نخیر عزیز جان نیروهای ضدشورش به کوی وارد شدند و دانشجویان را مضروب ساختند.3 شب است کوی دانشگاه شلوغ است شما خبر نمی دهید بعد هم که خبر می دهید خبر دروغ می دهید

در ساعت یازده شب ماموران خیابان امیر آباد را بسته اند گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است چند کارگر سازمان آب هم مشغول کارند انگار لوله ترکیده است سال پیش که دانشجویان درختان را سوزانده بودند در ساعت 5 صبح ماموران شهرداری درخت کاشتند آی مردم آی رسانه ها خفقان و دروغ تا کی سانسور تا کی دلم می خواهد از پنجره از پنجره همین اتاق فریاد بکشم

مگه این دانشجو ها امتحان ندارند؟
غذاشون مگه چه جوریه؟
عجبا !

اعتراض به "غذا" تبدیل به یک سنت و تفریح دانشجویی شده است، که به نظرم کار زیبایی هم نیست. اعتراض به غذا بهانه ای است برای ایجاد تجربه ای مهیج و شاد- که البته گاهی به بازی خطرناکی هم تبدیل می شود- که برای نوجوانان و جوانانی که به تازگی از دبیرستان به دانشگاه آمده اند به ویژه لذت بخش است. فکر می کنم نیروهای فکور تر دانشجویی باید این اعتراضات را به سوی اعتراضاتی معقولانه تر- چه از نظر هدف و چه از نظر شیوه- سوق دهند. مثلآ آیا تا حال اعتراضی به کیفیت دروس و نحوه ی برنامه ریزی درسی دانشگاه ها صورت گرفته است؟ آیا تا حال دانشجویان به طور گروهی و منظم از نحوه ی انتخاب اساتید و بی سوادی آنها شکایت گسترده ای کرده اند؟ تا حالا از عدم حمایت مالی دانشگاه ها از تحقیقات دانشجویی و پایان نامه ها شکایتی شده است؟ ظاهراً برای اولیای دانشگاهی زیاد هم بد نیست که فکر دانشجو از حد خوراک بالاتر نرود. یک بار آقای عمید زنجانی رئیس دانشگاه تهران به مالزی رفته بود- همین چند وقت پیش- تا از دانشگاه های آنجا دیدار کند. در یک دانشگاه و هنگام صرف نهار با مسؤولین دانشگاهی برای ایشان و همراهان شان غذاهای محلی سرو شد که زیاد مورد علاقه ی ایرانی جماعت نیست. ایشان یک بار گفت چیز دیگری نیست برای ما بیاورید؟ مسؤولین دانشگاه مالزیایی عذر خواستند چون رستوران های دانشگاه از همین نوع فذا ها داشتند. ایشان دوباره مطرح کرد و گفت "اگر این غذا را ما به دانشجویان ایرانی بدهیم از خوابگاه تا سلف سرویس ظروف شان را می چینند" و اصرار کرد که مترجم این عبارت توهین آمیز را ترجمه کند. یکی از مسوؤلیت ارشد دانشگاه مالزیایی هم پاسخی داد که بی مایگی رئیس دانشگاه تهران و ذهنیت حقیر ش را برجسته می کرد، ایشان گفت: "ما اینجا دانش سرو می کنیم، نه غذا".

aghaye amidi ra avaz konand,hal mishe.farzaneh

سلام من خودم دانشجوي كوي هستم من نمي دانم كه ما چه چيز بزرگي مي خوايم كه اين طوري با ما برخورد مي شه ما فقط خواستار حق اصلي خودمان كه بايد هر انساني داشته باشد هستيم .نيروي انتظامي با حمله به كوي انگار دارد در مقابل اسرائيل مي جنگد من واقعا متاسفم .درود بر برادر و خواهر آزاده ام .

جمعه غذا ميدهند تو امتحانا که ما به زحمت نایوفتيم
بو شاش مي داد
اعتراض کرديم
کسي جواب نداد
انبار کوي رو گرقتيم
امتحان داديم
شورش نکرديم
امشب امير اباد عاشوراست
کي ميدونه يزيدش کيه

عزیز، ما بچه دبیرستانی نیستیم

همتون دروغ می گویید راستشو بنویسید بنویسید که نیروهای ضد شورش به داخل کوی آمدند که ورود آنها به کوی ممنوع است
عمید زنجانی بیاد جواب دانشجوها را بدهد نه نیروی ضد شورش.

Chand rooz sokoute khabari va allanam khabar resani be sabke KEYHAN!
Chera dorough neveshteid ke avval daneshjooyan khoshunat ra shorou kardand?
Kaash sokout mikardid na dorough parakani?
Che pedar koshtegi ba daneshjouyan darid?

من از دانشجويان معترض كوي هستم .تا زمانيكه نياز اوليه جوان ايراني كه غذا .سرپناه .سكس. پول . شغل . اينده. است تامين نباشد.صحبت كردن از علم ودانش و ارتقا دادن ان كاملا بي معنيست بايد بنوبت نيازها رابراورده كرد.
.حميداز كويدانشگاه

شما کی از نا ارامی ها خبر دادید که حالا از شدت گرفتنش خبر می دید؟!
خبر را به سبک برادر حسین تهیه کرده اید، دست مریزاد!!!

در پاسخ به مهدي بايد بگويم بله،‌سابقه داشته. حدود 4 سال پيش در دانشگاه هنر اصفهان تحصن و اعتراض شد. به دليل بي كفايتي رييس و معاونان؛ ندادن بن كتاب و جيره خشك دانشجويان در طي سالها؛ نا ممكن كردن فعاليت هاي فوق برنامه و عدم تخصيص بودجه آن،‌كيفيت پايين آموزشي و درخواست براي چند استاد پروازي از تهران و ... . دانشجويان خواستار يك جلسه پرسش و پاسخ با رياست و طرح مشكلات بودند كه رياست حاضر نشد. يك ماهي يا بيشتر دانشگاه در تحصن بود و كلاس تشكيل نمي شد؛ بيانيه ها در مطبوعات منعكس نمي شد يا به طور محدود. كار به جايي رسيد كه دانشجويان ساختمان آموزش در چهارراه خاقاني را تصرف كردند و شبها هم آنجادر سرما مي خوابيدند و همچنان پيگير مطالبت منطقي و بر حق خود بودند. اما آخرش چه شد؟ آقايي از وزارت خانه براي رفع و رجوع اوضاع آمد و پس از ساعتها جلسات فرسايشي گفتگو با دانشجويان كه جز بازي دادن نبود مفادي امضا شد كه هيچ وقت به جايي نرسيد. فقط ما را مجاب كردند كه سر كلاسها بر گرديم، رياست تا پايان سال تحصيلي ماند و سال بعد با ارتقاي پست به جاي ديگر منتقل شد و يكي بدتر از او آمد، رهبر ها و نماينده هاي دانشجويان در تحصن كه از همه طيف ها بودند را گوشمالي دادند و ستاره دار و از ادامه تحصيل محروم كردند، و هيچ يك از آرمان هاي ما محقق نشد. اين پدر سوخته ها رسم شان اين است .همانطور كه با معلم ها و اصناف اين كار را مي كنند. اينها به جاي حل مساله ،صورت مسأله را پاك مي كنند.

اگه غذای شما هم بوی لنگه جوراب فتحعلی شاهو بده چی کار می کنین ؟

ازماست که بر ماست