نخستین شهردار ایرانی‌تبار در آمریکا

پژمان اکبرزاده

دریافت فایل صوتی مصاحبه

چند روز پیش در زمانی که در بخش خبری گوگل به دنبال رویدادهای فرهنگی – هنری ایرانی می‌گشتم خبر جالبی پیدا کردم که البته ربطی به فرهنگ و هنر ایران نداشت ولی به یک ایرانی موفق مربوط بود. این تیتر در نتیجه جستجو به چشمم خورد:

موفق شدم با جمشید جیمی دلشاد به بهانه موفقیتی که پیدا کرده گفتگویی داشته باشم. او پیش از مصاحبه عذرخواهی کرد و گفت به این علت که حدود پنجاه سال است از ایران دور بوده گهگاه برای بیان منظورش به فارسی مشکل دارد. در آغاز گفتگو از او خواستم از پیشینه کاری و تحصیلی‌اش بگوید:

من متولد شیراز هستم. درحدود ۴۹ سال پیش برای تحصیل به آمریکا آمدم و به دانشگاه مینه‌سوتا رفتم. یک‌سال در آنجا بودم. هوای آن منطقه بسیار سرد بود و ایرانیان زیادی هم در آنجا زندگی نمی‌کردند. پس از یک‌سال تصمیم گرفتم به شرق آمریکا بروم؛ به لوس‌آنجلس و سندیه‌گو. در حدود سال ۱۹۶۰ بود که به لوس‌آنجلس رسیدم و در آنجا وارد دانشگاه کالیفرنیا در نوردریج شدم. در آنجا در رشته‌ی علوم کامپیوتری تحصیل کردم و توانستم دانشجوی ممتاز شوم. پس از آنجا به دانشگاه جنوب کالیفرنیا رفتم و کمی ادامه تحصیل دادم. پس از آن دیگر سر کار رفتم در زمینه تکنولوژی کامپیوتر.

چه شد که به سیاست راه پیدا کردید؟

پس از اینکه وارد کار شدم، توانستم پس از چندسال سریعاً شهروند آمریکا بشوم. چون کارهایی که کرده بودم خیلی نتیجه داشت و دولت از من خواهش کرد که شهروند آمریکا بشوم و بمانم اینجا. بعد تصمیم گرفتم چون هم در زمینه بازرگانی موفق بودم و هم تحصیلاتم خوب بود شروع کنم داوطلبانه برای ارگان‌ها و سازمان‌های گوناگون کار کنم. این کارها البته بیشتر به علت همسرم بود که تشویق می‌کرد و می‌گفت شما که این کارها را کرده‌اید بروید به مردم هم کمک کنید. پس از چندسال من انتخاب شدم برای مدیریت سازمانی که همه سازمان‌شان بیشتر اروپایی و آمریکایی بود. تنها ۱۰درصد از اعضایشان ایرانی بود و بقیه آمریکایی. در حدود سال ۱۹۷۸ بود که یکباره تعداد زیادی ایرانی به اینجا آمد. می‌خواستم شان آنها را بالا ببرم. به همین خاطر گفتم می‌روم فعالیتم را آغاز می‌کنم برای مدیریت سازمان که Sinai Temple نام داشت. این سازمان مدرسه و بخش‌های گوناگونی دارد. من در آمریکا نخستین ایرانی بودم که رییس سازمانی می‌شد که ایرانی نبود. در آنجا خیلی موفق شدم و توانستم به جامعه ایرانی کمک کنم. در آن دو - سه سال مردم گفتند شما که اینکارها را درسازمان‌های خیریه کردید چرا نمی‌آیید در سازمان‌های دولتی کار کنید؟
ایرانی‌ها در آمریکا قدرت مالی‌شان خیلی خوب است، قدرت تحصیل‌شان زیاد است و در دانشگاه‌ها پروفسورهای زیادی دارند. در همه‌جا موفق هستند اما در کاری که موفق نیستند کارهای سیاسی‌ست. به همین خاطر تصمیم گرفتم از آن به بعد خودم را آماده کنم برای کارهای سیاسی که راه را باز کنم برای جوان‌هایمان که آنها بیایند در این کار.

به‌عنوان نخستین شهردار ایرانی‌تبار بورلی هیلز چه واکنشی از رسانه‌های آمریکا و سازمان‌های اداری آمریکا دیدید؟

بیشتر از رسانه‌های آمریکایی بود. تا این خبر را شنیدند من را گذاشتند روی جلد وال ستریت جورنال و بعد هم دیگر روزنامه‌ها و مجله‌های گوناگون. هنوز از دولت آمریکا کسی واکنشی نشان نداده است؛ با من تماسی نگرفته‌‌اند. ولی از رسانه‌های مخالف آمدند صحبت کردند و بیشترشان خیلی خوشحال‌اند. چون یک‌نفر که به اینجا برسد ممکن است راه را باز بکند برای صحبت‌کردن بین ملت‌های مختلف. از این لحاظ هم خیلی موافق‌اند و هم خیلی استقبال می‌شود.

پیش از شما افراد ایرانی‌تبار دیگری در آمریکا به چنین موقعیت سیاسی دست پیدا کرده بودند؟

پیش از من چند نفر کوشش‌شان را برای دست یافتن به این کارها کرده بودند، اما اکثراً شکست خورده بودند. آماده نبودند و بیشتر ایرانیان به آنها رای نمی‌دادند، چون می‌گفتند که ما می‌خواهیم یک چنین فردی مانند نماینده‌ای باشد که ما به او افتخار کنیم. چندنفر پیش از من در بورلی هیلز برای این کارها سعی کرده بودند، اما موفق نشده بودند.

واکنش جامعه‌ ایرانی در آمریکا به چه صورت بوده به این موقعیتی که شما دست پیدا کرده‌اید؟ به‌ويژه درجنوب کالیفرنیا که بزرگترین جامعه‌ی ایرانی خارج از ایران حضور دارد.

خیلی مثبت و خوب بوده است. اتفاقاً نه فقط از کالیفرنیا، از نیویورک، واشینگتن، بوستون، از همه‌جا برای من نامه و ایمیل می‌آید و حتا برای انتخابات‌ من، چون می‌دانید که خیلی خرجش زیاد است، مردم معمولی کمک مالی کرده‌اند.

فکر می‌کنید در سمت تازه‌ی‌تان می‌توانید برای جامعه ایرانی در آمریکا کارهایی انجام بدهید یا اینکه بخاطر ایرانی‌تباربودنتان خیلی زیر ذره‌بین هستید که چه می‌کنید؟

هردو! هم زیر ذره‌بین هستم و البته کمی هم می‌توانم کمک بکنم که در شهرهای دیگر در آمریکا راه باز بشود و آنها هم تلاش‌هایشان را آغاز بکنند برای جاهای دیگر. تا بتوانیم اشخاص مختلف را بیاوریم که من تنها نباشم. از این لحاظ می‌خواهم ایرانیان دیگر را خیلی تشویق کنم. چه در کالیفرنیا و چه در جاهای دیگر که آنها هم شروع کنند به این کارها وارد شوند.

در این سالهای درازی که در آمریکا زندگی می‌کردید سفری هم به ایران داشتید؟

نه. متاسفانه نتوانستم بروم. پس از انقلاب هم که دیگر خیلی سخت شد.

برای ایرانیان صحبتی دارید؟

چیزی که می‌خواستم مردم بشنوند این است که من واقعاً خیلی خوشحالم که چنین اتفاقی افتاد که شان ایرانی بیاید بالا و دیگران خیال نکنند ایران و ایرانی‌ها تروریست هستند. ما اینجا هستیم، کمک می‌کنیم، هم کمک به آمریکا کرده‌ایم و هم به جاهای دیگر. ما مردم صلح‌طلبی هستیم؛ مردمی هستیم که می‌توانیم خیلی مثبت باشیم در دنیا. البته من خیلی خوشحالم که به چنین موقعیتی دست پیدا کردم. خیلی خوشحالم که در آمریکا به من چنین موقعیتی دادند. من هم در ایران اقلیت بودم و هم اینجا اقلیت هستم ولی توانستم به چنین جایی برسم که افراد دیگر هم از من درس بگیرند که اگر هر کسی هر کاری بخواهد بکند، واقعاً موقعیت‌اش وجود دارد. اگر قدری فداکاری کنند و سخت کار کنند می‌توانند به هدفشان برسند.

تارنمای رسمی جیمی دلشاد