| خانه > خارج از سیاست > فرهنگ و هنر > روایت سینمایی سه سرباز آمریکایی از جنگ | |||
روایت سینمایی سه سرباز آمریکایی از جنگ
یک روزنامه‌نگار آمریکایی، خانمی به نام دوبرا اسکرانتون (Deborah Scranton) یک مستند سینمایی به نام The War Tapes ساخته است که این روزها در غرب مورد توجه منتقدان قرار گرفته است. دوبرا اسکرانتون ابتدا بنا بود به عنوان خبرنگار به جبهه‌ی عراق اعزام شود. اما او ترجیح داد که توسط سه سرباز اعزامی فیلمی مستند تهیه کند و وقایع جنگ را از دریچه‌ی چشم این سه سرباز نشان دهد. در فیلم، تماشاگر جنگ را به طور ذهنی اما بلاواسطه از دریچه‌ی چشم سه سرباز آمریکایی می‌بیند که در سال 2004 به جبهه‌ی عراق اعزام شدند. هدف این سربازان از شرکت داوطلبانه در جنگ تهیه مخارج تحصیل‌شان بود. سربازان بدون دخالت خانم دوبرا اسکرانتون از صحنه‌های نبرد فیلمبرداری کردند و فیلم‌ها را از طریق ایمیل به دست فیلمساز رساندند. این فیلم در واقع روایتی‌ست از عملیات Freedom با امکانات خانگی که در آن بازیگر و فیلمساز یکی هستند و فیلم‌نامه‌ی از پیش نوشته شده‌ای وجود ندارد. سربازان در این فیلم در مجموع 800 ساعت از صحنه‌های نبرد را فیلمبرداری کرده‌اند. آنها با خود مصاحبه می‌کنند و شرح حال‌شان را برای دوربین تعریف می‌کنند. فیلم دست‌چینی از این صحنه‌هاست. فیلمساز موفق شده است تماشاگر را به موضوع جنگ و به تصاویری از صحنه‌های نبرد نزدیک کند. نزدیکی تماشاگر به صحنه همراه با روایت‌هایی شخصی سه جوان آمریکایی فیلم را از فیلم‌های مشابه متمایز می کند. محور این فیلم خشونت و سوءتفاهم‌هایی‌ست که میان آمریکایی‌ها و مردم محلی به دلیل ناآشنایی فرهنگی به وجود می‌آید. به دلیل بی‌طرفی فیلمساز این فیلم یک فیلم سیاسی نیست. پنتاگون آن را یک اثر حماسی و سندی از دلاوری سربازان آمریکایی خوانده و در همان حال صلح‌طلبان آن را یک فیلم ضدجنگ تلقی کرده‌اند. در یکی از صحنه‌های فیلم، سربازی مقابل دوربین می‌گوید: «امروز برای اولین بار یه دست قطع‌شده تو دستم گرفتم. اولین کسی بودم که بالای سرش رسیده بود. شاهرگش رو بستم تا خونریزیش بند بیاد. دستش به استخون آرنج بند بود. مثل دست یه نوزاد بود که پستونکش رو تو مشت فشار می‌ده.» و زاک، یکی دیگر از سربازان، در صحنه‌ای دیگر از این فیلم مقابل دوربین می‌گوید: « در امریکا دستت رو که بلند می‌کنی، یعنی ایست! در عراق یعنی سلام! طرف یه مشت سرباز می‌بینه که همه‌ش به‌ش سلام می‌کنن تا این که یکی پیدا می‌شه و یه جور دیگه، با یه زبون دیگه سلامش رو جواب می‌ده. خب، چه انتظاری می‌شه داشت، وقتی صد و پنجاه هزار تا سرباز آمریکایی رو بدون هیچ‌گونه آموزش فرهنگی می‌فرستن به یه کشور غریبه؟» 
نظرات بیان شده در این نوشته الزاماً نظرات سایت زمانه نیست.
|
لینکدونی
آخرین مطالب
موضوعات
آرشیو ماهانه
|
||
 |
