ایران یعنی امید و واهمه

سید‌رضا‌ شکرالهی متولد ‌۱۳۵۱‌ از نجف‌آباد ‌اصفهان است. او در محدوده‌ی فرهنگ‌ و ‌هنر از سینما و تلویزیون و فیلم‌نامه‌نوسی گرفته تا وبلاگ‌نویسی و روزنامه‌نگاری به شکل‌های مختلف حضوری پررنگ دارد.

رضا شکرالهی و عباس معروفی / عکس از زمانه

او در روزنامه‌های سلام، همشهری، عصر‌آزادگان، شرق، ‌هفته‌نامه‌ی آوا و چند نشریه دیگر قلم زده است و دستی هم در موسیقی دارد؛ کمی سنتور، کمی هم سه تار.

کارهای دیگری هم می‌کند، مثلاً ویراستاری، مستندنویسی یا مسابقه‌ی فرهنگی-هنری.

پرکار است ،همه کار هم می‌کند.بارها به او گفته‌ام وقتی که تلاش‌هایش را می‌بینم یاد جوانی خودم می‌افتم.

شکرالهی یک جامعه‌ی نقدپذیر را یک جامعه سالم می‌بیند و به همین دلیل نگاه و نوشته‌هایش به هر موضوع معمولاً انتقادی است.

او بانی "مسابقه‌ی ادبی بهرام‌ صادقی" است که متأسفانه این مسابقه به دلیل عدم حمایت مالی دیگر تکرار نشد.

سید‌ رضا‌ شکرالهی در بهار سال ۲۰۰۸ برای شرکت در کنفرانسی در برلین حضور یافت. سری هم به من زد. کمی هم در خانه‌ی هدایت چرخید و آن شب فرصتی بود که ما روبه‌روی هم بنشینیم و درد‌ دل کنیم.

از هر دری حرف زدیم تا این که از او پرسیدم:

آقای ‌سید ‌رضا‌ شکرالهی، ایران یعنی چی؟

شکرالهی: یعنی امید، یعنی واهمه، یعنی زندگی، یعنی فرار از مرگ. برای من فقط همین معنی را می‌دهد.

بدترین تجربه‌ای که در زندگیت داشته‌ای چی بوده؟

شکرالهی: فکر که می‌کنم می‌بینم که من هیچ تجربه‌ی «بدتری» نداشته‌ام. شاید می‌تواند این باشد که من تجربه‌ی بد زیاد داشته‌ام، اما یکی از بدترین تجربه‌های زندگی‌ام زمانی بود که احساس کردم از جامعه و آدم‌هایی که روی زمین زندگی می‌کردند، یک دوره رها بودم و خودم را به مدت یکی دو سال گم کردم و حداقل دو سال طول کشید که خودم را پیدا بکنم.

بدترین تجربه‌ی تلخ زندگی‌ام همان یکی دو سال بود که نمی‌دانم برای شما مفهوم است که منظورم چیست یا خیر.

قشنگ‌ترین تجربه‌ی زندگيت چی بوده؟

شکرالهی: قشنگ‌ترین تجربه زندگيم هنگامی است که می‌بینم وقتی دو سه سال تلاش کردم یک سری چیزها را برای افرادی مفهوم کنم که حتا در حد اضافه شدن یک «واو» به جایی یا کم شدن «واو» از جای دیگر، اثر گذاشته است.