هفتاد سالگی تام جونز

میترا داودی

تام جونز، خواننده‌ی سرشناس آمریکایی، ۱۸ خرداد هفتاد سالگی خود را در لس‌آنجلس جشن گرفت. روزگاری که هنوز موهای او سیاه بود و زن ها شیفته‌اش بودند، به او لقب «پلنگ» داده بودند. در هفتاد سالگی از پلنگ آن روزها چیز زیادی باقی نمانده است.

تام جونز

تام جونز هفتاد ساله را نمی‌شود به راحتی «پلنگ» صدا کرد. قدیم‌ها وقتی او روی صحنه می‌آمد، مثل این بود که زن‌ها یک دفعه دیوانه می‌شدند. خیلی‌هاشان جیغ‌زنان سینه‌بند خود را از تن جدا می‌کردند و روی سن می‌انداختند. بعد از کنسرت‌های تام جونز، سن بیشتر به مغازه‌ی لباس زیر زنانه شباهت داشت.

آن دوران طلایی برای همیشه سپری شده. نه دیگر از پلنگ آن روزها خبری‌ست و نه از آن زن‌های دیوانه. برای همین باید او را به نام واقعی‌اش خواند. تام وودوارد. نامی که در شناسنامه‌ی او ثبت شده. تام وودوارد، معروف به تام جونز. خواننده‌ای که در چهل و پنج سال گذشته بیش از صد میلیون نسخه از آلبوم‌هایش فروش رفته.

برای مردی که کارمند اداره‌ی کار بوده و اعتراف می‌کند که از کارمندی بیزار بوده و با بی‌علاقگی هر روز سر کارش می‌رفته، چنین موفقیتی واقعاً عجیب به نظر می‌رسد. پنج سال پیش ملکه‌ی انگلستان به او لقب «سر» داد. سر تام وودوارد.

تام جونز، سمبل مردانگی

خانواده‌ی تام وودوارد معدن‌چی بودند. او در 23 سالگی به عنوان کارگر ساختمانی گذران می‌کرد. مدتی هم مثل قهرمان‌های داستان‌های ریموند کارور در خانه‌های مردم را می‌زد که به آنها جارو برقی بفروشد. در اوقات فراغت اما از هر فرصتی برای خوانندگی استفاده می‌کرد. یک گروه موسیقی درست کرده بود و اسمش را گذاشته بود سناتور و در کلوب‌های شبانه آواز می‌خواند. صدای مردانه‌ی تام جونز فراموش‌نشدنی است. با ترانه‌ی it s Not Unusual کارش گرفت و معروف شد و ترانه‌ی تیتراژ Thunderball از مجموعه فیلم‌های جیمز باند را که خواند به یک سوپراستار تبدیل شد.

و اینطور بود که تام وودوارد، فروشنده‌ی دوره‌گرد و کارمند تنبل اداره‌ی کار یک شبه به سمبل سکس تبدیل شد. مردی که اگر روی صحنه می‌آمد، زن‌ها از هیجان لباس‌های زیرشان را می‌کندند، و خب، لازم به گفتن نیست که تام جونز مخالفتی با این موضوع نداشت، بلکه تلاش می‌کرد این ایماژ زنده بماند. پیرهن تنگ می‌پوشید و دگمه‌هاش را تا روی ناف باز می‌گذاشت و ساعت مچی پهن دست می‌کرد و گردن‌بند طلا به گردن می‌انداخت و روی صحنه جوری می‌رقصید که زن‌ها بیشتر از خود بی‌خود بشوند.

فقط ملیندا

پنج سال پشت سر هم هر ترانه‌ای که تام جونز خواند در صدر جدول قرار گرفت. از انگلستان به لاس وگاس رفت، چون آن قدر پول درمی‌آورد که در غیر این‌صورت می‌بایست ۹۵ درصد درآمدش را به عنوان مالیات به دولت انگلستان بپردازد. در سال‌های دهه‌ی هفتاد در قمارخانه‌های لاس وگاس آواز می‌خواند و زن‌ها همچنان او را می‌پرستیدند. با این حال تام جونز از نوجوانی تا امروز که هفتاد سال از زندگی‌اش می‌گذرد فقط با یک زن زندگی کرده: ملیندا، عشق دوران نوجوانی‌اش، زمانی که کارگر ساختمانی بود و هیچ چیز نداشت.

سکس بمب

اوایل دهه‌ی هشتاد کنسرت‌هایی که تام جونز در قمارخانه‌های لاس وگاس برگزار می‌کرد، از رونق افتاده بود. هیچ شرکتی حاضر نبود با او قرارداد ببندد. اعتقاد داشتند که موسیقی او کهنه و دمده شده.

در سال 1988 با گروه موسیقی Art of Noise ترانه‌ای خواند به نام Kiss . این ترانه گل کرد. بعدش هم نوبت رسید به Sex Bomb که این آخری‌ها در غرب غوغا کرد. هنوز هم تام جونز هفتاد ساله این ترانه را می‌خواند. در مصاحبه‌هایش هیچ توضیحی نمی‌دهد. مثل این است که زمان برای او متوقف مانده و قرار است که دیگر اتفاقی نیفتد.

تام جونز اما در هفتاد سالگی هم نمی‌تواند قبول کند که بازنشسته شده. با این‌همه ظاهراً او از معدود خواننده‌ها و هنرپیشه‌هایی است که در هفتاد سالگی مشکلی با سن و سالش ندارد. تا حالا جراحی پلاستیک نکرده. حتی حاضر نیست موهایش را رنگ کند. اعتقاد دارد که پیرمردها نباید موهاشان را رنگ کنند. می‌گوید تا وقتی بتوانم راه بروم، و روی پای خود بایستم می‌روم روی صحنه و آواز می‌خوانم.