فردریک فورسایت و ترور رئیس جمهور گینه

فردریک فورسایت نویسنده سرشناس داستان‌های تریلر سیاسی و خالق رمان‌های مشهوری چون «پروتوکل چهارم»، «روز شغال»، و «پرونده ادسا» برای انجام پاره‌ای تحقیقات در باره رمان جدید خود، هفته گذشته وارد گینه بیسائو شد اما ورود فورسایت به پایتخت گینه همزمان شد با ترور جائو برناردو نینو ویرا رئیس جمهور این کشور که با انفجار بمبی در ویلایش، قطعه قطعه شد.

فردریک فورسایت که در رمان‌های خود، صحنه‌های مشابهی را بارها تجسم و تصویر کرده، انتظار نداشته‌است که به محض ورود به گینه، شاهد چنین اتفاق هولناکی باشد اگرچه این رویداد غیرمنتظره می‌تواند منبع الهام قوی‌ای برای نویسنده بریتانیایی باشد که موضوع داستان‌های او غالبا، ترور، کودتا و تلاش برای براندازی رژیم‌های سیاسی است.

فردریک فورسایت

فورسایت در گفتگو با روزنامه ایندپندنت، این صحنه را با صحنه‌ای مشابه در رمان «سگ‌های جنگ» خود که در باره کودتای نظامی در گینه است، مقایسه می‌کند و می‌گوید:
«من برای کودتا یا تغییر رژیم به گینه نیامدم، اما ناخواسته درگیر آن شدم.»

او زمان انفجار بمب در هتلی در مرکز شهر خوابیده بود و وقتی آن را شنید با خودش گفت «قطعا صدای برخورد درهای هتل نبوده‌است.»

فورسایت آن شب، شام خود را با آسیب‌شناس هلندی صرف کرد که کارش کنار هم قرار دادن تکه‌های بدن رئیس جمهور گینه بعد از انفجار و تحقیق در باره آن بود.
وی به خبرنگار ایندپندنت گفت که گینه بیسائو، بدترین، فقیرترین و کثیف ترین جای آفریقای غربی است:

«اگر در اطراف شهر رانندگی کنی، کوه‌های زباله و ساختمان‌های خرابه را همه جا می‌بینی. همینطور اسکله‌های بدون کشتی و فرودگاه‌های بدون هواپیما را.»

فورسایت قبل از نویسندگی، در دهه پنجاه خلبان نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بود و بعد از آن مدت ۱۲ سال به عنوان خبرنگار بی‌بی‌سی و رویترز در کشورهای مختلف خدمت کرد.

«روز شغال» نخستین رمان تریلر سیاسی او که در باره ترور ژنرال دوگل رئیس جمهور فرانسه بود، در ۱۹۷۱ منتشر شد و فرد زینه‌من بر اساس آن فیلمی به همین نام ساخت با بازی ادوارد فاکس که موفقیت بسیاری کسب کرد.

رمان بعدی فورسایت که سال آینده منتشر خواهد شد، مربوط به گینه است. به همین منظور فورسایت که دیگر نمی‌خواهد در باره مکان‌های خیالی بنویسد، تصمیم گرفت از نزدیک گینه را ببیند:
«دنیا خیلی عجیب و غریب و ترسناک شده‌است و می‌شود از مکان‌های واقعی استفاده کرد چون دیگر نیازی به اغراق کردن نیست.»

وی در باره خطرات این کار به خبرنگار ایندپندنت می‌گوید:
«روزنامه‌نگاری تحقیقی، مثل مواد مخدر است. وقتی شروع به نوشتن کردی، دیگر نمی‌توانی عقب بکشی.»