درستی نسبی سیاست فرانسه در قبال حوادث خاورمیانه بویژه مقاومت این کشور در برابر جنگ عراق و مصون ماندن این کشور از عواقب آن، و متعاقبا نقش افرینی نه چندان دلچسب آن برای حل بحران لبنان، جایگاه این کشور را در بین افکار عمومی داخل و خارج از اروپا بهبود بخشیده است.تجربه ثابت کرده است که فرانسه بر خلاف بریتانیا اعتبار خود را به پای ساسیتهای تندروانه کاخ سفید نریخته و همیشه برای حل مشکلات و بحرانهای بین المللی از فرمول تعامل و گفتگو پیروی کرده است. احتمالا هوشیاری مقامات فرانسه در احتراز از ورود به باتلاق عراق، برای دیگر کشورهای اروپایی بویژه ایتالیا و اسپانیا --که فرصت خروج از عراق را با روی کار آمدن دولتهای چپگرا عملی ساختند--این رویکرد را در مواجهه با پرونده ی هسته ای ایران دنبال خواهد داشت که شتابزده از واشنگتن تبعیت نکنند ، رویکردی که به نظر میرسد در یکی دو هفته ی اخیر حتی آلمان و بریتانیا را هم از خط و نشان کشیدن های پرطمطراق دور کرده است. تقریبا ده روزی است که "تونی بلر" به بحران سیاسی موجود در انگلستان بیشتر تمرکز کرده است تا به موضوع هسته ای ایران و این احتمال وجود دارد که دیگر دولتهای اروپایی نخواهند آشکارا خط مشی "بله قربان گویی" بلر از آمریکا را در پیش گیرند.
چنین استنباط میشود که قدرتهای بزرگ و دوستان اقماری آنها دریافته اند که ایران در عزم خود برای استمرار فعالیتهای هسته ای راسخ است ولی از آنجایی که این کشورها شواهد محکمی از انحراف در برنامه های هسته ای ایران نیافته اند با دو وضعیت مواجه هستند:
اول اینکه کشمکش هسته ای برای خود این کشورها فرسوده کننده شده اما تعهد به دوستی با امریکا موجب شده تا این کشورها همواره تظاهر به داشتن موضع همسو با کاخ سفید کنند. البته این کشورها موضوع روابط ایران با امریکا را بویژه بعد از انقلاب درک میکنند.
وضعیت دوم درک احساسات جهانی در مخالفت با سیاستهای یکجانبه گرایانه امریکا و بریتانیاست.در شرایطی که اکثر مردم این دو کشور شدیدا با سیاستهای خاورمیانه ای دولتهای خودشان به شکل فزاینده ای مخالف هستند تا آنجا که حتی احتمال سقوط دولت "بلر" مطرح است لذا ضرورت اتخاذ رویکرد "دیپلماسی"، ارجحیت خود را به صف آراییهای پر هزینه نشان میدهد.
عاکف