بازی‌های کامپیوتری و جنایت جنگی

گردآوری ونداد زمانی

اخیراً دو گروه مستقل سوئیسی نتیجه تحقیقات خود را در باره رابطه بین بازی‌های کامپیوتری و خشونت به چاپ رساندند، و با وجود آن‌که خودشان از گروه‌های فعال اجتماعی با گرایشات لیبرالی هستند، اذعان داشته‌اند که بازی‌هایی نظیر «ندای وظیفه»¹ که توسط صنایع دفاع امریکا ساخته شده است تأثیری در افزایش خشونت در بین هواداران این بازی ندارد.

نکته غیرمترقبه در گزارش تحقیقاتی دو گروه اروپایی در این است که با وجود آن‌که در طی انجام بازی جنگی «ندای وظیفه» بارها و بارها قرارداد ژنو زیر پا گذاشته می‌شود؛ولی آن‌ها اضافه می‌کنند که لغو قوانین مربوط به بایدها و نباید‌های جنگیدن در درون بازی‌های کامپیوتری به غیر واقعی بودن آن‌ها می‌افزاید.

گزارش تحقیقاتی این واقعیت را مطرح می‌کند که متأسفانه جنگ‌های اتفاق افتاده معاصر نیز مرتباً قوانین ژنو را زیر پا می‌گذارد، این گزارش معتقد است که بازی‌کنان بازی‌های جنگی در عمل می‌بینند که با رعایت نکردن قوانین ژنو دست‌شان برای خسارت و کشتن بیشتر باز است.

بازی‌کنان بازی‌های جنگی در عمل می‌بینند که با رعایت نکردن قوانین ژنو دست‌شان برای خسارت و کشتن بیشتر باز است.

بازی‌های بی‌اعتنا به قرارداد ژنو تصویر واقعی‌تری از جنگ‌های موجود می‌دهد و بنا براین نباید این گونه بازی‌ها را سانسور کرد، یا از انتشار و فروش‌شان جلوگیری به‌عمل آورد.

گزارش تحقیقاتی می‌خواهد که بازی‌های فوق این پیام را به جامعه ببرند که جنگ‌های واقعی حتماً و با دقت تمام توسط دیده‌بان‌های بین‌المللی نظارت شوند، چون امکان ارتکاب جنایت جنگی خیلی بالا است و به همان اندازه نیز مخرب و هولناک.

هم‌زمان با این گزارش سوئیسی، نتیجه تحقیقات انتشار یافته توسط دانشگاه دولتی آ - م تکزاس² نیز به گوشه دیگری از پیش فرض‌های منفی راجع به بازی‌های جنگی کامپیوتری اشاره کرده است .

در گزارش دکتر محقق آقای کریستوفر فرگوسن به موج متداول و مد شده‌ای اشاره می‌کند که گریبان ٢٥% تحقیقاتی که رابطه مستقیم بین خشونت و بازی‌های جنگی می‌بینند را گرفته است.

در گزارش دکتر فرگوسن آمده است که درصد اعلام شده از تحقیقات از لحاظ تکنیکی، توانمندی‌ها و جامعیت، حد نصاب مطلوب برای گزارش‌های علمی را دارا نیستند.

«حس خشونتی که در حین بازی‌های جنگی به من دست می‌دهد امیال و هوس‌های بدنم را به بیرون می‌ریزد و دیگر ناچار نیستم بروم به سراغ کسی و سرش را بکوبم به دیوار»

فرگوسن متوجه شده است که سهل‌انگاری تحقیقات بیشتر از همه به گردن انتشارات یک‌طرفه‌ای است که بدون دقت لازم، صرف بر این‌که ادعای گزارش تحقیقاتی با نظرات انتشارات و رسانه‌ها همراهی دارد امکان انتشار می‌یابد.

به نظر آقای فرگوسن فصل نامه‌های علمی نیز به دام این روند افتاده‌اند و علاقه بیشتری به انتشار تحقیقاتی که معتقد به افزایش رفتار و اعمال خشن در نتیجه بازی با این سرگرمی‌های کامپوتری دارند.

به شکل عمومی، این گزارش به این نکته واقف است که بازی‌کنان سرگرمی‌های فوق دچار هیجانات احساسی و بعضا خشونت‌آمیز می‌گردند ولی تأثیر فوق بعد از مدت کوتاهی، به طور طبیعی پس از پایان بازی فروکش می‌کند.

بازی‌ها تصویر واقعی‌تری از جنگ‌های موجود می‌دهند و بنا براین نباید این گونه بازی‌ها را سانسور کرد، یا از انتشار و فروش‌شان جلوگیری به‌عمل آورد.

گزارش‌های مثبت در باره بازی‌های خشن کامپیوتری نمی‌توانست شکل کامل به خود بگیرد اگر به معلم ٢٤ ساله یکی از ٤ مدرسه بودایی تبت‌های ساکن در مرز هند اشاره نشود.

«ترینلی دورجه» که هم‌زمان با مدیریت مدرسه بودایی خودش یک «کارامپا لاما» است عاشق بازی‌های جنگی است.

او در مصاحبه‌اش با «زمانه هند»³ می‌گوید: «حس خشونتی که در حین بازی‌ها جنگی به من دست می‌دهد امیال و هوس‌های موجود در بدنم را به بیرون می‌ریزد؛ و از همه مهم‌تر آن‌که من دیگر ناچار نیستم بروم به سراغ کسی و سرش را بکوبم به دیوار».

پاورقی‌ها:

۱- Call of Duty

۲- Texas A&M International University

۳- The Times of India

۴- Gus Mastrapa, Yes, Games Should Permit War Crimes, November 24, 2009, Wired Magazine