تنها چیزی که در ایران اهمیت ندارد انسان است . ایمنی هم مسئله ایست که نادیده گرفته میشود برای کاهش هزینه ی تولید و افزایش سود جان افراد را به خطر می اندازیم هیچ یک از کارگاهها ی ایران مسئول ایمنی ندارد از لوازمی که ایمنی را افزایش میدهند هیچ جا وجود ندارد حداکثر یک یونیفورم . در جاده ها نیز به تبع همه ی کارهای غیر ایمن نا امن است حجم ترافیک و با فضای جاده ای ایران هیچ تناسب ندارد کمتر مسیری در ایران است که دو طرفه نباشد عدم این تناسب باعث میشوند که سرعت وسائط نقلیه تنظیم نباشد تریلی و کامیون در همان لاینی میروند که سواری های پر سرعت اگر تصادف نشود باید تعجب کرد سرعت ارتباطات به علت وجود این جاده ها بسیار کم شده است و بخشی از سوخت در این توقف های طولانی تلف میشود وقت مردم تلف میشود و ... هزاران خسارت مالی و جانی به مردم بدلیل عدم مدیریت کارآمد تحمیل میشود . حتی هنگام ساخت جاده ها استاندارها رعایت نمی شود مسیرهای کوتاه ساخته نمی شود در هر دو حالت هم وقت و هم سرمایه ی مردم را از بین میبرند .

به به میبینم که تلفات تصادف در مملکت ما از تلفات جنگ عراق و افغانستان بیشتره

به خانواده این هموطنانم تسلیت عرض می‌کنم. اسفند 83، حدود یک ماه بندر عباس بودم. از تهران با پیکان رفتیم بندر عباس. تو جاده سیرجان به بندر عباس، 12 تا کامیون و تریلر سنگین رو دیدم که تصادف کردن. خیلی برای من عجیب بود. چون اولین بارم بود که همچین چیزی رو با چشم خودم می‌دیدم. جاده‌ی خیلی باریکی داره. و شب‌ها هم خیلی تاریکِ. دو بار نزدیک بود با تریلر تصادف کنیم. تا چشم کار می‌کنه، فقط کامیون‌های سنگین می‌بینی؛ چون جاده ترانزیتیه و ماشین‌های سواری خیلی کم تردد می‌کنند. من نمی‌دونم چرا این جاده رو که اطرافش بیابونه، به بزرگراه تبدیل نمی‌کنند؟! خیلی راحت می‌شه این کار رو کرد. این راننده‌های زحمت‌کش کامیون‌های سنگین هر روز باید مسافت 300 کیلومتری (اگه اشتباه نکنم) بندر عباس سیرجان رو با ترس و لرز طی کنند! آخه این شد زندگی؟ وقتی که از بندر عباس برمی‌گشتیم هم وضع اینطوری بود. باور کنید آدم سکته می‌کنه تا از این جاده رد بشه. من که دیگه تا عمر دارم از این جاده رد نمی‌شم. برای هفت پشتم بسمه.