خوب خانم شاهرخی عزیز چرا اینطور در نظر نگیریم که از نظر کلاریس (یا خود خانم پیرزاد) آن "عدم آرامش" دوران دلباختگی شکوهمندتر از آرامش (گو:ملخ زدگی/افسردگی)دوران پس از آن است

آقای سعید، زیبایی داستان این است که هر کسی برداشت خودش را می تواند داشته باشد. اما ما نمی توانیم نشانه های داده شده در داستان را در نظر نگیریم. هنگامی که داستان با سبزی نوبهار و پروانه های زیبا به پایان می رسد و نه حسرت عشق و ...، پس اینگونه برداشت می شود که کلاریس از بختک عشق رهایی یافته است. نه از ملال و تکرار زندگی همیشگی صحبتی است و دیگر نه از ملخ ها. بلکه بهار و سبزی و پروانه ها و لبخند و آرامش مادر و پسر پایان بخش داستان است. شاید هم من آن شکوهی را که شما دیده اید، در هنگامه ی عاشقی راوی ندیده ام!؟
با مهر نوشین

این کتاب خیلی هم چرت بود من خواندم. روی هم حساب کنیم 50000 هزار نسخه از این کتاب به فروش نرفته ظرف چند سال هر دفعه ناشر 1000تا چاپ میکند و یا 500 تا میگوید این کتاب بخه چاپ 20 30 رسیده .ناشر الکی دل خواننده را خوش می کند تبلیغ می کند بیخودی

این عشق وسوسه ای بود و حرارتی که او را بیدار کرد. دریافت که هنوز زنده است و قلبش می تپد.بیدار شد و به خودش آمد. اما اگر با رفتن مرد به آرامش رسید و زندگی آگاهانه روال همیشگی خودش را گرفت از این رو بود که این عشق/وسوسه می توانست ویران کننده زندگی اش باشد. طوفانی بود که گذشت و رفت.

آن کتاب گویی برشی از یک زندگی معمولی بود. که خیلی خوب احساسات درونی را قلمی کرده بود. . .

رمان چراغها ... یکی از بدترین رمانها ی ایرانی بود که خواندم. چون هر رمان خوبی باید دارای شخصیت پردازی خوب باشد ، این رمان فاقد چنین اصلی بود. شخصیت امیل به هیچ وچه متقاعد کننده نیست و اصلا خواننده در هیچ جا حضورش را حس نمی کند. انگار نویسنده بلد نبوده یک مرد جذاب و درست و حسابی را از آب در آورد فقط درباره اش قلم فرسایی کرده . توصیف کرده اما ما نه تصویری از شخصیت می بینیم نه کنشی نه واکنشی. خواننده مدام از خودش می پرسد این کتاب که کلش بر اساس عشق بنا شده پس چرا در پرداخت رابطه ی امیل و کلاریس تا این حد نا توان است؟
اکثر شخصیت ها به کاریکاتوری شبیهند . خود کلاریسا هم انگار خود شیفته است و در کل ، این کتاب به فروتنی کتاب قبلی نویسنده یعنی طعم گس خرمالو نیست.
نکته : راستش تنها داستان عاشقانه ی موفق فارسی که خوانده ام متعلق به نویسنده ده ی چهل ایران شمیم بهار است که از عهده ی پرداخت حس عاشقانه ی مرد داستان نه تنها خوب برآمده بلکه یک رابطه را نیز خوب پرورانده. داستانی کامل ، عاشقانه و نوستالژیک....
پیروز باشید

واقعا خیلی جالبه. که نظر مخالف من با این کتا ب رو برداشتید . نظر من صرفا ادبی بود و به کسی توهین نکرده بودم . از همه ی نظراتی هم که اینجا اومده بود دقیق تر بود. لازمه بگم که من یک نویسنده ی کهنه کار زن هستم و تخصصم آثار زنونه هست . خودم چندین کتا داستان چا پ کردم و نوشته های زویا پیرزاد رو هم به خوبی می شناسم. اما چه می شه کرد که شما هم مثل بقیه سانسور چی هستید.
آره عزیزم ، یادمه وقتی در کانون نویسنده ها عضو بودم همه می اومدن و با عربده و داد و فریاد از دمکراسی حرف می زدن ولی وقتی یک نویسنده باب میلشون حرف نمی زد یا اخراجش می کردن یا نمی ذاشتن حرف بزنه . ایرانی جماعت همینه . حتی اگه اروپا نشین هم بشه ، حتی اگه نویسنده و روشنفکر هم باشه ، باز ذاشتش عوض نمی شه و دنبال پارتی بازی و حق کشی و نون قرض دادنه.
همون طور که بهتون گفتم من نویسنده هستم و این اسم شیرین اسم مستعاره . اما حتما می رم و موضوع رو اینجا و اونجا مطرح می کنم و می گم ببنید اروپا نشینهای ما رو!!!!!!!!!

بانو شیرین گرامی
با سلام های گرم. راستش من آخرین یادداشت شما را متوجه نشدم. نظر شما چندین روز هست که در بخش یادداشت ها چاپ شده و نظرتان هم این بود که این داستان از بدترین داستان هایی بوده که خوانده اید. و من هنوز یادداشت شما را بالای همین یادداشت تان می بینم. خوشحال میشوم اگر کمی توضیح بدهید تا چنانکه سوء تفاهمی هست برطرف شود، چراکه هیچ دلیلی ندارد که نظر شما در اینجا سانسور شود. من هم از این کتاب به به و چه چه نکرده ام و حتی پیش از این نقدی نوشته بودم بر رمان بعدی خانم پیرزاد که آن رمان را بسیار ضعیف ارزیابی کرده ام. آن را می توانید در این آدرس بخوانید:
http://www.noufe.com/persish/naghd/text/adatmikonim.htm
منتظر پاسخ شما هستم
با مهر و درود
نوشین

ببخشید . با یک دنیا پوزش خواهی
دیروز که به اینجا آمدم نقد خودم را ندیدم و فکر کردم شما آن را حذف کرده اید. راستش اصلا هم نمی دانستم شما که خودتان نقد منصفانه ای در اینجا گذاشته اید مسول این بخش هم باشید....
صمیمانه عذر می خواهم

شیرین خانم که مطمئنم شیرین عبادی نیستی تو که حتا نوشته های خودت را نمی خوانی و برای ضعیف بودن شخصیت های زویا پیرزاد حتا یک دانه دلیل هم نیاورده ای و اینجا هم از سر حسادت و عقده می نویسی نمی توانی نویسنده بزرگی باشی و نمی توانی بررسی جامعی هم از نویسندگان بدهی.
خیلی خیلی حرکت شما زشت آقای شیرینک.
تعجبم از خانم نوشین شاهرخی است که با چنین افراد بی منطقی و بی ادبی و پرغرضی همفکری و هم ذات پنداری فرموده اند.

به نظر من رمان خیلی جذابی بود شخصیت ها بسیار واقعی وملوس بودند و خالی از شخصیت پردازی رمان های ابکی این دوره

اون سبزی شاید نماد خوشبختی ظاهری وبی پایه باشه که به وسیله ملخ ها از بین میره.مثل همون سبزی پیاز که نشان دهنده ی رشد نیست بلکه اون سبزی همون گندیده گیه.واز بین رفتن اینچنین گلستان هایی کمک به خود شخصه