امیدوارم آمریکا بیاید ما را از دست این شیاطین اسلامی نجات بدهد. هر چه زودتر. ...آمریکا می ارزد به اسلامگراها.

انشاالله که آمریکا بیاید!!

هیلاری جون جان مادرت به ما کمک کن از دست اینها راحت بشیم چند تا از این لشگر نظامی ات را از راه افغانستان یا عراق یا پاکستان بفرست داخل ایران تا با کمک مردم ایران این خونخواران را از ایران بیرون کنیم .
اگر اینها از ایران نروند مثل افعی اختاپوس مردم شما ها را هم می خورند حالا ما به شما می گیم شماها گوش نمی کنید وقتی این خونخواران خون شما ها ا هم ریختند پی به حرف های ما می برید ولی آن موقع دیر شده است .
زودتر دست به کار بشوید و سربازانتان را بفرستد داخل ایران همین دیگر حرفی ندارم چون خسته شدیم اینقدر به شماها گفتیم این خونخواران می خواهند شماها را هم نابود کنند ولی گوشتان بدهکار نیست ؟؟
باید گوش به حرف ما ملت ایران هرچه زودتر بدهید .

اآزاده خانم لطفا نسخه نجات ما رو دست امريكاي هاي ندي چون خود اونا باعث وباني اين همه بدبختي ماشدن ما اگه به اتحاد يگانگي رسيديم وتونستيم بر اساس اهداف جنبش سبز خوب عمل كنيم مي تونيم به هدفمان برسيم ما ايراني هستيم و تسلط هيچ كشوري را قبول نداريم

خانم ياآقای آزاده شما اخبار پس از آزاد شدن افغانستان وعراق را دنبال نمی کنيد که باز هم آرزوی راه حل امتحان شده می کنيد.وجود اين به قول شما شياطين البته که هزينه زيادومرگباری به کشور تحميل کرده است ولی دخالت هرکشوری درايران يک فرصت طلايی به آنهاست که ديگر همه جناياتشان را اينبار نه با مدد گرفتن از دشمن فرضی بلکه با توجه به دخالت مستقيم خارجيان توجيه کنند.يک مثال ساده برای مقاييسه شايد شمارا متوجه روش آنهابکند اگربه استدلالی که آقای خامنه ای در موردجنايات زندان کهريزک کرددرمقايسه باآنچه که اوآن را فتنه بزرگ خواند. ودر پايان يادآورميشوم آين راه حل ها نشانه بی تابی ماست ودر آن وظيفه ما ناديده گرفته ميشود

يک روز نوبت ما خواهد رسید. که در میدان آزادی فریاد بزنیم. از صلح بگوییم و از آزادی. آنقدر بلند داد بزنیم که گلویمان یاری نکند. نوبت ما خواهد رسید که دستان هم را بگیریم و باز زنجیر سبز درست کنیم. باز ما می‌رسیم و دوباره هلهله در شهر راه می‌اندازیم. وقتی پیروز شدیم کمپین سبز کردن در و دیوار شهر راه می‌اندازیم. جشنواره فیلم سبز درست می‌کنیم. کتاب‌های سبز منتشر می‌کنیم پشت جلدش آن را تقدیم مادران سبز می‌کنیم. فیلم‌ می‌سازیم و ابتدایش آن را ندا و سهراب و شهدای مقاومت سبز تقدیم می‌کنیم. داستان روزهای مقاومت را سریال می‌کنیم و هر شب با بچه‌های خانه می‌نشینیم و مرور می‌کنیم. یک هنرپیشه پیدا می‌کنیم شبیه ندا، یکی سهراب می‌شود، یکی امیر جوادی‌فر. فردا مال ماست. فردا سبز است. آن روز به خیابان‌ها می‌ریزیم و تا صبح شادی می‌کنیم. در تاریخ می‌نویسند و عکس‌هایمان در کتاب‌های تاریخی همه دنیا چاپ می‌شود. فردا روزی بچه‌هایمان داستان جنبش سبز را در کتاب‌های درسی‌شان می‌خوانند و از ما می‌پرسند.
آن روز کسی را به جرم افکارش زندانی نمی‌کنند. روزنامه‌نگاری در زندان نیست و قلب تپنده‌ی دختری کف خیابان از تپش نمی‌ایستد. آن روز در زندان‌ها به کسی تجاوز نمی‌کنند و سیاستمداری را از زندان برای اعتراف به تلویزیون دولتی نمی‌آورند. روزنامه‌ها آنقدر چاپ می‌شوند تا خسته شوند. توقیف کلمه‌ای ایست که دیگر بی‌استفاده می‌شود. لبخند راز هر چهره است و ما برای همه‌ی شهیدان سبز بناهای یادبود با نورهای زیبا و خیره‌کننده در ورودی شهرها می‌سازیم. دیگر کسی قهرمانمان نیست. میرحسین و کروبی عکسشان کنار باقرخان و ستارخان در کتاب‌ها چاپ می‌شود. اما قهرمان خودمانیم که ماندیم و تکرار کردیم و خواندیم و ساختیم و کشیدیم و خندیدیم و زندگی کردیم تا در آخر دیکتاتور از بس شبها کابوسمان را دید، اعتراف کرد که: رنگ انقلاب شما را دیدم.