سایه . محمد رضا لطفی و استاد شجریان مثلث کاملی هستند که یکدیگر را بخوبی احساس میکنند.
بهمین دلیل کارشان بهترین است. سایه باشناختش از موسیقی ایرانی زیبا ترین شعر ها را برای موسیقی می آ فریند.

شاعری بسیار توانا و غزلسرای بی بدیل اما مغرور و به دور از مردم . شاعری که فقط وقت شعر گفتن شاعر است و افسوس که ایشان هرگز از این نخوت و تکبر این غرور و کبر عبث دست نکشید.

Luis
از کجا تکبر و غرور ایشان را متوجه شدید؟ چگونه باید به دور از مردم نبود البته از نظر شما؟ کاش چند سطری به دانش خوانندگان می افزودید
منصف دوست

‫سایه بدون شک یکی از شاعران غزلسرای معاصر ‫میباشد، علاوه بر شعر کهن دست برتری هم در شعر نو دارد و زیباترین اشعار را در هر دو غالب بیان کرده است. سایه چندی در محضر استاد شهریار شاعر غزلسرا حاضر میشود و از تجربیات استاد بهره فراوان میبرد و استاد شهریار هم بارها سایه را تشویق در سرودن شعر میکند. ‫سایه نه مغرور است و نه از مردمش فاصله میگیرد. او همیشه در کنار مردمش شعر میخواند و شعر موسیقی را به دوستارانش تقدیم میکند. سایه بر عکس شاملو زیاد اهل سیاست و شعار دادن نبوده و نیست ولی بیگانه هم نیست بلکه دردهای جامعه را در بیشتر اشعارش منعکس میکند.

بی اندازه سپاس. تحلیل جالبی بود از دلیل ورود شاعران شعر نو به دنیای موسیقی.

برطبق خبری که چندی پیش در سایت گویا منتشرشد استاد سایه بهمراه سبزواری ومشفق کاشانی چند سال پیش بدیدار خامنه ای رفته است.چرا یک شاعر بزرگ با سوابق وی باید چنین کاری کرده باشد.براستی چرا؟

آرمانخواه؟ مرید کیانوری بودن و نوکری مسکو هم آرمان بود و ما خبر نداشتیم. ابتهاج 1-فرزند خانواده ای از فئودالهای بزرگ گیلان بود. 2- به حزب توده پیوست. 3- در رادیوتلویزیون شاهنشاهی مدیر برنامه گلها بود 4- در غزل عرفانی استاد زمانش بود 5- بقول خودش کُدهای عرفان در شعر سیاسی استفاده کرد.
این آش شله قلمکار نمو نه ای واقعی از یک مثلا روشنفکر کشورهای اسلامی است. آخر و عاقبت مردم این کشورها معلوم است.

کاش استاد سايه شعری در مورد وقايع اخير و جنبش سبز جوانان ايران ميسرودند.

به گمان من با هر معیار و سلیقه و دیدگاهی که بسنجید، سایه بزرگترین و تواناترین شاعر پارسی گوی زنده در جهان امروز به خصوص در عرصه شعر کلاسیک است.

سایه مدیر برنامه "گلچین هفته" بود که نقشی شایسته در معرقی موسیقی اصیل ایرانی داشت. کاش زندگی نامه ی کوتاهی همراه این متن میکردید

هر کجا هست، خدایا به سلامت دارش !!

نوشته اید: >اما آرمانی که سایه دنبال آن است از حد و مرز حزب و مکتب و مسلک درمی‏گذرد؛ آرمانی است انسانی و در دنیای ما دست‏نایافتی؛ اما امیدبخش و زندگی‏ساز دیر است گالیا< از او را که شعری ضد انسانی و ضد عشق است را نخوانده اید. بد نبود اگر از حزبی هایی که با او در حزب توده بودند از رفتار و کردار ش می پرسیدید تا برایتان بگویند که چه رفتار و کرداری استالینی با دیگر هنرمندان داشت، حتا سیاوش کسرایی هم دل خوشی از رفتارهای او با دیگران نداشت.

در کتاب درزلال شعر که درباره سایه است درباره ارتباطسایه وحزب توده مطالبی امده است ومولف این کتاب با زبانی که نه سیخ بسوزد ونه کباب انتقاداتی از این وابستگی کرده است اما در باره دیدارش با خامنه ای چیزی درآن کتاب نیامده است.سایه غزلسرای بسیار بزرگی است امااگر بدیدار خامنه ای رفته باشد واقعا تاسف انگیز است.

متاسفانه آقای خوشنام در نوشته های خود خیلی هوای دوستان را دارند، و این برای یک روزنامه نگار یا نویسنده زننده است. آنچه اینجا درباره نخوت و تکبر سایه گفته شده درست است. سایه در زندگی شخصی تا حد زیادی تاجرمسلک است و من این را به عینه شاهد بوده ام. متأسفانه شاعری با این لطافت طبع در سیاست سخت خشک اندیش و دگم و متعصب است. به کیانوری و به آذین ایمانی کورکورانه داشت و خود را از تفکر معاف کرده بود. این واقعیتها را باید پذیرفت. سایه با بسیاری از رفقای سابق خود ترک رابطه کرد، فقط به این خاطر که آنها از حزب انتقاد کردند. من زمانی دوست او بودم اما حالا سر سوزنی احترام برایش قائل نیستم. بی نام

دیدار سایه با خامنه ای متاسفانه درست است وبسیار قابل تاسف است.این خبر در سایت تابناک امده است
کسرایی در اواخرعمر جرات انتفاد از گذشته را یافت اما سایه هنوز حربی فکر می کند وبااین حال مانعی نمیبیند که به دیدار خامنه ای برود.
در زندگی شخصی سایه رفتارهایی داردکه به خودش مربوط است اما رفتارهای اجتماعی اش به ما مربوط است والبته قابل انتقاد است
سایه شاعر بزرگی است وکامیار عابدی درکتابش حق مطلب را خوب درباره او ادا کرده است اما هر شاعر بزرگی الزاما رفتارهای اجتماعی اش متناسب با شانش نیست وسایه متاسفانه این اشکالها را دارد.بهرحال او اکنون از مرز 80 گذشته ودیگر به تاریخ پیوسته است.آقای خوشنام هم متاسفانه خیلی ستایش آمیز با موضوعات برخوردمی کند.

بقول استاد عزیز:
از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند!
یارب چقدر فاصله دست و زبان است

در این شبهای سوت وکور و تاریک
من نیز همچون ه.ا.سایه دنباله پریه گم شده ی خویشم.....
تو ای پری کجایی؟؟؟؟؟؟؟؟

سایه ای که ابتهاج عزیز بر سر ادبیات معاصر افکنده ،بسیار سنگین است ،تغزل ناب انسان دیروز و پیوند عمیقش با امروزی ها ،یا دگار ارزشمند پیشتازان فریاد گر درد اجتماع