نیش عقرب - بی‌تا ملکوتی

بی‌تا ملکوتی

در یک مکعب نارنجی هستم. نارنجی تیره. مکعب دو در سیاه دارد. یکی برای وارد شدن، یکی برای خارج شدن. سرد است. سکوت است. چهارفرشته‌ی برهنه از فراز کلیساهای بی‌نام و نشان، خیره و گنگ نگاهم می‌کنند. سفیدند و کوچک با خط‌های منحنی بر کتف، ران و نشیمن‌گاه. انحنای گونه، شکم، بال‌ها و آلت تناسلی مردانه‌شان از پشت قاب شیشه‌ای تابلو سمت راست دیوار، انعکاسی درخشان دارند. مثل سایه‌ی انارهای باغچه‌ی یک وجبی حیاط خانه‌ی نوری جان توی آب سبز حوض... وقتی پسر همسایه به هوای افتادن توپ پلاستیکی از توی کوچه بپرد روی کریدورهای کنگره‌دار خشت و گلی و از آن بالا من را دید بزند که زیر سایه‌ی دیوار عقبی دارم کتاب می‌خوانم و حواسم نیست که پیرهن از روی پاهایم کنار رفته.
- لیلا!... لیلا!...

- وا علی اصغر، اون بالا چی کار می‌کنی؟ برو پایین تا عمه اقدس نیمده...

- خودم دیدم که رفت از خونه بیرون بدجنس...

بعد شاخه‌های درخت انار را از همان بالا تکان دهد تا سایه‌ها توی آب برقصند. بعد جفت پا بزند توی حوض و زودتر از من دستش برسد به انارهای سقوط کرده توی آب و آنها قاپ بزند و یواشکی بگوید: تا یه ماچ ندی از انار خبری نیست...

- ماچ، دادنی نیست گرفتنیه....

بعد دور حوض و باغچه بدود دنبالم و من بی‌صدا بدوم تا مبادا صدای خنده‌های خفه‌ام به گوش مامان نرگس برسد که مدت‌هاست حرف نمی‌زند. و قبل از آنکه چادرنماز گل‌بهی را که گل‌های ریز آبی دارد بپیچم دور بدن آشفته و روی پیراهن پر از انار شده، عمه اشرف خانم این بار سر برسد و داد بزند از آن سر حیاط: خاک بر سر بی حیات... حیاط مشرفه به بال پشتبونه اون وریا... احتیاط داره ورپریده...

با عجله چادر را بکشم سرم و نفهمم کی و چطور پسر همسایه غیب می‌شود.

خط‌های منحنی بدن فرشته‌های سفید، توی عکس‌های آویزان بر دیوار خانه‌ی این مرد، دلم را آشوب می‌کند. دایی موسیو به این حالت می‌گفت سودایی... می‌گفت مادرت هم سودایی شده... سودای چیزی، جایی، کسی...

- لیلا ! شوهر نکنیا، به حرف این پیر سگم گوش نده... صبر کن بزرگ‌تر که شدم آقام می‌میره کله پاچه‌ای می‌رسه به من... اون وقت خودم میام می‌گیرمت... از من شکیل‌تر گیرت نمیاد همشیره...

- راجع به مامان بزرگ من اینطوری حرف نزن انترکیب...

بی‌تا ملکوتی

دایی موسیو می‌گفت: نوری جان باز برات خواستگار پیدا کرده لیلا...
می گفتم: من می‌خوام نویسنده بشم دایی جان...

می‌گفت: لنگه نرگسی خوب.... سودایی...

فرشته‌ها توی عکس سودایی‌ام می‌کنند و عکس مرد هنرپیشه روی جلد مجله‌ی استودیو. کنار عکس نوشته: جود لا زیباترین مرد سال 2003 به انتخاب مردم آمریکا.

سمت چپ دیوار کتابخانه‌ای هست آهنی با طبقات شیشه‌ای. روی طبقات شیشه‌ای کتاب نقاشان و مجسمه‌سازان قرن بیستم است. کنار کتاب‌های سنگین و غبارگرفته تیله‌های شیشه‌ای قرار دارند و چند مجسمه‌ی چوبی آفریقایی. مردانی دراز و لاغر با آلت‌های تناسلی آویزان و بلند، و یک زن با سینه‌های بزرگ، چشم‌های از حدقه درآمده با یک خط عمیق در میان پاهایش. گوی‌ها آبی‌اند و زرد و سبز براق همچون چشم‌های زیباترین مرد جهان که مخلوطی از تمام این رنگ‌هاست.

دایی موسیو می‌گفت: همه‌اش تقصیر این ژان کوکتوست.
می‌گفتم: دایی موسیو، از ژان کوکتو برام بگو.

می‌گفت تقصیر این خط‌های منحنی آثار ژان کوکتوست.

وقتی عمه خانم‌ها همراه نوری جان می‌رفتند روضه، من هم می‌رفتم سراغ کتاب‌های دایی موسیو توی سرداب و به دنبال ژان کوکتو می‌گشتم و خطوط منحنی که مادرم را زمین گیر کرده بود. خطوطی که نه شبیه کراوات‌های رنگ‌وارنگ دایی جان بودند و نه شبیه عبا و عمامه‌ی آقا جون شریعت.

دایی موسیو انار را از توی حوض برمی‌داشت و می‌گفت اروتیکه نه لیلا؟ عمه اقدس جان هم زیر لب غرغر می‌کرد که موسیو! چی بلغور می‌کنی دم گوش این دختر دم بخت.
نیر پیر دختر اقدس جان هم زیر چادر سفید گل گلی‌اش ریز می‌خندید که آقا موسیو بیا اینجا یه خرده با بزرگا اختلاط کن، و تا بنا گوشش سرخ می‌شد. گاهی هم تا چشمش به دایی می‌افتاد طوری که کسی نبیند چادرش را باد می‌داد و با چشم‌های سرمه‌کشیده به سفیدی سینه‌های کوچک و سربالایش نگاه می‌کرد که از زیر پیراهن پیدا بود

- اروتیکه نه لیلا؟

و من در آن شهر کویری کوچک و خاموش، پشت چادرهای سیاه و گل‌بهی، چشم‌های خمار نیر، تکه بریده عکس ملکه ثریا لای دیوان شمس آقاجون شریعت، و در میان انگشت‌های قوی دست پسر همسایه به دنبال خطوط اروتیک می‌گشتم.

روی دیوار روبه‌رویی یک نقاشی است. نقاشی عروسی کشیده کوتاه و چاق. دهانش یک خط عمیق است و دست و پایش چهار دایره. عروس دارد با عشق و اشتیاق به داماد کچل و عینکی نگاه می‌کند. گوشه‌ی سمت چپ تابلو نوشته: برای عروسی لیلا و جواد... با احترام دایی موسیو... پاریس... مارچ ۲۰۰۰

- لیلا گریه نکن... جواد روشنفکره...حداقل از این‌جا مبرتت... دیگه لازم نیست این چارقدو هم مثل لچک بندازی رو سرت.
- اگه مامان نرگس زنده بود نمی‌ذاشت دایی جون.....

- اگرو کاشتن سبز نشد... بیچاره این طفل کوچیک امام حسینو بگو...

مجله‌ی استودیو را می‌گذارم زیر دستم تا داستانی بنویسم. من نویسنده هستم و چه اهمیتی دارد اگر بگویند نویسنده خودش را می‌نوسد. من خودم را روی صورت زیباترین مرد جهان می‌نویسم. بالای صفحه هستم. سطر اول. روی موهای آشفته‌ی زیتونی‌اش که اندک انحنایی در انتهایشان دارند. موهای من انحنا نداشت اما پرپشت بود و بعد از ظهرهای گرم تابستان وقتی همه زیر کولرهای آبی چرت می‌زدند، در میان انگشت‌های دست پسر همسایه شره می‌کرد.

- آخ چه قدر تو خوشگلی لیلا....
- چرت نگو دیگه... من کجام خوشگله؟

- اینجات... اینجات... اینجات.... بچه‌مونو بگو چی بشه.... میشه شکل اون دختره تو عروسی خوبان...

- خیلی خری! اون که چشاش سبزه... چشای تو زاغه یا من؟

- راس می‌گی اما همین قهوه‌ای‌م خوشگله لیلا... فقط وقتی موهاتو اینجوری می‌بندی تو کوچه، از پشت کله‌ت مثه بچه فیل میشه...

و من چادر گل‌بهی را می‌کشم روی موهایی که از دو طرف بسته‌ام. پسر همسایه که یواشکی آمده توی هشتی می‌گوید بزن کنار چادرو بزار موهاتو ببینم. بعد کش‌ها را می‌کشد و کش‌ها را با خرمهره‌های آبی‌اش می‌گذارد لب فرورفتگی گنبد توی دیوار و موهای لختم شره می‌کند لای انگشتانش و آن یکی دستش توی پیراهنم دنبال انارها می‌گردد. اینجات... اینجات... اینجات...

حالا رسیده‌ام به پیشانی بلند و متفکر آقای لا و ابروهای وحشی‌اش. نزدیک چشم‌ها. طاقت ندارم می‌خواهم زودتر برسم به چشم‌ها. چشم‌هایی که هر رنگی را می‌شود در آن‌ها دید. چشم‌هایی که می‌شود ساعت‌ها به آنها خیره نگاه کرد بدون نشانی از خستگی...

آقا جون شریعت می‌گفت این چشا مثه چند تا تیله‌ی شکسته‌ن قاطی هم... استغفرالله.... استغفرالله... خدایا از شر شیطون به تو پناه می‌آرم... فکر می‌کرد من ندیدمش وقتی عکس ملکه ثریا رو قایم می‌کرد زیر ترمه‌ی جهازی مامان نرگس روی طاقچه‌ی اتاق‌ اندرونی خانه‌ی نوری جان.
نوری جان همه جایش چروک بود و همه جایش را حنا می‌گذاشت. پسر همسایه حتا با بزرگی دستانش می‌گفت: لیلا من از نوری جان می‌ترسم...

نوری جان گاهی مامان نرگس را بغل می‌کرد و می‌گفت به مادرت بگو به مادرت بگو غصه‌تو... نوری جان فقط گاهی دخترش بغل می‌کرد و گاهی دو قطره اشک از چشم‌های آبی مامان نرگس می‌ریخت روی چادر حریر گران‌قیمتش بدون آن که نوری جان را عصبانی کند.

رسیده‌ام به خطوط تیز گونه‌های جود لا. جواد می‌گوید خط‌های تیز از خط‌های منحنی زیباترند. می‌گوید: زیبایی یعنی خط‌های عمیق روی پیشانی زنان معدنچی ایالت تگزاس... یعنی خط‌های تیز زخم‌های روی کتف‌شان، یعنی ناخن‌های سیاه شده‌شان... یعنی دررفتگی جوراب‌های کهنه‌شان در میهمانی‌های کارگری شرکت فونیکس... زن‌هایی که بوی زغال سنگ می‌دهند. بوی زغال سنگ آدم را نشئه می‌کند. بوی نفت هم که می‌پیچد توی اتاق‌های اندرونی خانه‌ی نوری جان، من دلم آشوب می‌شود. نوری جان بساط خورشت بادمجان را وسط مطبخ بر پا کرده و پلوی روی هیزم‌ها که با روغن کرمانشاهی، مارهای تمام شهر را از سوراخ‌ها بیرون می‌آورد و می‌رقصاند، دیگر آماده شده‌اند. خورشت بادمجان را با چشم‌های خمار می‌خورم. چشم غره‌های عمه اقدس جان و عمه اشرف جان هم کارساز نیست. می‌خواهم بروم روی پشت بام پسر همسایه را صدا بزنم تا با هم نون بیار کباب ببر بازی کنیم.

- تو دیگه بزرگ شده‌ی لیلا... حالا می‌تونم یه رازی رو بهت بگم. تا حالا عقرب نیشت زده؟
- نه... وا خدا نکنه!

- ولی منو که اون دفعه زد یه چند دقیقه یه جوری شدم.

- چه جوری؟

- نمی‌دونم... ولی کیف داشت.

- خفه شو علی اصغر.

- راست می‌گم به جون تو...

- بگو به خدا.

- به خدا.

بوی نفت و هیزم و بادمجان‌های سرخ شده که دور خانه‌ی نوری جان می‌پیچد، من را می‌پیچاند و با عقرب‌ها می‌رقصیم... با همان شکم گنده و لپ‌های آویزانم که خطوطی منحنی‌اند. جواد می‌گوید: من از خطوط منحنی بازاری ژان کوکتویی عقم می گیره...

حالا که رسیده‌ام به لب‌های زیباترین مرد جهان، می‌خواهم با لب‌ها تنها باشم.
نمی‌خواهم با جواد به میهمانی شرکت فونیکس بروم. به من چه ربطی دارد که همه‌ی مهندس‌های شرکت زن‌هایشان را با خودشان به میمانی می‌آورند. می‌خواهم در همین مکعب مستطیل نارنجی داستان بمانم. می‌خواهم رنگ دیوارهای خانه‌ی جواد نارنجی باشد و عکس فرشته‌های لخت بر دیوار اتاق‌هایش... می‌خواهم در میان لب‌هایی باشم که برآمده‌اند و کمی از هم باز مانده‌اند.

پسر همسایه می‌گوید: نیش عقرب کیف داره...
کسی چند بار صدایم می‌کند : لیلا... لیلا... لیلا...

لب‌ها می‌جنبند و چه لب‌هایی: آبی سبز زرد... سینه‌های سفید زنان شهر خاموش از پشت چادرهای سیاه و گل‌بهی می‌درخشند....

تهران، پاییز ۸۴
بازنویسی: زمستان ۲۰۰۸، واشینگتن دی.سی.

درباره نويسنده:
بی‌تا ملکوتی ، متولد ۱۳۵۲ تهران، فارغ‌التحصیل رشته‌ی تئاتر (نمایش‌نامه‌نویسی) از دانشگاه هنر و معماری آزاد، ده سال است که داستان‌ها و شعرهاش در نشریات مختلف به چاپ می‌رسد.

کتاب‌هایش عبارتند از: مسیح و زمزمه‌های دختر شاهنامه (مجموعه شعر)، تابوت خالی (مجموعه داستان)، داستان امروز نقد امروز ( یک داستان در مجموعه‌ای از شش نویسنده)، دهان ۳ (یک داستان در مجموعه‌ای از چند داستان و شعر)، اسطوره‌ی مهر (زندگی و سینمای سوسن تسلیمی)، مای نیم ایز لیلا (رمان، در دست چاپ)