Be koja ressidim!!!! Hamanande in gegime mostabed o sia, bimarihaye ghoroune vostayi ham garibane ma ra gerefteh.

وبا در حال حاضر به هیچ وجه بیماری خطرناکی نیست مشروط بر آن که بیمار تحت درمان با سرم قرار گیرد و آب از دست رفته از بدن به موقع جبران شود. حتی درمان دارویی اهمیت چندانی در بهبودی بیماری ندارد.
در تهران واقعیت آن است که آلودگی منحصر به چاه های مناطق اطراف شهر است و مبتلایان معمولا از قشر محرومی هستند که آب سالم در اختیار ندارند یا آگاهی از آلودگی آب ندارند. این مشکل تازگی ندارد و تنها ممکن است امسال کمی بیشتر شده باشد.
هرچند با همه ی این واقعیت ها نباید هیچ بیماری ای را از نظر دور داشت، اما موضوع کمی ژورنالیستی است. تنها زمانی خطر وبا جدی میشود که آب آشامیدنی شهر نیز آلوده شود که به نظر می رسد چنین اتفاقی نیافتاده.

« براساس گزارش‌ها، بیماری وبا در ایران برای نخستین بار در سال ۱۳۳۴ مشاهده شد ؟! ».
باورش بسیار مشکل است!
چرا که از خیلی قدیمتر از اینها در تاریخ شفاهی یهودیان ایرانی بویژه در شیراز از سالی ذکر شده که به سال « وبائی » شهرت داشته و در ان زمان انقدر از مردمان مرده اند که تابوت کم امده و برای حمل اجساد بجای تابوت از دربهای خانه ها استفاده میشده !. و در ان خاطرات همچنین از رویدادی سهمناک که بر جامعه یهودیان شیراز توسط مسلمانان و به تحریک اخوندها و دولتیها وارد امده (‌ برای انکه قصور این کشتار بیرحمانه وبا از مردم را به عهده دیگران بیندازند تا شر مردم عاصی را از سر خود کم کنند) نیز تعریفهائی شده به این شرح : . همانطور که میدانیم از زمان سلطنت صفویه رسم بر ان شد و همانطور نیز تا امدن رضا شاه کبیر بر سلطنت ادامه داشت که یهودیان ساکن ایران یا به اختیار خود مسلمان شوند و یا کشته شوند و یا ( البته با پا در میانی ساختگی دلالان شاه و روحانیون ) در محله هائی در و دیوار بسته که رابطه مستقیمی با مسلمانان نداشته باشند مانند گوسفندان در اعل زندگی کنند و سالی هر چه بیشتر ، بهتر هم « جزیه » بپردازند = مالیاتی است برای یهودی باقی ماندن تا شکم از و طمع انان خالی نماند !. در ان سال کذائی که دسته دسته مسلمانان بخاطر سرایت این بیماری تلف میشدند و یهودیان که در محله خود و خارج از محیط مسلمانان زندگی میکرده و طبیعتأ هم به این بیماری مهلک مسری مبتلا نشده و تلفاتی هم نداده بوده اند مورد نشانه برای رفع غضب مردم از دستگاههای حکومتی و ملایان قرار گرفته و توسط انان متهم به این میگردند که « یهودیان به این علت وبا نگرفته اند که انان چاههای اب شهر را الوده کرده اند تا مسلمانان را بکشند و به خاطر همین هم خود مبتلا به ان بیماری نگشته اند ! ». واضح است که به مجرد بروز این شایعه در شهر ، خیل مردم داغدار و عصبانی به داخل محله یهودیان ریخته و تا توانستند کشتند و سوزاندند و خراب کردند و با بریدن انگشتها و گوشهای زنان انچه را که بر سر و دست و گردن داشتند را به تاراج بردند ! و بعد از پائین امدن قهرشان ! ، انانی را که باقی مانده بودند را حیران و عزادار به جمع اوری کشته و زخمی شدگانشان رها کرده و محله را ترک میکنند!. در همان روایتهای سینه به سینه نیز امده که دو تن از حاجیان خدا شناس شهر که دلشان به حال این بیگناهان سوخته با اوردن دو طبق نان و خرما و رها کردن انان در نزدیکی مدخل محله یهودیان که به مصرف خوراکی انان برسد ، باعث میشوند که بقیه از گرسنگی نمرده و زنده باقی بمانند !.
در ضمن نوشته اید که این بیماری برای اولین‌بار در شرایط علمی توسط پزشک پرتغالی، گارسیا ده اورتا، در سال ۱۵۶۳ در هندوستان کشف شد. بعقیده من مملکت ما نمیتوانسته در ان سالهای مشابه وضعیت بهداشتی ئي بهتر از هندوستان داشته باشد ، لذا از سال ۱۵۶۲ میلادی تا ۱۹۵۵ میلادی = ۱۳۳۴ شمسی که تفاوت ان میشود ۳۹۳ سال بعید است که این بیماری برای اولین بار در سال ۱۳۳۴ در ایران دیده شده باشد!. امیدوارم که حدسم درست است ولی اگر اشتباهی هم شده ، انرا با کمال میل میپذیرم!.