نامه سه تشکل کارگری به سازمان ملل

سه‌ تشکل کارگری، در نامه‌ای به اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل، خواستار لغو مجازات اعدام و آزادی تمام فعالان کارگری در ایران شدند.

این سه تشکل همچنین خواستار «لغو اتهامات کلیه دستگیرشدگان جنبش کارگری و سایر جنبش‌های اجتماعی، آزادی بی‌قید و شرط ایجاد تشکل‌های کارگری و آزادی بی‌قید و شرط اعتصاب، اعتراض، تجمع و آزادی بیان» در ایران شده‌اند.

یکی از تجمعات کارگری در ایران

«برابری کامل حقوق زنان و مردان در محیط کار و محو کار کودک و تامین امکانات رفاهی، آموزشی و بهداشتی برای همه کودکان» از دیگر خواسته‌های مطرح شده این سه تشکل در نامه خود به اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل است.

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و اتحادیه آزاد کارگران ایران، سه تشکلی هستند که در آستانه برگزاری هفتمین اجلاس بررسی ادواری جهانی شورای حقوق بشر سازمان ملل، این درخواست‌ها را مطرح کرده‌اند.

روزهای ۱۵ تا ۱۷ فوریه (دوشنبه تا چهارشنبه هفته جاری) در مقر سازمان ملل متحد در ژنو، اعضای حقوق بشر این سازمان، وضعیت حقوق بشر در ایران را مورد بررسی قرار خواهند داد.

این سه تشکل در نامه خود از اعضای شورای حقوق بشر خواسته‌اند که به این شش خواسته آنها توجه شده و مورد بحث و بررسی قرار گیرند.

در بخشی از نامه این سه تشکل کارگری آمده است که مقام‌های جمهوری اسلامی، برخلاف تعهدات بین‌المللی، مخالف تشکیل سندیکا در ایران هستند و شرط آزادی کارگران زندانی را اخد تعهد از آنها مبنی بر توقف همکاری آنها با سندیکاها کرده‌اند.

آنها خطاب به اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل نوشته‌اند که شرایط زندگی طبقه کارگر، طی ۳۰ سال گذشته، نه تنها «بهبود» نیافته، «بلکه روز به روز بر ابعاد فقر، فلاکت و بی‌حقوقی آنان افزوده گردیده است.»

در این نامه همچنین آمده که کارگران در ایران، در «بدترین شرایط» کار می‌کنند و «پایه‌ای‌ترین حقوق‌شان به شدت نقض می‌شود.»

در بخش دیگری از این نامه نوشته شده است: «نبود ایمنی کار، تبعیض، قراردادهای موقت یک‌ماهه و سفید امضا» از مشکلات اساسی کارگران در ایران به شمار می‌رود و «خطر بیکارسازی کارگران شاغل، زندگی را بر آنان و خانواده‌هایشان به جهنمی غیرقابل تصور تبدیل کرده است.»

این سه تشکل اضافه کرده‌اند که این شرایط «ضد انسانی»، در حالی بر کارگران ایران تحمیل شده که طی ۳۰ سال گذشته، طبقه کارگر از تمامی حقوق به رسمیت شناخته شده بین‌المللی خود محروم بوده است.

در این نامه همچنین به ادامه بازداشت منصور اسانلو، ابراهیم مددی، علی نجاتی، علیرضا ثقفی و برخی دیگر از فعالان کارگری اشاره شده است.