● رییس‌جمهور در جمع مردم اردبیل: با تمام دنیا به جز رژیم صهیونیستى مذاکره مى‌کنیم:
fahmidim ke havaye ardebil adama ro hali be hali mikonad

Jenabe khabarnegarane radio zamaneh, ma ke entezari az khabargozarihaye dastneshandeye regime hakem bar Iran nadarim, vali az shoma chera, hich maghaleyi dar morede koshtane Forouharha chap nakardid. Aya amdist ya faramoushi? Chetor mishavad in 2 gohare Azadi ra faramoush kard? Az in forsat estefadeh mikonam o be hameye Azadikhahane khossoussan Irani o bazmandegane FOROUHARHA, Parastou o Arash tasliat o tahniat arz minemayam. Zende Bad Irane AZAD

چرا تخریب ؟
محمد تقی فاضل میبدی

در پی درگیری هایی که در شهر بروجرد ، به عنوان برخورد با یک فرقه مذهبی صورت گرفت ، بر اساس گزارش ها یک حسینیه که متعلق به دراویش گنابادی بود ، تخریب شد . در اینجا مقصر از هر سو و هر کس که باشد ، ویران کردن یک بنای مذهبی ، از هر نگاه ، مذموم و محکوم است . این رویداد تلخ برای نخستین بار نیست که در نظام جمهوری اسلا‌می به وقوع می پیوندد ، ولی در سال اتحاد ملی و انسجام اسلا‌می چهره چنین واقعه ای زشت تر می نماید .
در این یادداشت صحبت از دفاع از یک فرقه و گروه نیست ، بلکه بیان محکومیت چنین وقایعی از نگاه عقل و شرع است . از آموزه های قرآن - آیات ۶۰ و ۶۷ سوره حج - این است که جلوی هدم و نابودی معابد و پرستشگاه ها گرفته شود ؛ چرا که : لکل امه جعلنا نسکاهم ناسکوه ؛ یعنی : ما برای هر امتی پرستشگاهی مقرر نمودیم . تخریب مراکز مذهبی و دینی حادثه ای نیست که در تاریخ گم شود و یا در تاریخ به عنوان یک نکته مثبت به پای نظامی نوشته شود . جریان محنه یا برخورد چند گروه مذهبی در زمان مامون و متوکل عباسی از نکات منفی و سیاه در تاریخ اسلا‌م است که چرا تفتیش عقاید و برخورد و بی تحملی صورت گرفته است ؟
از گروه معتزله با همه آزادفکری و تعقل‌گرایی ، به خاطر برخوردهای تندی که در زمان مامون با حدیث گرایان داشتند ، نمی توان دفاع کرد . اگر امسال را سال اتحاد ملی و انسجام اسلا‌می نام نهاده ایم - که ای کاش معنای این شعار تحقق یابد - چرا باید در داخل کشور ، یک گروه مسلمان شیعی را برنتابیم ؟ حتما برخوردهای غیرمعقولی از هر طرف صورت گرفته است ، ولی چرا باید سرانجام کار با بیل و کلنگ و لودر و بولدوزر ختم شود . مگر بنا نبوده است کشور ایران از آزادترین کشورها باشد ؟ مگر بنا نبوده است ، پیام صلح و دوستی و مسالمت و مدارایی از این کشور به گوش جهانیان برسد ؟ از کارهای مثبت و ماندگاری که در این سال و در این کشور انجام شد ، برگزاری کنگره مولا‌نا جلا‌ل‌الدین محمد بود .
اینکه محتوای کنگره در چه حدی بود ، مجالی دیگر می طلبد ولی نفس چنین کاری در جمهوری اسلا‌می لا‌زم به نظر می رسید . علا‌وه بر اینکه این عارف بزرگ از آن این آب و خاک است ، حق بزرگی که مولا‌نا به گردن فرهنگ و معارف و عارفان پس از خود و ادبیات فارسی و عرفانی دارد ، قابل فهم هر کسی نخواهد بود . اگر کشف الا‌سرار میبدی ، حدیقه الحقیقه سنایی ، منطق الطیر عطار نیشابوری ، مثنوی مولوی ، دیوان شمس و در نهایت حافظ شیرازی را از ادبیات اسلا‌م و قرآن برداریم ، شاید روح ادبیات ، نه تنها ایرانی ، بلکه اسلا‌می را گرفته ایم . چرا بعضی از بزرگان در برابر این بزرگداشت روی ناخوش نشان دادند ؟ آیا مثنوی مولوی آدم سازتر است یا برخی از کتاب هایی که به نام اسلا‌م نوشته می شود و نسل جوان ما را از دین فراری می دهد ؟
دنیای خسته و رنجیده امروز ، که خود را فاقد اخلا‌ق و معنویت می بیند ، به مثنوی پناه می برد . مهم ترین دانشگاه دنیا ، یعنی هاروارد - که اخیرا رتبه نخست در دنیا را کسب کرد - برای تقویت و تحکیم بنیان های اخلا‌ق و معنویت کرسی تدریس مثنوی را در اولویت قرار داد . مگر حقیقت مثنوی و عصاره این کتاب جز همان عصاره و گوهر ادیان الهی است . کدام شاعر، ادیب ، عارف و مفسری توانسته است انسانی چون علی (ع) را به این زیبایی در چند بیت مجسم نماید ؟
از علی آموز اخلا‌ص عمل - مرد حق را دان منزه از دغل
… ای علی که جمله عقل و دیده‌ای - شمه‌ای واگو از آنچه دیده‌ای
تیغ حلمت جان ما را چاک کرد - آب علمت خاک ما را پاک کرد
بزرگ‌ترین اعجاز این عارف نامی این بود که دین خداوند را از دست و زبان برخی خشک مغزان جامدالفکر که فقط برای مردم ترس و تکلف آفریده بودند ، نجات داد و بر اندام این دین لطیف و رحیم خداوندی ، جامه عشق پوشانید و جهان بینی یک دیندار را تنها عشق قرار داد و به دنبال سنایی که می گفت : فلک جز عشق محرابی ندارد . مولوی چنین گفت :
دور گردون‌ها به گرد عشق دان - گر نبودی عشق بفسردی جهان
و همه اینها برمي‌گردد به فرموده امام صادق (ع) : هل الدین الا‌ الحب ؛ دین جز عشق نیست . حال باید دید در این روزگار چه چیزی جای این تعالیم را گرفته است که می خواهد به جای عشق و صفا و همدلی بذر خشونت ، تحجر و ویرانی بپاشد .
در این دنیای فسرده بی روح چه کسی بهتر از عارفان مسلمان می تواند مردم را به عشق و انعطاف دعوت کند و این مرزهای خیالی که بیشتر حاکمان به دور ادیان و مذاهب کشیده اند را فرو ریزد ؟ و چه کسی بهتر از این عارفان عاشق می تواند آتش جنگ هایی که به خاطر مرزهای عقیدتی شعله کشیده است را فرو نشاند ؟
این همه جنگ و جدل باعث کوته نظری است. ‌
در دنیای امروز ، مذاکرات سیاسی کمتر توانسته است آتش فتنه و اختلا‌ف را خاموش کند ، بلکه گاهی به خاطر تندروی های سیاسی منافع ملت و مردم فدای کج فکری ها شده است ، ولی اگر در بین فرهنگ ها ، مذاکرات عرفانی رواج پیدا کند و آدمیان به دنیای محبت برگردند و دین در دایره اخلا‌ق و معنویت قرار گیرد ؛ حیات بشریت جلوه دیگری خواهد داشت
به گفته مولوی :
از محبت‌‌ها تلخ‌ها شیرین شود - ‌از محبت مس ها زرین شود ‌
این تلقی تند و تنفرزایی که عده ای به عنوان مسلمان از اسلا‌م دارند و دردناکانه رو به گسترش است و می رود تا به نام اسلا‌م در خاورمیانه و در بلا‌د اسلا‌م آتشی را شعله ور سازد ، چگونه باید روشن ساخت که تلقی مفسران بزرگ اسلا‌می غیر از این بوده است ؟ ‌
هنگامی که میان هندوها و مسلمانان در شبه قاره آتش نفاق درگرفت و معابد و مساجد را ویران می کردند ، چقدر در دنیای اسلا‌می مشمئز‌کننده بود . ‌ تخریب مسجد بابری در هند برای هیچ مذهبی قابل توجیه نبود . طرح و ترویج کاریکاتور پیامبر (ص) و سایر پیشوایان مذاهب و ادیان برای هیچ آزادیخواهی قابل توجیه نیست . در مقیاس کوچک آن تخریب حسینیه و یا مسجد در برخوردهای قومی است . چرا باید به عده‌ا‌ی که تفسیرشان از اسلا‌م ‌با تفسیر غالب و رایج متفاوت است و بر اساس آن تفسیر مناسک خود را انجام می دهند و هیچ داعیه سیاسی هم ندارند ، هجوم آوریم و اگر قصوری یا تقصیری صورت گیرد ، باید به خاطر اقلیتشان عفو اسلا‌می را پیشه سازیم . به قول مولوی دین خداوند چون خورشیدی است که بر روزنه های مختلف می تابد و هر کسی آن خورشید را از روزنه خود می بیند . ‌
یک گهر بودیم همچون آفتاب ‌- بی گره بودیم و صافی همچو آب
چون به صورت آمد آن نور سره ‌- شد عدد چون سایه‌های کنگره
در معانی قسمت و اعداد نیست - در معانی تجزیه و افراد نیست
اتحاد یار با یاران خوش است - ‌پای معناگر صورت سرکش است ‌
اطلب المعنی من الفرقان و قل - لا‌توق بین آحاد الرسل ‌
اگر این پیام به گوش فرهنگ ها واصل شود و بن مایه اعتقادی افراد و تار و پود آیین ها معانی ابیات یادشده باشد ، دیگر جنگ و جفایی نخواهد بود . ‌
به قول حافظ شیراز: ‌
ساقی به چنگ رنگ می اندر پیاله ریخت ‌- این نقش ها بین که چه خوش در کدو نشست ‌

منبع : روزنا