دل با دل در پاریس

ایرج ادیب‌زاده

به‏هم پیوند دادن موسیقی ملت‏های مختلف، در حال حاضر در دنیا برای خود جا باز کرده است.در سال‏های اخیر، به‏ویژه هنرمندان ایرانی،تلاش کرده‏اند تا موسیقی سنتی ایران را با دیگر سبک‏های موسیقی جهان پیوند بزنند.در ایران، کسانی مانند استاد ذالفنون و داود آزاد در راه پیوند دادن موسیقی سنتی ایران با سبک‏های مختلف موسیقی در جهان فعالیت کرده‌اند.

مصطفی عمید‏ی‏فرد این‏بار سه‏تار، نی، دف و تنبک، این سازهای ایرانی را با طبلا و هارمونیم، دو ساز هندی که نوازندگان آنها امجد رعنا و نوازکاوا، از راجستان هند آمده‏اند پیوند داده است. پیوند این سازهای ایرانی و هندی، در کنسرتی با نام «دل با دل» در پاریس عرضه شد؛ با حضور گروهی از ایرانیان و فرانسوی‏های این شهر.

در پایان این کنسرت، از مصطفی عمید‏ی‏فرد پرسیدم که پیوند سازهای ایرانی با موسیقی‏های ملت‏های دیگر را از چه زمانی آغاز کرده است؟

آغاز آن ۱۸ سال پیش با ونسان مل گرانژ آهنگساز فرانسوی در سوییت‏های ژان سباستین باخ بود. در آنجا با پیوند ویلون‏سل با تنبک و دف آغاز کردم و کنسرت‏هایی باهم برگزار کردیم که بسیار هم موفقیت‏آمیز بودند.از آن‏جا من ایده‏ی رفتن به سوی هماهنگی یا تلفیق موسیقی ایرانی با موسیقی‌های دیگر را آغاز کردم و کارهایی در زمینه‏ی تلفیق با موسیقی دوره‏ی رنسانس، موزیک‏های ارمنی، ترکی، عربی و ... انجام دادم و رسیدم به گروه آخری که الان دارم.با گروه «دل با دل» هم که الان همکاری دارم، حدوداً شش ماه تمرین کردیم و تاکنون چهار پنج کنسرت برگزار کرده‏ایم.

چرا اسم گروه‏تان را «دل با دل» گذاشته‏اید؟

به‏دلیل اینکه آقای امجد رعنا به‏سراغ من آمد و گفت: کاری که تو می‏کنی، موسیقی‏ای که می‏زنی، با دل می‏زنی. ابتدا ساز زنبورک را گرفت و شروع کرد به زدن. به او گفتم: چه جالب می‏زنی، بده به من، ببینم که من هم می‏توانم بزنم؟ زنبورک را از دستش گرفتم و شروع کردم به زدن. یک‏باره بلند شد و گفت: کاری که تو می‏کنی، اصلاً برای من باور کردنی نیست … و گفت که می‏خواهد با من کار کند.همکاری ما با هم از همان‏جا آغاز شد.

در کنسرت «دل با دل» در پاریس، شعرهایی از مولوی و نیز شعرهایی از مصطفی‏ عمیدی‏فرد خوانده شد. این شعر مولانا نیز از سوی حاضران در سالن بسیار مورد توجه قرار گرفت:

مرده بدم، زنده شدم گریه بدم، خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم
دیده‏ی سیر است مرا، جان دلیر است مرا
زهره‏ی شیر است مرا، زهر‏ه‏ی تابنده شدم
گفت که دیوانه نه‏ای، لایق این خانه نه‏ای
رفتم و دیوانه شدم، سلسله بندنده شدم
گفت که سرمست نه‏ای، رو که از این دست نه‏ای
رفتم و سرمست شدم و از طرب آکنده شدم