رادیو زمانه

تاریخ انتشار مطلب: ۶ مهر ۱۳۸۶

روزی جنگی در گرفت

روزی، جنگی در گرفت: 27 سال پیش در چنین روزی، سکوت ظهر شهریور تهران و تبریز و اهواز و همدان را غرش میگ های عراقی در هم شکست و آتش جنگی در گرفت که خرمن جان بیش از پانصد هزار ایرانی و عراقی را آتش زد تا خود 8 سال بعد در 1988 خاموش شود.

جنگ نبرد تانک و توپ و فلز و سلاح نبود. نبرد انسانها بود. سربازان دشمن نادیده را می کشتند و مادران در انتظار فرزندانشان صبوری می آموختند.

بالا: مادری ایرانی، در پایان جنگ، فرزند تازه از اسارت آزاد شده اش را در آغوش گرفته.

پایین: زنان شیعه عراقی در بصره، زیر بمباران هواپیماهای ایرانی، پشت کیسه های شن سنگر گرفته اند.

Share

نظرهای خوانندگان

با سلام
معتقدم آتش جنگی که بین دو کشور شعله ور میشود تنها سیاستمداران دو کشور می دانند چرا می جنگند ولی سربازان دو کشور در حال جنگ نمیدانند چرا می جنگند.

-- مرتضی نجفی ، Sep 22, 2007 در ساعت 05:16 AM

جنگ بد است ........................

-- ASTYAK ، Sep 22, 2007 در ساعت 05:16 AM

باسلام
تجربه این جنگ و دیگر جنگها نشان داد حکومتها و ملتها با تکیه بر خرد قادر خواهند بود جلوی این فاجعه های بزرگ انسانی را گرفته و فرصتها و زندگی شرافتمندانه و انسانی را برای جامعه جویش فراهم نمایند

-- بهروز ، Sep 22, 2007 در ساعت 05:16 AM

جنگ بد است اما دفاع خوب است
خیلی هم خوب است!

-- محسن ، Sep 22, 2007 در ساعت 05:16 AM

جنگ خیلی بد است، خیلی خیلی بد و نباید اجازه داد که شروع شود اما اگر شروع شد خشک و تر با هم می سوزند... .
همانطور که نتیجه جنگ جهانی دوم نشان داد منطق نخست وزیر انگلستان در زمان جنگ کاملا صحیح بود که: "دشمنان واقعی انگلستان غیر نظامیان هستند زیرا آنهایند که سربازهای خط مقدم را تامین می کنند و هم آنهایند که در پشت جبهه کارگران کارخانه های اسلحه سازی را تشکیل می دهند..." پس بر اساس منطق انگلوساکسونها هنگام شروع جنگ دشمن اصلی، مردم غیر نظامی هستند نه نظامیان که توانایی دفاع از خود را دارند. یک هدف سهل و راحت. پس نباید اجازه داد تا جنگی دوباره شروع شود که اینبار قربانیان اصلی جنگ غیرنظامیان خواهند بود.

-- شهرام ، Sep 22, 2007 در ساعت 05:16 AM

جنگ نعمت است ( امام خمینی)

-- بدون نام ، Sep 23, 2007 در ساعت 05:16 AM

هرچند برای من مایه ی تاسف است (ولی برای شما نه) اما باید اعتراض خود را به این تصاویر به عرض برسانم. و می‌دانم که آنچنان پایبند به آزادی بیان نیستید که نظرم را منتشر کنید. اما سخنم را باز هم می‌گویم تا بدانید که آدم‌های دیگری هم هستند که مثل شما فکر نمی‌کنند و حاضر به سکوت نیستند.
اعتراض دارم، به چند دلیل:
1. ایران را با گریه و شکست نشان داده اید و عراق را مقاوم. اما انگار حتی نمی‌دانید یا خود را به نادانی زده‌اید که مقاومت در ایران تا چه اندازه بیش از عراق بوده است. ایرانی که پس از انقلاب هیچ ندارد و قرار است همه چیز از نو ساخته شوند.
2. ایران را به گریه و عراق را به شادی در تصاویرتان آورده اید. آیا چنین بوده است؟ ایا مادران شهیدان را ندیده‌اید که هنوز هم می‌گویند امانت‌مان را به خدا بازگرداندیم؟ آیا واقعا در ایران چنین بوده است که در تصویرتان آمده است؟
3. این همه جنایت صدام را کاش به چنین ننگی به شادی نشان نداده بودید. اما چه کنم که دست شما نیز چنان به خون سرخ و سفید این دو ملت ایران و عراق آغشته است که انتظار انصاف از شما دور از عقل سلیم است.
نابود باد ظلم بی‌عدالتی و پاینده باد عدل و صلح

-- محمدصالح ، Sep 23, 2007 در ساعت 05:16 AM

bale jang bad ast kheili ham bad!!!!!vali man ham ba mohammad saleh movafegham ke kheili bad ax ra entekhab kardehdid!!!!!!!!!!¨be tori ke kamelan tohinamiz ast !!!!!!!!!!!faramoush nakonid ke iran defa karde va na jang har chand forsathaje solh r az dast dade!!!!!!!!!!!!!khahesh mikonam baraye khodemoun delsouzi konid ke in hame javanhaje kkhubeman ra ,behtarinha r dar jang az dast dadim delsouzi baraye araghiha ra khodeshan behtar az shoma anjam midahand !pajandeh va javid bad iran va iranihaje shoja!!!!

-- kiana sepehry ، Sep 28, 2007 در ساعت 05:16 AM