«زندان، شکنجه، و استوار بر سر عقیده»

پژمان اکبرزاده

آدینه، 11 بهمن (30 ژانویه) اتحادیه‌ي سراسری کارگران هلند (FNV) جایزه سال ۲۰۰۸ خود را به منصور اُسانلو، فعال کارگری ایرانی که در زندان به‌سر می‌برد اهدا کرد.

در مراسم اهدای جایزه، هنک فان‌در کولک، رئیس اتحادیه سراسری کارگران هلند این جایزه را به نام منصور اسانلو به مک اوراتا، نماینده اتحادیه جهانی ترابری تقدیم کرد.

جایزه اهدا شده به اسانلو، هر دو سال یک بار از سوی FNV به رهبران صنفی که با وجود خطرات جانی به کار صنفی خود ادامه می‌دهند اهدا می‌شود. این جایزه دربرگیرنده یک اثر هنری و مبلغی پول برای هزینه کردن در طرح‌های صنفی است.

محل برگزاری مراسم در روتردام

مراسم با پخش فیلمی کوتاه درباره‌ي فعالیت‌های اسانلو آغاز شد. در این فیلم همچنین تصاویری از آثار شکنجه بر بدن اسانلو و اطلاعاتی از نحوه‌ي برخورد مأموران امنیتی ایران با او به نمایش گذاشته شد.
در ادامه مراسم، کارت‌هایی بین حاضران پخش شد که در پشت آن نامه‌ای خطاب به رئیس جمهور ایران نوشته شده بود و در آن آزادی منصور اسانلو و دیگر فعالان کارگری درخواست شده‌ بود. حاضران پس از امضای کارت‌ها آن‌ها را به صندوق‌های ویژه‌ای ریختند که در روزهای آینده قرار است به ایران ارسال شود.

رئیس اتحادیه سراسری کارگری هلند در پایان مراسم از این که در شرایط کنونی، امکان اهدای مستقیم جایزه به منصور اسانلو وجود ندارد ابراز تأسف کرد. وی همچنین ابراز امیدواری کرد که آقای اسانلو پس از آزادی‌اش بتواند در میان اعضای اتحادیه کارگران هلند حضور پیدا کند.

در جریان مراسم، با هنک فان‌در کولک، رئیس اتحادیه سراسری کارگران هلند، گفتگویی کردم. وی ابتدا از دلیل اعطای جایزه به اسانلو سخن گفت:

هنک فان‌در کولک: به عقیده‌ي ما، اسانلو یکی عضو بسیار دلیر سندیکا است. او برای حقوق مشروع رانندگان اتوبوس در تهران بسیار محکم عمل کرده و گرچه در دنیای غرب چنین فعالیت‌هایی بسیار عادی است و ترسی از بابت به خطر افتادن جانتان ندارید ولی در ایران، اسانلو باید نگران جانش باشد. او زندانی شده، شکنجه شده، ولی همچنان بر سر عقیده‌اش ایستاده و اینکه دارد کار درستی را انجام می‌دهد. به همین خاطر است که بر این باور هستیم که فرد بسیار دلیری‌ست و مستحق دریافت این جایزه.
این جایزه، نوعی بیانیه نیز هست برای نشان دادن به دولت ایران که آنها باید در ایران به سندیکاهای کارگران امکان سازمان‌دهی فعالیت‌هایشان را بدهند. امیدواریم این جایزه باعث پشتبانی از اسانلو و ادامه تلاش‌هایش برای ایجاد سندیکای آزاد کاری شود.

هنک فان‌در کولک، رئیس اتحادیه سراسری کارگری هلند

این جایزه تنها جنبه‌ي نمادین دارد؟

این جایزه در وهله‌ي اول یک بیانیه‌ي نمادین است. ما مجسمه‌ای را به او تقدیم می‌کنیم. این مجسه نشان دهنده‌ي این است که جایزه به چه معناست و نشان‌دهنده تلاش‌های آنها برای سندیکا. از سوی دیگر، ما در کشورهای مختلف – و هر زمان ممکن باشد در خود ایران - از راه های گوناگون به پروژه‌های سندیکاها کمک خواهیم کرد. در نتیجه جایزه به طور جدی یک جایزه مادی تلقی نمی‌شود.

چگونه می خواهید این جایزه را به آقای اسنالو اهدا کنید؟ او امشب اینجا نیست و نماینده‌ای هم برای دریافت این جایزه حضور ندارد...

در واقع خود عمل اهدای جایزه هم کمابیش جنبه‌ي نمادین دارد ولی خب قطعا ما امید داشتیم که امکانی به وجود بیاید تا جایزه را بتوانیم مسقیما به او اهدا کنیم. در حال حاضر تنها همین کاری که در حال انجام آن هستیم ممکن است.
ما جایزه را به صورت نمادین به مک اوراتا، نایب رییس فدراسیون جهانی کارکنان ترابری (آی.اف.تی) اهدا می‌کنیم. او با سندیکا در تهران در تماس است. با این کار توجه‌ها را به این اقدام نمادین جلب می‌کنیم و امیدواریم باعث فشار به دولت ایران شود و اینکه تشخیص دهند نمی‌توانند به این شیوه ادامه دهند. واقعا امیدوار هستیم زمانی برسد که مستقیما این جایزه را به اسانلو تقدیم کنیم. او می داند که این مراسم در حال برگزار شدن در روتردام است و این جایزه به او اهدا شده است.

از بابت تاثیر این جایزه چه فکر می‌کنید؟ تصورتان این است که جایزه باعث بهتر شدن شرایط او می‌شود یا اینکه شرایط را برای اسانلو دشوارتر می‌کند؟ در چنین مواقعی دولت ایران نسبت به جوایز بسیار حساسیت نشان می‌دهد و فعالان را معمولا متهم می‌کند که از خارج از کشور کمک می‌گیرند...

در چنین مواقعی بسیار دشوار است که بدانید چه اقدامی بهترین کار است. ما از طریق سندیکای رانندگان اتوبوس در تهران اطلاعاتی در دست داریم که اهدای این جایزه به اسانلو، شرایط را بدتر نمی‌کند و در عین حال، موجب کمک هم خواهد بود. آنها جایزه را نوعی پشتیبانی از فعالیت‌هایشان می‌بینند و متقاعد شده‌اند که آنچه ما و دیگران در دنیای غرب در حال انجام آن هستند در نهایت به کمک به آنها ختم خواهد شد برای بهتر شدن شرایط کاری‌شان. و اینکه دولت ایران بفهمد نه تنها باید منصور اسانلو را آزاد کند بلکه وجود یک سندیکای آزاد کارگری را باید بپذیرد.

هیچگاه به این فکر کرده‌اید که هیئتی را برای پیگیری مسایل مربوط به اسانلو به تهران بفرستید؟

نه تنها فکر کردیم بلکه عملا بررسی‌هایی را برای انجام این کار انجام دادیم. دقیق‌تر اگر بخواهم بگویم، فکر من این بود که به تهران بروم ولی همه گفتند که اینکار جداً غیر ممکن است.

چرا؟
مقامات نمی‌پذیرند یک نفر از غرب، از هلند، بیاید برود به زندان و به اسانلو جایزه‌اش را بدهد همراه با یک بیانیه برای آزادی او. زیرا این جایزه به معنی حمله به سیاست‌های دولت ایران است.

از راه سفارت هلند در تهران چطور؟

سفارت هلند در تهران بررسی‌هایی را از بابت سفر ما به تهران انجام داده تا این جایزه به بستگان منصور یا همکارانش در سندیکا اهدا شود. ولی در نهایت به این نتیجه رسیدند که شاید بتوانیم از بازرسی فرودگاه بگذریم ولی به هیچوجه امکان اهدای جایزه را نخواهیم یافت. همچنین گفتند احتمال دارد حتا نتوانیم از بازرسی فرودگاه بگذریم و از همان جا ما را برگردانند. در هر صورت بررسی‌هایی بسیار جدی صورت گرفت برای سفر به تهران. در حال حاضر باید بپذیریم که انجام این کار تنها به صورت نمادین امکان‌پذیر است ولی همین کار نمادین هم بسیار مهم است و از انجام آن افتخار می کنیم.

آیا در تلاش هستید که از اتحادیه های دیگر هم در جهان بخواهید که برای آزادی اسانلو به شما بپیوندند؟

در حال انجام این کار هستیم. اینکار در حال هماهنگی با فدراسیون جهانی کارکنان ترابری است. این بدان معناست که بسیاری از سندیکاهای ترابری در جهان از این فعالیت پشتیبانی می‌کنند. این پشتیبانی البته تنها از سوی بخش حمل و نقل نیست؛ دیگر سندیکاهای کاری نیز حمایت می‌کنند و ایده من این است که سندیکاها بیشتر و بیشتر برای آزادی نه‌تنها منصور بلکه برای آزادی دیگر اعضای سندیکا پشتیبانی خود را نشان می‌دهند.