ارتباط ایران و آمریکا غیر ممکن است. ایران کشوری است که حیات سیاسی حکومتش فقط و فقط بر چرخه تبلیغات می‌گردد. قوای سه گانه این حکومت کاملا معطل و فقط در اختیار اهداف دیگر یعنی برای رفع مایحتاج سیستم تبلیغاتی حکومت به کار مشغولند. سیاست در حکومت ایران مانند سیستم "Ponzi Scheme" بر اساس تبلیغات است. مجموعه‌ای تهی و پر سرو صدا و قسمت هنگفتی از این تبلیغات بر علیه آمریکا است.
ایران برای ادامه حیات خود باید با آمریکا بجنگد.

مساله دوم ایران که نمی‌تواند کاری در مورد آن بکند مساله حقوق بشر است. پایه های این حکومت چنان پوشالی است که هرگونه سوالی اساسش را میلزاند و شاه‌نشین بیت رهبری را به لرزه می‌اندازد. این حکومت اساسا قادر نیست جواب هیچ سوالی را منطقا بدهد، لذا چاره ای جز داغ و درفش سوال کننده گان ندارد.
آمریکا ممکن است(هرچند که بعید به نظر می‌رسد) که مساله حقوق بشر را فدای منافع سیاسی خود کند و ناله ستمدیدگان بیشمار را نشنیده بگیرد، اما هرگز نمی‌تواند از حاکمان ایران انتظار داشته باشد که در بازیهای بین‌المللی سیاسی مطابق شان انسان و با وقار و خرد انسان قرن ۲۱ رفتار کنند. این حضرات در زمینه سیاست نمی‌توانند از شاه اسماعیل و یا میرزا آقاسی مدرن تر عمل کنند.
اما نباید از حق گذشت، تنها این حکومت می‌توانست که با وجود چنین شکاف های عمیق بین شعار و واقعیت ها، با وجود چنین پیشینه هولناک سی ساله، در زیر فشارهای بین‌المللی ۳۰ سال دوام بیاورد.