ساکنان اشرف هرگز خانه و شهرى که ۲۳ سال است در آن زندگى می‌کنند و همه چیز آن‌را خود ساخته‌اند، ترک نخواهند کرد.__ پس صد افرین که به عقیده شان وفادارند __

ایرانیان مستقر در کمپ اشرف باید زیز نظر سازمان ملل و صلیب سرخ جهانی باشند. دولت عراق زیر فشار زیاد حکومت اسلامی است و می خواهد آنان را تحویل بدهد یا در اشرف زندانی نماید. سازمانهای حقوق بشری ایرانی و بین المللی باید فعالتر از حقوق انسانی ساکنان شهر اشرف حمایت نمایند. نباید گذاشت یک فاجعه انسانی مانند سال شصت و هفت اتفاق بیفتد. ساکنان قرارگاه اشرف طبق قانون چهارم ژنو پناهنده سیاسی هستند و دولت آمریکا قانونا موظف به حفظ آنان می باشد اما آمریکا برای نزدیکی به تهران می خواهد آنها را بشکلی قربانی نماید. این عمل زشت یادآور کودتا بر علیه دکتر مصدق می باشد. سیاست امریکا در مقابل ایران و مخالفان حکومت همیشه غلط بوده است.

سازمان مجاهدین و حکومت فاشیستی اسلامی همدیگر را خوب می شناسند. این دوفرقه جوانان ایران را زنده کش کردند. هر دوی این فرقه باید در دادگاهی عادلانه محاکمه شوند. آنروز دیگر دور نیست اگر چه دیر شده است.

درا ینکه بهر روی نباید این افراد برخلاف میل خودبه نزد رژیم ایران باز گردند حرف درست وصحیحی است ولی اتفاقات درگذشته سوالاتی را برای من پیش میاورد .بیش از پانصد نفر ازاین افراد بطور داوطلبانه به ایران باز گشه اند زیر نظر صلیب سرخ وبقول خود سران مجاهدین با وعده پیکان وزن وزندگی . و تاکنون نیز شنیده نشد است که ازا ین افراد کسی موردی داشته است . دوم اینکه اگر باز گرداندن به ایران بسیار بد است چرا رهبران مجاهدین در زمان حاکمیت صدام به افراد خود که دیگر نمیخواستند با آنان باشند تنها دو راه نشان میدادند وحتی به اعتراف سران مجاهدین مانند آقای محمود احمدی از اعضای بلند پایه وبسیار قدیمی مجاهدین این افراد ناراضی را در مرزهای ایران رها کرده اند . بهرروی این دو راه یکی دوسال زندان در پایگاه اشرف زمان صدام وبعدهشت سال در زندان ابوغریب .همانگونه که بعضا نیز برای افراد انجام شد .

هیچ کشوری هیچ جریانی را در جهان بصورت سازمانی به عنوان پناهنده به رسمیت نمیشناسدچه رسد که با تانک وتوپ نظامی هم دراین کشور مستقر شده باشد. سازمان مجاهدین خود در گذشته بهیچ روی در زمان صدام ادعای پناهندگی نداشته است وبرای همین نیزهیچگونه پرونده پناهندگی دراین کشور برای آنها در گذشته وجود نداشته است . و این هم طبیعی است که این افرا بصورت فردی دارای یک حقوق بین المللی باشند واین هم حق دولت عراق است مانند بسیاری از دولتهای دیگر حق این افراد را به عنوان پناهنده به رسمیت بشناسد ویا رد کند بصورتی که در کشورهای دیگر اروپایی وجود دارد که حتی پناهندگی داده شده پس گرفته میشود . حال چرا این قوانین در دنیای باصطلاح آزاد غرب اجرا میشود وکسی هم اعتراض آنچنانی نمیکند ولی اگر دولت عراق بخواهد نسبت به یک گروه نظامی با سابقه تروریستی برای امنیت ومنافع کشور خود اقدام کند یک جنایت ا ست؟ ضمن اینکه دولت عراق بارها اعلام کرده است که این افراد را بر خلاف میل خود به ایران باز نخواهد گرداند. باید گفت این بخشا سیاست تبلیغاتی رهبری مجاهدین است که اگر راه حلی بین خروج این افراد به یک کشور سوم و یا اخراج به ایران برای این افراد باشد ترجیح میدهد که این افراد به ایران باز گردانده شوند همانگونه که سیاست آنها در زمان صدام بوده است تا آنها را بقول خودشان از نظر سیاسی بسوزانند که نتوانند بر علیه مجاهدین افشاگری نمایند . رهبری مجاهدین در واقع ترس ووحشت از جدایی این افراد دارد که زبان بازشود و بیش از گذشته ماهیت ارتجاعی و عقب افتاده رهبری ایدئولژیک آنها که این سازمان سیاسی ر ا به یک سکت تبدیل کرد بارزشود . درواقع رهبری مجاهدین بخوبی میداند که اگر حتی این افراد به ایران باز گردند همانطور که در گذشته صدها نفر از آنها به ایران بازگشته اند نه اعدام میشوند ونه شکنجه . نه اینکه این رژیم انسانی شده باشد نه ! سیاستش در مورد افراد این سازمان این گونه میباشد در حال حاضر ولی رهبری مجاهدین نگرانی آنرا دارد که کنترل افراد خود ر از دست بدهد ودر یک کشور آزاد سوم این تنها این نیست که این سازمان از هم پاشیده میشود بلکه رازهای نهان یک سکت برای کنترل افراد طی سی سال گذشته از تاریکی خارچ میشود ونور بر جنایات بیشتری ا ز رهبری مجاهدین میتابد . بطوری که یک عضو زن شورای مرکزی مجاهدین از یک جنایت ضد انسانی پرده برداشت وبیان کرد که صد وپنجاه نفر از زنان مجاهد رحمشان را خارج کردند تا در راستای جذب در رهبری یک تا برای او مبارزه کنند . این تنها یکی از دهها جنایاتی است که طی سی سال گذشته در عراق در پایگاههای مجاهدین گذشته است که هر مقدار آن هربار توسط یکی ا زجدا شدگان مجاهدی افشا شده است حال این را در سه هزار وهشتصد ضرب کنید واگر بگوییم که حد اقل هزار نفر از این ها زبان باز کنند باز هم این رهبری مجاهدین است که با هجومی از سوالات بیشتر روبرو میشود وبرای همین درواقع رهبری مجاهدین با این برگ سوخته میخواهد تا به آخر وتا حد امکان بازی کند وبعد هم ترجیح میدهد که این افراد به ایران بازگردند تا به کشور سومی وبرای رهبری مجاهدین جان انسانها درمقابل سیاستهای رهبری اشان ارزشی نداشته است نمونه بارز آن خود سوزی های سازمان دهی شده در پاریس وکشورهای اروپایی بودد زمانی که مریم رجوی برای چند روز در فرانسه به زندان رفت. پس باید گفت مجاهدین تنها از این تیترها برای تبلیغات استفاده میکنند وگرنه در دل خویش سیاست دیگری را دنبال میکنند وبرای اهداف خود تنها حقوق بشر وسازمانهای حقوق بشری را وسیله سیاستهای خود قرار میدهند

عوام فریبی مجاهدین با سوء استفاده از احساسات پاک جوانان بر هیچکس پوشیده نیست. بر تمام اینها باید توجیهات مسخره شاه مسعود رجوی در ازدواج با ملکه مریم و از همه بالاتر پناه بردنشان به دامان صدام و دادن گرا به ارتش عراق جهت بمباران و موشک پراکنی به ایران را اضافه نمود. خونخوار بودن جمهوری ملاها بهیچوجه نمیتواند محملی برای خیانتها و جنایتهای باند رجوی باشد که حتی روابط خانوادگی اعضای گروهش را از میان برداشته وتبدیل به یک دیکتاتور پنهان از نظرها شده است. ساکنان کمپ اشرف باید از حقوق کامل انسانی برخوردار شوند. درجنایت کردن و آدم کشی هم مجاهدین و هم ملاها با هم فرقی ندارند. یک ایرانی