دموکراسی در ایران

چاپ انتشارات دانشگاهی آکسفورد ـ ۲۰۰۶

عکس روی جلد کتاب «دموکراسی در ایران»

کتاب «دموکراسی در ایران»، یکی از پرفروش ترین کتاب های سال ۲۰۰۶ بوده است. مولفان این کتاب، نگاهی به تاریخ سیاسی ایران در عصر جدید دارند و به گونه ای خوش بینانه رشد و شکوفایی چشم اندازهای دموکراسی در ایران را ارزیابی می کنند.

استدلال کتاب بر این است که دموکراسی در ایران نه حاصل یک پیشرفت ناگهانی است و نه مثل یک کالای وارداتی از غرب آمده است. مفهوم دموکراسی در ایران امروز شاید عکس العملی در برابر توتالیتاریانیزم باشد، ولی این یک نظر قدیمی با یک سابقه تاریخی پیچیده است که به طور تنگاتنگ با نیرو های اصلی که جامعه ایران، سیاست گذاری ها، قوانین، اصول و مصلحت های جامعه را شکل داده اند، در ارتباط است. در واقع، خواستگاه دموکراسی در ایران به یکصد سال پیش و به دوران قاجاریه باز می گردد. در سال ۱۹۰۶ در پی انقلاب مشروطه، نخستین قوانین مشروطیت ارائه داده شدند. مولفان کتاب سعی بر دریافتن دلایلی دارند که مانع ریشه دواندن دموکراسی و درنتیجه از بین رفتن زمینه ای برای ایجاد یک دولت مستقل ایرانی شد و این که چرا موضوع دموکراسی بین سال های۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ در مباحثات ایدئولوژیک مطرح نشد؟ و چگونه عامل تجدد، تغییرات اجتماعی، رشد اقتصادی و تجربه انقلاب همگی در کنار هم قرار گرفته و راه را برای طلب دموکراسی باز می گذارند. این دو مولف، در یک روند تدریجی نه تنها زمینه را برای نگاهی تازه به سیاست های ایران فراهم می کنند بلکه درک جدیدی از روشی که دموکراسی می تواند در یک کشور اسلامی به عنوان یک ایده رشد کند، ارائه می دهد.

بخش نخست کتاب «دموکراسی در ایران» شامل سال های بین ۱۹۰۶ تا ۱۹۷۹ است و بخش دوم بر روی سال های پس از انقلاب و دوره جمهوری اسلامی متمرکز است.

علی قیصری، مولف کتاب «روشنفکران ایران در قرن بیستم» است. او در دانشگاه تهران و سپس آکسفورد تحصیل کرده است و در حال حاضر استاد تاریخ و علوم سیاسی در دانشگاه سان دیه گو در آمریکا است. وی کتاب های متعددی در زمینه تاریخ سیاسی و روشنفکری ایران مدرن، تالیف کرده است.

ولی نصر، استاد رشته سیاست های خاورمیانه و عضو دائم کرسی تحقیق در مدرسه تحصیلات عالی ناوال است. او کتاب های بسیاری درباره ایران، خاورمیانه، اسلام سیاسی و مسئله دموکراسی شدن، نوشته است.