سام جوانروح نگران دزدیده شدن عکس‌هایش نیست

پویان طباطبایی

گفتگو با سام جوانروح را از اینجا بشنوید.

بلافاصله پس از استقبال مردم از بلاگ ، بحث فتوبلاگ یا بلاگ تصویری به میان آمد و به سرعت تعداد فتوبلاگ‌ها افزایش پیدا کرد. بدانجا رسید که روزنامه ها، تلوزیون‌ها وبه طور کلی رسانه‌ها به‌آن توجه خاصی کردند.

جوانروح از ماه جولای سال 2003 ، با نیت هر روز یک تصویر، فتوبلاگی برپا کرد و تا آنجا رفت که امروز برنده 2 جایزه جهانی بهترین فتوبلاگ سال، بهترین فتوبلاگ کانادایی و ده‌ها جایزه دیگر بوده است. وی در سال 1999 ، درحالیکه 26 سال بیشتر نداشت، با بی رغبتی کامل به همراه مادر و خواهرش از تهران به تورنتو نقل مکان کرد که خود دراین باره می‌گوید:

برعکس آن چیزی که فکر می کردم، از اینجا خوشم آمد و توانستم شغل مورد علاقه‌ام را پیدا کنم، که هنوز هم در آنجا مشغول به کار هستم و فکر میکنم هیچوقت چنین موقعیتی در ایران به دست نمی‌آوردم. از آنجا که پدرم فیلمبردار است و مادرم هم در صدا و سیما کار می‌کرد، همیشه دوربین در اطرافم بود. شروع آشنایی من با دوربین ، عکاسی سرصحنه کارهای پدرم بود، اما عکاسی به صورت جدی را در کانادا شروع کردم.

چه چیزی باعث شد که در کارت جدی باشی؟
وقتی آمدم کانادا خیلی تنها بودم، پس احتیاج داشتم به کاری که هم از نظر روحی و هم هنری من را ارضا بکند و کاری باشد تا بتوانم با شهر جدید راحت تر آشنا بشوم. همچنین می‌خواستم برای فامیل و دوستانم از محل جدید زندگی عکس بفرستم. از خانه جدید، محل کار، خیابان‌ها و ....

با اینکه مردم اسم من را به عنوان یک عکاس می شناسند، شغل اصلی من طراحی انیمیشن است و خرج زندگی از این راه در می آید. من مدیرهنری قسمت طراحی، در شرکتی هستم که کارهای انیمیشن و جلوه های ویژه می‌سازد. غالبا رنگ‌ها، شکل‌ها، سایه‌ها و کمپوزسیون عکس‌های من ، نشان می دهد که عکاس آن یک طراح گرافیک بوده است.

چه شد که سایتت معروف شد؟
فکر می‌کنم مهمترین قسمتش شانس باشد. وقتی که در سال 2003 فتوبلاگ را شروع کردم، تعداد آنها بسیار کم بود. حتی من فتوبلاگی پیدا نکردم که روزانه تصویر جدیدی ارائه کند. بلاگ، تازه داشت معروف می شد و برای فتوبلاگ ها هنوز راه طولانی در پیش بود.

شاید نگاه من به تورنتو، نگاه یک مهاجر بوده و درصد خیلی بالایی از عکس‌های من در سال‌های اول از تورنتو بوده. فکر می‌کنم این موضوع فتوبلاگم را جالب کرده بود که نگاه یک آدم جدید بود به شهری که خانه جدیدش است و چیزهایی که برای مردم شهر به صورت روزمره در آمده، یک نفربا نگاه جدیدی دوباره به آنها نشان داده است.

همچنین تعداد زیادی ایمیل دریافت می کنم از مردم سراسر دنیا که از دیدن تورنتو در عکس های من متعجب شده اند، چون فکر می‌کردند تورنتو، باید شهری یخی باشد و ما همه اسکیمو هستیم.

فتوبلاگ " یک روز، یک تصویر" از ماه جولای سال 2003 تا کنون هر روز شاهد یک یا دو تصویر جدید بوده است و تاکنون بیش از 1350 تصویر در آن به نمایش در آمده.سام جوانروح در رابطه با میزان بازدید کننده و همچنین این موضوع که چرا بینندگان ایرانی کمتری از این فتوبلاگ دیدن می کنند می گوید:

بیشتر بینندگان سایت من، کانادایی و آمریکایی هستند. بعد نوبت به اروپا می رسد مثل آلمان، انگلیس، فرانسه و ایتالیا. اخیرا گاهی ایران در 20 کشور اول و به ندرت در 10 کشور اول بازدید کنندگان قرار می گیرد. در حقیقت سایت من، دید یک ایرانی هست که خارج از کشورش زندگی می کند و شاید این نگاه برای ایرانیان ساکن خارج، مطلب جدیدی نباشد.

وقتی که سایت را راه انداختم شاید روزی 10 بیننده هم نداشتم اما امروز با توجه به اینکه چه موضوعی را کار کردم، بین 20،000 تا 80،000 بیننده دارم. جالب اینجاست که نمی توان گفت کدام عکس پربیننده خواهد بود و به خاطر همین موضوع ، گاهی شوکه شده ام و فکر می کنم این از جذابیت های فتوبلاگ باشد. در ضمن عکسی را نمی توان یافت که همه پسندیده باشند و همچنین عکسی که هیچ کس دوست نداشته باشد.

یکی از دلایی که هنوز نمی‌خواهم عکاسی را به عنوان شغلم انتخاب کنم این است که، در شغل‌تان گاهی باید به سلیقه مشتری، خود را محدود کنید و آزادی شما از دست می‌رود. فکر می‌کنم در زمینه کارهای خلاق، آزادی، رل مهمی را بازی می‌کند و کار باید بدون فیلتر شدن ارائه شود.

در زمینه عکاسی چه برنامه ای برای آینده در نظر داری؟
فکر می کنم سایت را به همین صورت ادامه بدهم. از طریق این سایت با افراد جالبی در سراسر دنیا آشنا شده ام. از طریق این سایت کارهای جالبی به من پیشنهاد میشود و در حال حاضر برای چند نشریه محلی به طور مداوم عکاسی می کنم.

بحث آن لاین بودن برایم بسیار جالب است. اکثر عکاسان حرفه‌ای به خاطر دزدیده نشدن کارهایشان،از نمایش آنها در فضای مجازی اینترنت خوداری می کنند ولی من عکس‌ها را روزانه در سایت میگذارم تا مردم ببینند و این موضوع برای من برعکس کار کرده، بدین صورت که به جای نگرانی از دزدیده شدن کار ، برایم کاملا شغل دومی درست کرده است، بدون این‌که من خودم دنبالش گشته باشم.

تازه‌ترین عکس فتوبلاگ سام جوانروح

به نظر تو کاری خوب است که بیننده بیشتری داشته باشد یا کاری که منتقدین بپسندند؟
این یکی از قدیمی‌ترین بحث های هنر است. من به شخصه معتقدم که هنر کاملا شخصی‌ست. برای مثال، خودم علاقه چندانی به یک سری از عکس‌هایم که بسیار مورد توجه بینندگان بوده، ندارم ودر سوابق کاری و پرت فولیو portfolio هم نمی‌گذارمشان، همچنین تعدادی کار دارم که خودم می‌پسندمشان ولی بینندگان آنها را نپسندیده اند.

واقعا این شخصی بودن هنر است که آن را ارزشمند می‌کند و فکر می کنم هر دو ( هم مردم وهم منتقدین) بخشی از این موضوع هستند وارزش ویژه ای دارند. هر کسی نظرش درست است. اصولا در مقوله هنر، خوبی وبدی بسیار نسبی‌ست.

چقدر عکس تصویری است که ازداخل چشمی دوربین می بینید و چقدر قسمتی که عکس پردازش می شود؟
یکی از بزرگترین مبحث های عکاسی امروز همین بحث است. یک گروه هستند به نام purist یا گروهی که به اصالت کار و عکاسی خالص اعتقاد دارند. آنها بر این باورند که عکس نهایی همان است که عکاس با دوربین می گیرد و هیچ کار اضافه‌ای نباید روی آن انجام بگیرد.

خود این موضوع به نظر من محل اشکال است، چرا که برا ی ظاهر کردن همان تصویر شما نیاز به مواد شیمیایی دارید. پس پردازشی صورت می‌گیرد و آن پردازش، بخشی از هنر است. مثل این می‌ماند که بگوییم، نقاش نیازی به ابزار نقاشی ندارد. عکاسی هنوز هم هنر محدودی است چرا که دوربین عکاسی قادر نیست تا حوزه یا میزان نوری که چشم می‌بیند را ثبت کند.

من به شخصه طرفدار گروه دوم هستم. کسانی که برای پردازش تصویراهمیت زیادی قایل هستند. مانند "انسل آدامز" Ansel Adams' .وقتی شما دکمه شاتر روی دوربین را فشارمی دهید و عکس را ثبت می کنید، 50 درصد کار انجام شده است.50 درصد باقیمانده عبارت است از نزدیک کردن عکس به آنچه چشم شما هنگام تصویر برداری دیده است.

حرف آخر
راه یادگرفتن عکاسی، عکس گرفتن است. با اینکه به نظر خودم از 4 سال پیش درعکاسی بهتر شده‌ام، معتقدم که 4 سال دیگر نسبت به حال، خیلی بهتر خواهم شد.

سایت سام جوانروح topleftpixel.com