سیصد شاخه قلب رنگین

عباس معروفی

برات حرف زیاد داشتم. نشد که بگم. نمی‏دونم شاید حالا یه مجالی پیش اومده تا خیلی بیش‌تر باهم دم‏خور بشیم. تا تلافی همه‏ی روزهایی که از دست دادم، درآد. تلافی همه‏ی ساعت‏هایی که تو لی‏لی‌بازی با مهشید و نگار طی شد. تلافی همه‏ی روزهایی که با کلاس و درس و کار و کار و کار گذشت. حالا دیگه تو تنهاترین لحظه‏هامون باهمیم. با هم می‏خندیم، با هم گریه می‏کنیم، با هم نفس می‏کشیم.

یادته بچه که بودیم، دست تو دست هم، صبح به صبح مسیر تکراری مدرسه را پیاده گز می‏کردیم و بلندبلند شعر می‏خوندیم؟ یادته...؟ اون‏وقت‏ها که بابا هنوز اون پیکان گوجه‏ای‌رو نخریده بود. اون‏وقت‏ها که هنوز دانشجو بود...
وا... یادته؟ اون‏وقت‏ها همیشه عصرهای جمعه می‏رفتیم پیش آقاجون‏ و عزیز. حیف شد. زود تنهامون گذاشتن. یادته...؟ عزیز شامی درست می‏کرد. آقاجون رو ایوون به پشتی تکیه می‏داد و عطار می‏خوند. منم سر رو زانوی تو به گُر گرفتن بال‏های رنگارنگ پروانه توی شمع فکر می‏کردم که آقاجون می‏گفت: نشونه‏ی پاک‏بازیه و من یکی چه عشقی می‏کردم، با همین یه تیکه حرف‏های آخر آقاجون. که بعدش دیگه سکوت بود و سکوت بود و نوازش‏های دست تو.

- مامان حالش چطور بود؟
مهیا بود که به قاب در تکیه داده و با نگاهی ترسان به مرد چشم دوخته بود.

- خوب... خوب

- بابا؟!

مرد به‏آهستگی سرش را از میان برگه‏هایی که روی میز پخش شده بود، بلند کرد و نگاهی به مهیا انداخت. مهیا با حالت پرسشگر سر تکان داد. مرد با کمی مکث، موهای جوگندمی لختش را از روی پیشانی‏اش کنار زد: «خب می‏دونی که باید خیلی زود براش یه قلب پیدا کنیم. دکترها یه حرف‏هایی می‏زنند... چی‏ بگم؟»

چیزی تو گلوی مهیا سنگینی می‏کرد. در حالی که سعی می‏کرد با نفس‏های عمیق به خودش مسلط شود، چند لحظه‏ای در سکوت طی شد: «خب آقای مهندس، قلب من چند؟»

اشکی از گوشه‏ی چشم مهیا روی گونه‏‏اش لغزید. مرد با تعللی سر به‏زیر انداخت و خودش را با برگه‏های روی میز مشغول کرد. گوشه‏ی یکی از برگه‏ها خیس شد. مهیا لب گزید.

- حیف شد. من به ساعت ملاقات نرسیدم. پس‏فردا با هم می‏ریم ها!
مهیا به نقطه‏ی نامعلومی در دوردست خیره شده بود. ایمان از گوشه‏ی چشم نگاهی به مهیا انداخت: «مادر خوب بود؟»

مهیا بدون کوچک‏ترین حرکتی، آهسته گفت: «خسته است.»
- می‏فهمم. انشاالله همین روزها یه قلب پیدا می‏شه و...

مهیا حرفش را قطع کرد: «از همین خسته است. از این که برای زندگی کردن باید انتظار مرگ یه نفر دیگه‏رو بکشه.»
ایمان به شمارش معکوس چراغ قرمز چشم دوخت. مهیا سرش را بالا گرفت که اشک‏هایش سرازیر نشود: «منم خسته‏ام؛ حتی روم نمی‏شه دعا کنم. از خدا چی باید بخوام ایمان؟!»

چراغ روی شماره‏ی نه ایستاد. ایمان به‏ آرامی سرش را برگرداند و به چشمان درخشان مهیا خیره شد: «مهیاجان! این قانون زندگیه. یکی می‌میره، یکی دنیا می‏آد، یکی هم منجی زندگی کس دیگه‏ای می‏شه؛ حتی به قیمت مرگش. می‌میره، در حالی که قلبش سالیان سال می‏تپه. من نمی‏دونم تو اسم اینو چی می‏‏گذاری، ولی به‏نظر من، یه‏جور جاودانه شدنه. یه معجزه، یه تولد دوباره...»
صدای بوق ممتد ماشین‏ها، حرف ایمان را قطع کرد. چراغ سبز شده بود.

- فردا روز مادره.
مهیا بود که توی تاریکی با یک فنجان چای ظاهر شده بود. مرد فنجان را گرفت: «چه بی‏صدا اومدی.»

مرد در حالی که با دست مهیا را دعوت به نشستن می‏کرد، پرسید: «خُب واسه‏اش چه‏کار کردی؟»

- تو واسه‏اش چه‏کار کردی؟

مرد با مکثی، نگاهش را از مهیا به صفحه‏ی مونیتور دوخت.

- من می‏خوام براش قلب بخرم.

مرد تلخندی زد. مهیا روی کاناپه خزید.

- طعنه می‏زنی؟

مهیا فنجانی چای از روی میز برداشت. مرد که تازه متوجه سینی چای روی میز شده بود، لحظه‏ای به سینی خیره ماند.
- به‏نظرت چند درصد احتمال داره یه نفر مرگ مغزی بشه؟

مرد با یک دست عینکش را بالا زد و چشمانش را مالید: «چی می‏خوای بگی؟»

مهیا فنجان چای را با دو دست تا نزدیکی لبانش برد: «تو چیزی از جاودانه شدن می‏دونی؟»

مرد نفس عمیقی کشید. مونیتور را خاموش کرد. اتاق در تاریکی مطلق فرو رفت. تنها باریکه‏ی نوری که از لای در عبور می‏کرد، نیمی از چهره‏ی مهیا را روشن می‏کرد. مرد لحظه‏ای به نیمه‏ی روشن مهیا خیره شد. آرام از روی صندلی بلند شد و رفت کنار مهیا نشست: «مهیا! ما هردو فرم اهدای عضو را پر کردیم؟»
مهیا دستی روی گونه‏اش کشید: «هرسه... با ایمان.»

مرد دستش را دور شانه‏ی مهیا انداخت: «آره هرسه. ببین مهیا، من نمی‏دونم ته این ماجرا چی می‏شه. ولی می‏دونم این میون هر اتفاقی هم که بیفته، ما به این رسیدیم که می‏تونیم زندگی را به کس دیگری هدیه کنیم. حتی اگه نباشیم. فکر نمی‏کنم چیز کمی باشه. درک حقیقتی که خیلی‏ها ازش فرار می‏کنند.»

مهیا همان‏طور که به چشمان پدر خیره شده بود، سرش را به شانه‏ی او تکیه داد و چشمانش را بست. شانه‏ی مرد تر شد.

ایمان فرشته‏ای را می‏دید که از میان توده‏های ابر و مه، لبخندزنان به سمت او می‏آمد. توی دست فرشته قلب سرخی می‏تپید. ایمان از سکوت فضا ترسید، اما لبخند فرشته به او آرامش می‏داد. تاجی از گل‏های سفید روی سر فرشته خودنمایی می‏کرد. ایمان سعی کرد حرکت کند، ولی نتوانست. توی چهره‏ی فرشته که خوب دقیق شد، مهیا را دید. اما چیزی از نگاه او کم داشت. ایمان به گونه‏های سفید مهیا خیره شد. خواست حرفی بزند، که فرشته انگشتش را به آرامی روی لبان ایمان فشرد و لبخندی زد. ایمان از سردی دستان فرشته یخ کرد.

ماشین جلوی پای مهیا ترمز کرد. مهیا در ماشین را باز کرد و در حالی که سر تکان می‏داد، گفت: «قرار ما ساعت چند بود؟»
- دیر نشده که می‏رسیم. پدر کجاست پس؟

مهیا در حالی که روسری‏اش را در آینه درست می‏کرد، گفت: «سر راه کار دارم آقا! بابام شرکت کار داشت. گفت خودش می‏آد.»

ایمان نگاهی به عروس سفیدپوش‌اش انداخت و گفت: «می‏دونستی با رنگ سفید، خیلی ماه می‏شی؟»

مهیا با لبخندی ادامه داد: «واسه مامان سفارش ۳۰۰ شاخه قلب رنگی دادم.»

- اوه... چه فوق‏العاده!

با خودش تکرار کرد: ۳۰۰ شاخه قلب! انگار جرقه‏ای از ذهنش عبور کرده باشد، با مکثی گفت: «راستی دیشب خوابتو دیدم مهیا! مثل فرشته‏ها شده بودی. نمی‏دونم، ولی خودت نبودی.»
مهیا خنده‏ای کرد: «آخه من بودم یا نبودم؟»

- نمی‏‏دونم. یه‏چیزی کم بود. برق چشای تورو نداشت.

مهیا رو به ایمان، با خنده‏ای چشمانش را درشت کرد. ایمان خندید.

- یه‏‏کم جلوتر نگهدار، من برم سفارش‏مو بگیرم.

- کجاست؟

- اون‏جا، بغل اون خشکشویی.

ایمان با نگاهش مهیا را دنبال کرد.
- خانمتونه؟

دخترک گلفروشی بود که با دست و روی نشسته هم شبیه زمینی‏ها نبود. دخترک سری کج کرد: «دوستش دارین؟»

ایمان به نشانه‏ی تایید سر تکان داد.

- چرا براش گل نمی‏خرین؟

ایمان نگاهی به داودی‏های سفید دست دخترک انداخت: «همه‏اش چند؟»

دخترک گل‏فروش با شتاب عرض خیابان را طی کرد و از جلوی مهیا رد شد. مهیا خودش را کنار کشید. یکی از قلب‏ها از دست مهیا افتاد. خشکشویی بخارش را روانه‏ی خیابان کرد.
ایمان فکر کرد: مهیا توی آن همه مه، شبیه فرشته‏ها است. به گل‏های داوودی نگاه کرد، به سفیدی چادرنماز مادر بود، به سفیدی گونه‏های مهیا توی خواب.

مهیا برای برداشتن قلب دست دراز کرد. صدای ترمز ماشین با فروریختن چیزی در دل ایمان هم‏زمان شد. داوودی‏ها از دست ایمان رها شدند. زمین پوشیده از ۳۰۰ شاخه قلب رنگین بود و ایمان مبهوت فرشته‏ای که توی مه، چشمان بی‏فروغش را به او دوخته بود.

داستان سیصد شاخه قلب رنگین، از الهه‏ علیزاده، با یک نوستالژی آغاز می‏شود. با یک آرزو شکل می‏گیرد و با دلهره به‏پایان می‏رسد.

حالی که نویسنده حتی باید اشیا را به مثابه‏ی یک شخصیت اصلی تصویر کند و بسازد و اگر هوشمند باشد، مینی‌مالیستی و دقیق. با چند تاش رنگی می‏توان چهره و فضای محل کار را ساخت. هم‏چنان که خواب ایمان ساخته می‏شود. با رویایی که عروسش را یک فرشته می‏بیند، اما وقتی آن را تعریف می‏کند، درمی‏یابد چشمان فرشته، برق چشمان مهیا را نداشته است و برق چشمان عشق همیشه از چشمان فرشتگان نفوذ‏کننده‏تر و گیراتر است. اگر البته برقی در چشمان عشق باقی باشد.