امیدهای تیم ملی فوتبال ایران کمرنگ شد

«فوتبال ايران در خانه، تحقير شد» تلویزیون الرای با این جمله، شکست مفتضحانه تیم ملی فوتبال ایران در مقابل عربستان را توصیف کرد.

تنها دو ماه و اندی پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری، محمود احمدی‌نژاد، رییس‌جمهور ایران همراه با محمد علی‌آبادی، رییس سازمان تربیت بدنی و علی سعیدلو، معاون اجرایی‌اش به ورزشگاه آزادی آمده بود تا از نزدیک شاهد موفقیت احتمالی تیم ملی باشد و صد هزار تماشاگر نیز شاهد باشند که آن‌طور که مزدک میرزایی، گزارشگر بازی می‌گفت، «دکتر محمود احمدی‌نژاد، رییس‌جمهور محبوب ما» با آن‌ها همراه شده است.

اما در عرض کمتر از یک ماه، محمود احمدی‌نژاد برای ورزش کشور خوش‌ قدم نشد تا تیم ملی فوتبال ایران با شکست خانگی برابر عربستان، امید کمی برای راهیابی به جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی داشته باشد.
شکست تیم ملی فوتبال، اگر در تحلیلی احساسی، بدقمی رییس‌جمهور را نشان بدهد؛ در تحلیلی واقع‌بینانه‌تر، اتفاقی قابل پیش‌بینی بود. شکستی که نطفه‌اش از سه سال پیش بسته شد، آن‌گاه که در آستانه‌ی اعزام تیم ملی ایران به جام جهانی ۲۰۰۶، مهندس علی‌آبادی که با ریاست‌جمهوری دوستش، برای تصدی شهرداری تهران خبز برداشته اما ناکام مانده بود؛ ناچار شد در همان سازمان تربیت بدنی خودی نشان بدهد.

این‌چنین بود که مهندس علی‌آبادی به کمپ تیم‌های ملی رفت و در جمع ملی‌پوشان و در حضور محمد دادکان، رییس وقت فدراسیون فوتبال، به مربی تیم ملی ایران توصیه کرد که ترکیب تیم ملی را با حضور ۶ بازیکن لژیونر و ۶ بازیکن شاغل در لیگ داخلی ببندد. رییس سازمان تربیت بدنی حتماً می‌دانست که ۶ به اضافه ۶ می‌شود ۱۲. بنابراین گمانه‌زنی رسانه‌ها خیلی هم بدبینانه نبود و مشخص شد که رییس سازمان تربیت بدنی نمی‌داند در بازی فوتبال، هر تیم با ۱۱ بازیکن وارد میدان می‌شود.

روسای سابق سازمان تربیت بدنی نیز شاید تنها کمی بیش از علی‌آبادی با ورزش آشنا بودند، اما کمتر به دخالت مستقیم در فوتبال می‌پرداختند.

هنوز تیم ملی ایران از آلمان بازنگشته بود که مهندس علی‌آبادی بدون توجه به قوانین فیفا، دکتر محمد دادکان، رییس فدراسیون فوتبال را برکنار کرد و با اعطای سرپرستی این فدراسیون به معاونش، سکان فوتبال ایران را به دست داریوش مصطفوی با سابقه‌ای مشخص سپرد.

مصطفوی با حربه‌ی «خرد جمعی» تلاش کرد تا با همراه کردن مربیان لیگ برتر با خود و علی‌آبادی، برای اقدام غیرقانونی رییس‌ سازمان، حامیان معتبری پیدا کند. اما در حالی که بر اساس خرد جمعی، اکثریت مربیان حاضر در جلسه، مربی خارجی را به عنوان پیشنهاد اول و مجید جلالی را به عنوان پیشنهاد دوم مطرح کردند، ناگهان امیر قلعه‌نوئی به عنوان سرمربی تیم ملی ایران معرفی شد. اگر چه آن روزها زمزمه‌هایی درباره‌ی دخالت علی‌ابادی در این انتخاب شنیده می‌شد، اما چند ماه پیش بود که روزنامه اعتماد فاش کرد که امیر قلعه‌نوئی، انتخاب پسر علی‌آبادی بود.
ماجرای تعلیق فوتبال ایران و سودای آقای مهندس علی‌آبادی برای تصدی پست ریاست فدراسیون به اندازه کافی فوتبال ایران را به عقب کشاند. در حالی که علی‌آبادی عنوان کرده بود که به دستور رییس‌جمهور کاندیدای ریاست فراسیون فوتبال شده، اما پس از آن‌که زور دولت به فیفا نرسید، محمود احمدی‌نژاد در برنامه‌ای زنده گفت که مخالف کاندیداتوری علی‌آبادی بوده است.

پس از کش و قوس‌های فراوان بالاخره علی‌آبادی موفق شد با میانبرهای متعدد، فردی را از داخل سازمان تربیت بدنی به ریاست فدراسیون برساند، فردی به نام علی کفاشیان که هیچگاه نفر اول هیچ سازمان و نهاد اجرایی نبوده است.

در فدراسیون جدید، اگرچه هیات رییسه و رییس و چند کمیته و ... تشکیل شد (آن تحت فشار فیفا) اما نهایتاً مهندس علی‌آبادی بود که نظر نهایی را درباره‌ی انتخاب مربی داد.

در جریان تعیین سرمربی تیم ملی، چهار مربی ایرانی به عنوان کاندیداهای نهایی معرفی شدند که در این فهرست نام علی دایی دیده نمی‌شد. پس از تشکیل جلسات متعدد کمیته تیم‌های ملی، مهدی تاج، نایب رییس فدراسیون فوتبال و رییس این کمیته، با افشین قطبی، سرمربی وقت پرسپولیس و حبیب کاشانی، مدیرعامل این تیم تماس گرفت و خبر از انتخاب افشین قطبی به عنوان سرمربی تیم ملی داد و این موفقیت را به آنان تبریک گفت.

افشین قطبی باورش نمی‌شد که در حالی‌که دارد در ورزشگاه حافظیه شیراز دور افتخار می‌زند و با بازیکنان تیمش خداحافظی می‌کند، در عرض کمتر از یک ساعت، علی دایی به عنوان سرمربی تیم ملی معرفی شود.

علی دایی که پیش از انتخابش مدعی شده بود که هر کس لابی قوی‌تری داشته باشد مربی می‌شود؛ انتخاب خود را محصول لابی با خدا دانست.

مشکل دایی با همبازیان سابقش از همان ابتدا عیان شد. مصاحبه علی کریمی علیه بی‌برنامگی فدراسیون فوتبال سبب شد تا در اقدامی عجیب، فدراسیون فوتبال کریمی را به خاطر انتقاد از مدیران ورزشی، از تیم ملی کنار بگذارد تا اولین خواسته دایی، بدون پرداخت کم‌ترین هزینه از جانب او، عملی شود.

در یک سال گذشته، ائتلاف علی دایی انتقادناپذیر و فدراسیون‌نشینان کم‌تجربه، شرایطی را فراهم آورد تا علی دایی، در هیات مربی‌ای جوان به آزمون و خطا در تیم ملی بپردازد.

اگرچه محمود احمدی‌نژاد ظاهراً برای افزایش روحیه تیم ملی برای تماشای مسابقه امروز به ورزشگاه آمده بود، اما بی‌تردید دولت نهم بیش از همه دولت‌های قبل، فضای فوتبال ایران را آلوده به سیاست کرد.

به این ترتیب بود که حتا اشتباه داور در مردود اعلام کردن گل صحیح عربستان در نیمه اول نیز نتوانست تیم ملی ایران را نجات دهد. شاید بتوان گفت نطفه‌ی شکست مفتضحانه امروز تیم ملی از مدت‌ها قبل بسته شده بود.