من، تو، او؛ یا شناسه‌های جدای زندگی من

عباس معروفی

کلاس پر از صدای خنده است. طوری که می‏توانی تصور کنی هیچ کس این سه کلمه را روی تخته سیاه نمی‌بیند.

«من…تو…او…»

معلم دارد تخته را پاک می‏کند.

من از این او می‏ترسم. از همان موقع که با تو آشنا شدم انگار یک «او» مراقبمان بود. وقتی دست هم‏دیگر را می‏گرفتیم و قدم می‏زدیم انگار یک او نگاهمان می‏کرد.شاید برای همین بود که وقتی با هم قدم می‏زدیم مدام به اطراف نگاه می‏کردم. وقتی می‏گفتی :«باز دنبال چی می‏گردی؟» به تو، به چشم هایت نگاه می‏کردم: «هیچی عزیزم، هیچی»

هر بار که صدای دیرینگ، دیرینگ موبایلت را می‏شنیدم، با خودم فکر می‏کردم اوست؟

این او همیشه با من بوده از بچگی تا حالا.

در بچگی این او فقط برادر، پسرخاله یا پسر همسایه بود. هنوز حرف‏های مادرم توی گوشم هست: «به اون نگا کن، ماشاا..،همیشه کتاب به‏دسته». اما حالا این او هر کسی می‏تواند باشد. هر مردی یا هر پسری که از کنارت می‏گذرد.

حتما زبان‏شناس‏ها هم این او را می‏شناسند وگرنه از کجا فهمیده‏اند که باید تو را بین من و او بنویسند.‏ هان؟

معلم «تو» را پاک می کند. حالا «من» و «او» روی تخته سیاه، رو به روی هم هستیم. مثل دیشب که من و پدرم رو به روی هم بودیم. همان موقع یکی خواباند بیخ گوشم. گفت :«اگه یه بار دیگه دور و بر این دختره ببینمت، به شرفم...» کاش شرف هم گردن داشت. تا دستم را می‏انداختم دور گلویش، خفه‏اش می‏کردم. شرف همه را می‏کشتم. حتی شرف آن پسری را که از کنارت می‏گذرد. ‏به چشم‏های سیاهت نگاه می‏کند. بعد نگاهش را می‏اندازد روی لب‏های قرمزت.

لب‏های قرمز، شاید دلیل آشنایی ما همین باشد. این لب ها، رؤیای زیبایی بودند اما حالا کابوسی هستند که هر روز در خواب لب او آن را می‏بوسد.

معلم «من» را هم پاک می‏کند.
فقط «او» مانده روی یک تکه سیاهی. این سیاهی مرا به یاد آن شب می‏اندازد. شاید یادت نباشد! هوا تاریک بود. دست‏ات را گرفته بودم، از جلو رستوران کاکتوس می‏گذشتیم.

گفتم: «می دونی چرا ازت خوش‏ام میاد؟»

دست چپت را کنار گوشت گرفتی: «خیر قربان» و خندیدی.

: «دوستت دارم، چون همیشه یه پات روی زمین نیست، اصلا نمی‏شه فهمید از کجا می‏آی؟ به کجا می‏ری؟»
اما حتما یادت هست که با صدای بلند خندیدی و دست راست مرا فشار دادی. داغ شدم. داشتی می‏گفتی: «خب می دونی من هم تو رو....» باز هم دیرینگ، دیرینگ، دیرینگ و ساکت شدی.

معلم «او» را هم پاک می‏کند.

تازه چشم‏ام می‏افتد به این اسم‏ها. تنها «من»، «تو» و «او» نیستیم. پدرام، امیر، فرزاد و همه‏ی این اسم‏های لعنتی هم هستند.

دیروز، پدرام دستش را انداخت روی شانه‏ام و گفت: «اون یه دانشجوه، کار هم که نمی‏کنه. پس فکر می‏کنی از کجا می‏آره دم به دیقه مانتو و روسری عوض می کنه؟ فکر کردی چی؟ اون یه ...» یکی زدم توی گوشش. اما اگر راست گفته باشد چه؟ حتما دروغ می گوید تا من بروم، او بماند و تو. اما اگر راست گفته باشد؟

نمی‏دانم باید برگردم به گذشته‏ی تنهای خودم، یا آرام توی دلم بگویم: «به تخم‏ام» و اصلا به این فکر نکنم که او راست گفته یا دروغ.

دلم می‏خواهد یک نفر صدایم کند. بگوید که باید بروم یا بمانم.

:«نظری؟؟؟؟؟، شناسه‏های جدا رو نام ببر؟؟؟؟؟»
:«آقا اجازه..؟؟؟ من.....تو..... »

این داستان کوتاهی بود از محمد حسین جدیدی‏نژاد که در کلاس درس شروع شده و همان‏جا به پایان می‏رسد. داستان در ذهن راوی می‏گذرد. راوی عاشقی است که در «من» و «تو» و «او» معلق است. داستانی که در پایان‏اش با یک تکان و هول راوی را منقلب می‏کند.

به‏نظر می‏رسد شناسه‏های جدید زندگی، در ذهن راوی جا مانده و نویسنده نتوانسته همه را بر کاغذ بیاورد. کاری که برای محمد حسین جدیدی‏نژاد نباید دشوار باشد. کاری که او به‏سادگی می‏تواند انجام دهد. با یکی دو تا شلنگی چهره‏ها را درآورد و این کاری است که داستان بدان نیاز دارد.