من یک شیرازی هفتاد ساله هستم.
بهترین دوستان دبستان و دبیرستان من در شیراز، کلیمی ها و ارامنه بودند که هنوز بعد از پنجاه - شصت سال بعضی از آنها با همسران وفرزندان و نوه هایشان بهترین معاشرین منند. بعضی هایشان هم مرده اند. ما همه ایرانی بودیم اما در آنها صمیمیت وصداقت دیگری بود، و هست. شاید از مذهبشان و فرهنگشان وتربیت خانوادگی شان است.شایداز منزوی بودنشان است.شاید به آنهاحقنه شده بود که بیگانه اند وبه ناچارکوتاه میامدند.اما من هرسال که صحبت از نسل کشی ارامنه می شود، کونه هایم از اشک تر می شود