چه زیباست اورامان

محمود خوشنام

گاه در میان آهنگ‌سازان، تنها یک آهنگ واحد سبب شهرت آن‌ها می‌شود، ولو که این آهنگ، کوتاه‌ترین اثر آهنگساز باشد.

برجسته‌ترین نمونه را در مورد لوییجی بوکرینی می‌توان یافت که با آن‌که یازده کنسرتو و چندین کوارتت و کوینتت برای گیتار و فلوت و ویلون سل آفریده است، تنها یکی از کوینتت‌ها، آن‌ها یک بخشی از آن، شهرت این آهنگساز ایتالیایی قرن هجدهم را جهانگیر ساخته است.

لویی جیبوکرینی در جوانی از ایتالیا به وین و پاریس مهاجرت کرد و بعد به اسپانیا رفت و تا آخر عمر در آن دیار ماند. یک نکته‌ی دیگر هم زندگی بوکرینی را از بسیار از همتایان او متمایز می‌سازد.

تصویری از کنسرت کامکارها

با آن‌که هرجا رفت و رسید، قدر دید و در صدر نشست، در منتهای فقر و تنگدستی از دار دنیا رفت. و اما قطعه‌ای که سبب شهرت جهانگیر او شده است، منوئتی است از یکی از کوینتت‌های ذهنی او که تا زمانه‌ی ما نقش آهنگ‌های اورگرین یا همیشه ماندگار را ایفا کرده است.

خانواده‌ی کامکارها را کیست که نشناسد. از پدربزرگ و پدر گرفته تا فرزند و نوه همه سری در موسیقی و دستی به ساز دارند. آنها زاده‌ی کردستان‌اند که خون شاد موسیقی در رگ‌هایش جاری‌ست.

به راستی کمتر ولایت و ایالتی را در ایران می‌توان یافت که موسیقی‌اش از نظر شادابی و سرزندگی به پای کردستان برسد.

براداران کامکار از سال‌ها پیش با دقت و ظرافت بسیار زیبایی‌های موسیقی سرزمین خود را جلوه‌گر ساخته‌اند. نمونه‌های برجسته‌ی این جلوه‌گر را در سی.دی «گل‌ نشان» می‌توان یافت که شامل ۸ آهنگ کردی است و در صدر آن‌ها ترانه‌ای‌ست که به توصیف منطقه‌ی اورامان پرداخته است. «اورامان زیبا» یا «چه زیباست اورامان» آنچنان پرشور و حال اجرا شده که به‌قول سعدی سرو و بید و چنار را هم در باغ به رقص درمی‌آورد.