، بین یک عده آدم دیگر چه بازخورد و بازتابی دارد. به نظرمن وبلاگ خیلی تاثیر داشته است. هم در نوشتن نسل جوان و هم اطلاع رسانی برای نسل جوان واقعا تاثیر داشته است. مخصوصا برای خود من. وبلاگ برای من خیلی مفید بوده و من چیزهای مختلفی را تجربه کردم. یعنی آن شخصیت اول من در موقع نوشتن کم کم و به مرور زمان بسیار عوض شد و یک شخصیت دیگری شدم و واقعا این را مدیون وبلاگ و وبلاگ نویسی می‌دانم.

امیر هم یکی از وبلاگ نویسانی است که در وبلاگش نسبت به حذف نام ایران در سایت یاهو اعتراض کرده است.

این یک مسئله‌ی ناسیونالیستی است و من مطمئنم برای همه‌ی مردم ایران مهم است که یک سایت جهانی و اینترنشنال تمام کشور را به رسمیت نشناسد. وبلاگ بار‌ها نشان داده است که بر جامعه‌ی جهانی می‌تواند تاثیر بگذارد. همان طور که در قضیه‌ی خلیج فارس توانست تاثیر بگذارد. یا در جریان فیلم 300 با یک اتحاد بزرگ توانستیم نشان بدهیم که ما اگر بخواهیم می‌توانیم حرف خودمان را اگر نمی‌توانیم القا بکنیم، می‌توانیم به اینان بگوییم که این حرف، حرف مردم ایران نیست. مطمئنم من یک نفر هستم اما یک نفر نمی‌مانم. اگر دوست‌های من از من پیروی کنند و دوست‌های دوستانم از آن‌ها پیروی کنند مطمئنا یک جامعه‌ی بزرگی را تشکیل می‌دهیم و یک حجم قابل توجهی از آدم‌ها می‌شویم.