دلم برای عاشقانه‌ها تنگ شده است

پانته‌آ

احتمالاً می‌دانيد که در اواسط ماه سپتامبر بختم بلند بود و در راه بازگشت از دفتر راديو زمانه به آلمان، کاملاً اتفاقی در در قطار آمستردام - بازل با داريوش اقبالی هنرمند معروف همسفر و هم‌صحبت شدم. داريوش با خوشرويی به خواهشم برای يک مصاحبه کوتاه با همکارم پژمان توسط تلفن همراهم جواب مثبت داد که همان شب از راديو زمانه پخش شد.

از او قول يک مصاحبه اختصاصی مفصل‌تر هم گرفتم که پس از بازگشتش از سفر آمريکا به وعده‌اش وفا کرد و موفق به ديدار مجدد او در پاريس شدم. از اين سفر ويژه ‌برنامه‌ای با داريوش و درباره داريوش به همراه آورده‌ام و در کنار شنيدن آهنگهای پرخاطره او، گفته‌های اين خواننده محبوب را درباره گذشته‌اش، مبارزه‌اش با معضل اعتياد و آلبوم جديدش خواهيد شنيد.

داريوش اقبالی در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. به گفته خود، او با موسيقی بزرگ شده است و به خصوص به ترانه‌های آذری تعلق خاطر دارد. به قول خود او گويی خواننده به دنيا آمده بوده است! از کودکی به آواز خواندن عشق می‌ورزيد و در راه‌پله خانه می‌نشست و ضرب می‌گرفت و کنسرت اجرا می‌کرد.

در اوائل دهه سوم زندگيش با کمک حسن خياط‌باشی وارد کار حرفه‌ای موسيقی شد، هرچند که تا چند آهنگ او پرفروش و محبوب نشده بودند و اولين قرارداد رسمی خود را امضا نکرده بود، خود نيز باور نمی‌کرد که قضيه جدی است و دارد شو‌خی شوخی خواننده می‌شود! اولين ترانه داريوش «به من نگو دوستت دارم» بود که با صدای پراحساس و اجرای قوی او به زودی در ميان مردم بسيار محبوب شد. بعد از گذشت ۳۵ سال و صدها ترانه داريوش شهرت خود را به عنوان يک خواننده پرتوان ايرانی حفظ کرده است.

داريوش پس از ترک قطعی اعتياد (من شاهدش هستم که حتی ديگر سيگار هم نمي‌کشد!) دچار نوعی تحول فکری شده است و به دنيا با نگاهی مثبت‌تر و خوشبينانه‌تر مي‌نگرد. به گفته او در آلبوم جديدش تأثير اين تحول را تا حدودی خواهيم ديد، به خصوص که می‌گويد دلش برای عاشقانه خواندن تنگ شده است، و در کنار همسر و فرزند خردسالش ميلاد و در کانون گرمی که برای او امنيت و آرامش ذهنی فراهم می‌کند، مسلماً الهام و ترغيب کافی را برای اين نگرش مثبت و اميدوارانه داراست.

ميلاد کوچولو از همين حالا ميکروفون به دست می‌گيرد و با ادا و اطوار شيرين ترانه‌های پدرش را با لحن بچگانه می‌خواند و گاهی از او تقاضای کنسرت اختصاصی می‌کند! کسی چه می‌داند، شايد در سالهای آينده شاهد قدم گذاشتن پسر در راه پدر باشيم. هرچند که به گفته داريوش اين راه بسيار پردست‌انداز است و بازار موسيقی با نيروهای تازه‌نفس بسيار بی‌رحمانه برخورد می‌کند.

دغدغه اصلی ذهن داريوش مبارزه با آسيبهای اجتماعی و کمک به کساني‌ است که در ابتدای راه دشوار و پر پيچ و خم ترک اعتياد ايستاده‌اند. بنياد آينه و سايت بهبودی ابزار تماس او با جوانان ايرانی در سراسر دنيا هستند. او همچنين در وبلاگ خود که تازگی دوباره به راه انداخته است به اين موضوع می‌پردازد و برنامه‌ها و سمينارهای خود را معرفی می‌کند.

کمتر می‌بينيم که يک شخصيت معروف و شناخته‌شده، با اين صراحت و صداقت از تجربه خود از درگيری با اعتياد سخن بگويد و تا اين حد برای انتقال دانسته‌های خود به ديگر آسيب‌ديدگان احساس مسئوليت کند. احساس من در حين گفتگو با داريوش اين بود که کاملاً راحت و آزاد و بی غل و غش حرف می‌زند و به هيچ وجه قصد سرپوش گذاشتن و تحريف واقعيتها را ندارد. او از خانواده‌ها نيز درخواست می‌کند که وظيفه خود در آشنايی با بيماری اعتياد را جدی بگيرند و خطر آن را کتمان نکنند.

البته جنبه هنری فعاليتهای داريوش را نبايد از ياد برد و کماکان در حال اجرای کنسرت در سراسر دنيا و ضبط آلبوم تازه‌اش است. در ويژه‌برنامه راديو زمانه شعر زيبای يکی از آهنگهای جديد اين آلبوم با نام «شطرنج» را با دکلمه داريوش می‌شنويد که گذشته و حال پر فراز و نشيب ايرانيان را با صفحه شطرنج و مهره‌های آن تشبيه می‌کند.

ضرب‌المثلی فرنگی می‌گويد که مواظب باش چه آرزويی می‌کنی، چون ممکن است برآورده شود! داريوش زمانی آرزوی ترک کشور را داشت، اما با خروج او موافقت نمی‌شد. او تعريف می‌کند که چگونه حمله به او با اسيد ناخواسته سبب خير شد و توانست به خاطر عمل جراحی بر مشکلات خروج از کشور فائق بيايد، به گونه‌ای که در زمان وقوع انقلاب در ايران به سر نمی‌برد و ديگر هرگز نتوانست بازگردد.

گزارش صوتی کامل را می‌توانید اینجا بشنوید.

در همین‌باره:

گزارش کنسرت داریوش و اندی در آمستردام