هر چند مطلب بسیار برایم سنگین بود ولی از ان استفاده کردم این گیر کردن بین مدرنیته و سنت براستی معضل عجیبی است و به قول معروف بسیار سفر باید تا پخته شود خامی و در باب نقدباید کار بسیارکرد لطفا از این دست مقالات در مورد نقد ونقادی بنویسید که خیلی به ان احتیاج داریم .......

جناب برادری این داستان پر آب چشم آسیب شناسی ادیپال ایرانی را شما تا کجا می خواهید ادامه دهید؟ فقط همین مانده بود که واژگان روانکاوی به دام بازنمایی های شرق شناسانه بیفتند.بیچاره لکان! "انسان ایرانی" دیگر چه صیغه ای است؟ هنوز شما از خواب مقوله بندی علوم انسانی بر نخواسته اید که در یک پاراگراف داستان "فرهنگ و انسان ایرانی" را بازگو می کنید؟
آیا "مدرن" یعنی فقط آنچه شما مدرنش می دانید؟ ایده آل شریعتی به همین دلیل "محکوم به شکست" است که با ورژن مدرن شما موافق نیست؟ اصلا ملاک شکست یا پیروزی اینجا چیست؟ آیا شما در قرن بیست و یکم هنوز به روایت غالبی از مدرنیته چشم دوخته اید که حکم پیروزی و شکست غیر از آن را صادر می کنید؟ شما طوری از "مبانی مدرنیته" حرف می زنید که انگار وحی منزل است و نه روایت خودساخته غرب که همچون دیگر روایت ها همواره در بسترهای مختلف سیاسی و اجتماعی در حال تغییر است . ممکن است بیشتر توضیح دهید که چطور به این نتیجه رسیدید که " تلفیق عرفان و میترایسم" نشانه مدرنیته ایرانی هستند؟ چطور در نظر شما یوتوپیای عرفان و میترایسم و اسلام اتهام سنتی بودن نمی خورد ولی اسلام شریعتی یوتوپیای سنتی است؟ آیا شباهتی بین دیدگاهی از سکولاریسم و ایندو می بینید؟ آیا آن "مبانی مدرنیته" که به حقانیت ازلی اش ایمان دارید همان مبانی سیاسی سکولاریسم هست؟ اشکالی ندارد ولی حداقل بهتر است روشن کنید که از کدام نوعش : فرانسوی ، آمریکایی یا انگلیسی اش؟
آیا می دانید که آثار شریعتی در طول مبارزات ضد نژاد پرستی در آفریقای جنوبی خوانده می شد؟ آنجا مدرن بود یا ضد مدرن؟ این ماشین حساب وارداتی مدرنیته-سنت تا کجا قادر به محاسبه گناه یا بقول شما عقده ادیپال ما ایرانی هاست؟!

نقد تامل برانگیزی است. من را به یاد این جمله پوپر می اندازد که ما باید یاد بگیرم ایده ها را بکشیم و نه ایده پردازان را. نقد ایده، الزاماً نقد شخصیتِ دارای ایده نیست، و از این ایده آب می خورد که "من" حق دارم اشتباه کنم. به همین جهت اگر در نقدم هم اشتباه کنم باز در حق کاربردم از نقد اشتباه نکردم.

آقای برادری گرامی

از توجه شما به مقاله اینجانب در نقد گنجی سپاسگزارم. اما مایلم در این باره چند نکته را به عرض برسانم:

1. از دید من آقای گنجی د رنقدهایش به شرافت و کرامت شریعتی تعرضی نکرده است. در نتیجه نیازی نبود به دفاع از ویژگی های شخصیتی شریعتی بپردازم.

2. اگرچه بخش های معینی از نظریه جنسی فروید قابل توجه اند و در تحلیل های روانکاوی واجد اهمیت فراوان، من تحلیل فرویدی را نصب العین خودم در تحقیق قرار نداده ام. از دید من، اندیشه/غریزه و کردار آدمی می تواند علت های گوناگونی داشته باشد. بنابراین، فروکاهش آن به غریزه جنسی، به طور عام، یا عقده ادیپوس، به طور خاص، درست نیست. اما من اگر مثل شما می خواستم از نقد گنجی تحلیلی فرویدی ارائه دهم، شریعتی را به عنوان پدر گنجی تعیین نمی کردم، بلکه به جای او از خمینی نام می بردم.

3. همچنین می خواهم با روایت شما از فوکو مخالفت کنم. همانگونه که در نقد گنجی آوردم، فوکو "بدن" را به عنوان مظهر و تجلی گاه دیسکورس و قدرت نمی بیند بلکه به مثابه محصول و فرآورده قدرت می شناسد.

4. من در نقد گنجی به مدرنیست بودن یا نبودن نقد خودم (در خصوص مساله زن، جند همسری و سکسوالیته یا ...) توجه نداشتم. تلاش من بر این بود نشان دهم درک و دانش گنجی از پروژه مدرنیزاسیون، هم از جهت درک عمق آن و هم پاره ای از نتایج مساله دار آن که به ظهور چیزی منجر شده است که در غرب به آن بحران تمدنی (civilisation crisis) اطلاق می شود، بس ناقص و مبهم است. از این رو، در مقاله، گرچه به اختصار، کوشیده ام "راه سومی" هم همزمان جستجو کنم و بلکه پیشنهاد دهم، که نه رو به تلقی های سنتی از سکسوالیته و زن داشت باشد و نه برخاسته از دریافت هایی کم مایه از فرهنگ و جامعه غربی است.

5. در نهایت آن که مشکل من با سخنان گنجی به این دلیل شروع نشده است که وی قصد تابوشکنی از شریعتی داشته است، زیرا شریعتی هرگز برای من یک تابو نبوده است. تابوساختن از شریعتی یا هرکس دیگری کار قدرت است، نه راه اندیشه و تحقیق. من نقدم را بر شریعتی حدود 27 سال پیش شروع کردم. مشکل من با گنجی آن جا آغاز می شود که می بینم او به چه راحتی و بی باکی داده های تاریخی را خلط می کند، مربوط و بی ربط را به هم می چسباند، بخش های مهمی از تاریخ انقلاب و آدم های موجود در آن را نادیده گرفته و یا با سانسور و به عمد از آن می گذرد و به پشتیبانی این سانسورها و گاه جعلیات که بر مبنای منطق صوری انجام می دهد قرائتی تحریف شده از اندیشه و منش شریعتی و انقلاب 57 ارائه می دهد. بر این نظرم گنجی اگر این مقاله را برای یک نشریه علمی نگاشته بود با کمترین تردیدی رد می شد.

با احترام

محمود دلخواسته

مرسي آقاي دلخواسته از بيان نظرتتان و همينطور دوستان ديگر. تنها مي خواستم اين توضيح کوتاه را بدم که مقاله من تنها بر اساس نظر فرويد نيست بلکه برپايه نظرات لکان و غيره نيز هست. به اين خاطر در کنار کلمات اديپ از گذار سمبوليک و قتل سمبوليک که همه مفاهيمي لکاني هستند، استفاده مي کند. موضوع اديپ فرويد نيز فروکاهشي انسان به رانش جنسي نيست. مهم درک نوع رابطه است که آيا رابطه در معناي فرويدي و در حالت بهتر در معناي لکاني به شيوه رابطه نارسيستي نابالغانه شيفتگانه/متنفرانه و بازي نارسيستي صورت مي گيرد و يا نقد قادر به ايجاد رابطه سمبوليک و تثليثي نقادانه است. من در نقد شما توان و تلاش براي نقد مدرن را مي بينم، اما هم لحن کلام متن که يک اسم دلالت مهم براي شناخت نوع رابطه نقد با موضوع است و هم در برخي استدلالها اين معضل گرفتاري در نقد اديپالي و نارسيستي را مي ديدم که مطرح کردم. طبيعتا نيز لازم نيست که هم نظر باشيم و هرکدام از نقدها داراي نکات خوب و ضعيف خويش است. در رابطه با فوکو به باور من شما در نقدتان دچار اين خطا هستيد که از ياد مي بريد، براي فوکو انسان و مفهوم بدن و يا بدن خارج از ديسکورس وجود نداشته و نخواهد داشت و ديسکورس و قدرت يکي هستند. يعني بدن يک موضوع ديسکورسيو و بدن ديسکورسيو است. فقط به حالت بدن ايرانيان و نوع رابطه ايراني با بدنش و تفاوت حالت بدن يک انگليسي و يا آلماني و نوع رابطه آنها با بدن و مفهوم جسم نگاه کنيد تا اين موضوع بيشتر باز شود که بدن هميشه يک موضوع ديسکورسيو است. موضوع نوع ديسکورس است و نه رهايي توهم وار از ديسکورس. انتقاد من به نقد شما در اين است که گويي در پي چنين رهايي هستيد و از اين رو استدلا ل شما براي نشان دادن تحت تاثير بودن مفاهيم سنتي و مدرن بدن و موضوع بکارت و از اين طريق يکي شمردن آنها، بباور من دچار خطاي ساختاري است . البته اين که شما فقط فرويد را مي بينيد و متوجه موضوعات ديگر نشديد، تقصير شما نيست. متاسفانه اين مقالات که بايستي به شکل سريالي و به عنوان سلسله يادداشتهاي بحران هويت منتشر شود، بي توجه به خواست من، کم کم ابتدا کلمه سلسله يادداشت و سپس بحران هويت برداشته شد و رشته مقالات من بهم خورد. باري همانطور که مي بينيد، موضوع، توانايي تن دادن به مفاهيم و ضوابط مدرن و رهايي از کينه توزيهاي نارسيستي و خشم نارسيستي بر عليه يکديگر و توانايي ديالوگ و جدل مدرن است. اين مشکل نارسيستي و اديپي که من مطرح کرده ام، باور کنيد چنان گسترده است که مي توان به اشکال مختلف پنهان و آشکار آن را ديد. کافيست فقط يک مراد و پدر مقدس را زير سوال ببريد، تا نقد خودتان نيز دچار همين حملات پنهان و آشکار شود. بي دليل نيست که در زبان فارسي مي گوييم، زبان سرخ سر سبز را دهد بر باد. و اين مشکل داخل و خارج کشور نيز ندارد و به راحتي رواجش را در بسياري جاهاا مي توان ديد. زيرا اين حالات به طور عمده ناآگاهانه هستند و ناآگاهانه عمل مي کنند و يکدفعه مي بيني که به خاطر يک نقد پدري مقدس از همه طرف بهتون حمله مي کنند و يا يواش يواش ريشه تو ن را مي زنند. راه مقابله با آن نيز وفاداري به نقد مدرن و نشان دادن قدرت نقد مدرن در برابر اين هراسهاي اديپالي ونارسيستي است. زيرا بهرحال انسان گرفتار اين حالات در اين لحظات کودکي بيش نيست که چون پستان نارسيستي مادر و مراد را از او گرفته اند، گريه مي کند، خشم مي ورزد، گاز مي گيرد و توهين مي کند. موضوع شناختن اين حالات و بيان آن و نقد آن براي رشد ديالوگ و چالش مدرن است. مرسي از انتقادتون.

خشايار گرامي فردا يا پس فردا در دو سه سايت ديگر ايراني مقاله اي از من منتشر ميشود بنام «مباني فرديت و گيتيگرايي ايراني و مباني عارف زميني» که در آنجا من به همه اين سوالات جالب مطرح شده از طرف و نيز خيلي سوالات ديگر جواب داده ام، زيرا ساختار و سيستم نگاه خودم و عارف زميني و نيز خطوط عمده گيتي گرايي ايراني را مطرح کرده ام. وقتي منتشر شد، لينکش را اينجا مي زنم تا امکان خواندن و يافتن پاسخي براي سوالهايتان و يا نقد داشته باشيد. موضوع فقط اين است که شما چه خود را مدرن بدانيد يا پسامدرن و يا مانند نگاه من جسم گرا، در هر حال محکوم به قبول مباني مدرنيت و نيز مباني بلوغ انساني هستيد.يعني بزبان ساده قبول مي کنيد که روايت شما و شريعتي از انسان يک روايت سمبوليک بدور يک «هيچي محوري» و قبول «مرگ خدا» در معناي نيچه ايست. در اين باره به مقالات قبلي اين نوشته و بحث بحران هويت مراجعه کنيد. متاسفانه پيوند ميان مقالات مرا بهم زده اند. در همين موضوع کوچک نيز ميتوان ديد چقدر موضوع اين بحث اديپالي و رشد نقد و چالش مدرن و جرات انتقادکردن و وفاداري به اصول مدرنيت مهم است. هر انسان مدرن و پسامدرني اين اصول را قبول دارد فقط نوع برداشتش متفاوت است و به باور نگاه من که در واقع پسامدرني/جسم گرايانه است، با پذيرش اين اصل انسان وارد رابطه بافاصله با خويش و ديگري ميشود که اساس همه مباني مدرنيت و پسامدرن و بلوغ انساني است(مقاله رابطه حجابي/بي مرزي ايراني در بخش انديشه). زيرا از اين ببعد هر چه شما ميگوييد يک روايت قابل تفسير و قابل تحول است. پس هيچ روايتي مطلق نيست، حتي مدرنيت يا پست مدرنيت و دوما وقتي ما از اسلام و سنت سخن مي گوييم، هميشه از روايتمان سخن مي گوييم و اسلام ناب محمدي و عرفان ناب حافظي وجود ندارد. دست يابي به اين توان همزمان باعث ميشود که ما پي ببريم چرا بايد به تلفيق دست يابيم. اما دستيابي به اين توان مدرن همان چيزي است که در نهايت شريعتي و ديگران ناتوان از دست يابي به آن بودند به اين خاطر روايتش از فاطمه يک روايت مدرن و نوي ايراني نيست. شريعتي يک روشنفکر خوب ايرانيست که گرفتار تناقض روشنفکري ايراني و بحران دروني اوست و به جاي پذيرش مدرنيت در فرهنگ خويش و دست يابي به اشکال مختلف روايت مدرن خويش، نگاهش متناقض و دچار بازگشت به خويشتن سنتي مي ماند و محکوم به شکست است. اگر شريعتي به تعبير مدرن خويش و نقد مدرن مدرنيت تن مي داد آنگاه هم به قبول دموکراسي و اصول مدرنيت و قبول غيبت روايات مطلق و قبول روايت مدرن و فاني دست مي يافت و هم به شيوه خويش به نقد مدرنيت مي نشست و با تفکر اگزيستانسياليستي مدرن خويش ايجادگر تلفيقهاي نو و مدرن ميشد. موضوع اين است دوست گرامي. شما پست مدرن هم بشويد، باز هم راهي جز قبول اصول بنيادين مدرنيت نداريد. زيرا تفاوط پست مدرن ادامه و تحول تفاوت مدرن است و در عين حال او را نفي مي کند و چيزي نو مي افريند. ازينرو نيز نمي توان سنتي باقي ماند و پسامدرن بود. زيرا هر پست مدرن در واقع مدرن نيز هست. همانطور که هر حکومت سکولاري با ويژگيهاي خويش است، اما وابسته به اصول مرکزي سکولاريسم و جدايي دين از دولت و نداشتن حق ويژه براي قوانين مذهبي مانند آلمان و يا لائييسيته و جدايي دين از حکومت مانند فرانسه است. به اينخاطر در آلمان ما شاهد حکومت مسيحي دمکرات هستيم، اما در فرانسه چنين حکومتي ممکن نيست و فرد مسيحي پايبند به اصول دموکراتيک است.

داریوش عزیز: اول می خواستم خفه خون گرفته و چیزی نه نویسم اما بعدا فکر کردم که این خیانت به دوستی است که نه تنها دارای استعداده بلکه که خیلی پر کار هم هست. در ضمن می خواستم به اقای دلخواسته هم به پردازم اما از آنجایی که فعلا وقت ندارم و دومین نوشته ایشان را هم نخوانده ام تصمیم گرفتم که فعلا به این نوشته یآش حلیم شما به پردازم. اقای برادری: شما جدا که آش خوبی پخته اید که درش از نخود لاکان گرفته تا سبزی " استاد جمالی" و" گوشت سیمرغ" و "لوبیای میترائسم " و "رشته اسلامی" و " استخوان زرتشت"--- قصد توهین به حضرت زرتشت را ندارم منظورم استخوان های مخصوص سوپ است--- و غیره را در دیگی ریخته و چنان پخته اید که گوشت و استخوان و کلم و هویج و نخودش را نمی توان از هم تشخیص داد.

اقای برادری: شما شاقول و یا قطب نمایی ندارید که باهاش اندازه گیری دقیق کرده و یا مسیرتان را پیدا کنید. این چرت و پرت " فرهنگ سیمرغی" و روایت مدرن ار: میترائیسم" و " زرتشت" چیه که به هم بافته اید.؟

در ضمن من وقت نکردم که تعداد کلمه " مدرن" در نوشته شما را به شمارم ولی اگر اشتباه نکنم من درک شما از مدرنیت را میدانم که من یکی بر گشتن به غار اجدادم را به این" مدرنیت" شما ترجیج میدهم. -- در این باره باید بیشتر به نویسم---

راستی یه خبر خوب و یه خبر بد برایتان دارم. خبر خوش اینه که خدا را شکر -- یواش یواش هم که شده--- دیگران به نوشته های شما لینک می دهند که اولی اقای محمد ملکی بود و دومی اقای سعید حنایی کاشانی که متاسفانه اسم شما را در لیست" ستایشگران گنجی" قرار داده اند که کمی شق تر از قطعنامه های سازمان ملل بر علیه ایران است برای اینکه " هر که با آل سعید در افتاد-- بر افتاد." بخدا قسم چاپلوسی نمی کنم برای اینکه اصلا بلد نیستم و سعی هم کردم که چند کورس چاپلوسی بردارم که حلال خیلی از مشکلاتم می شد ولی از آنجائی که هنر و استعدادش را نداشتم مردود شدم. من به چشم خود دیگرانی را دیده ام که چگونه این سعید با شلاق مجازی اش به جانشان افتاده بود که بدن من بجای آنها الان هم سوزش داره. فقط خواستم گفته باشم که استحکامات دفاعی ات را افزایش بده.

اینهم آدرس لیست سیاه اقای کاشانی که یادم رفته بود که درج کنم.

http://www.fallosafah.org/main/weblog/item_view.php?item_id=170

Dear Mr. Baradari

1. I think when you say "Paradox" you mean "Paradoxical". Am I right?
2. I believe you had to isolate your topic of “Meaning and Conditions of Modern Critique” from the particular topic of “Shariati and his thoughts”. You could use Shariati’s case (as well as others including yourself) to show how he is faithful to requirements of modern Critiques. Or you might discuss his project in an independent essay.

Best,
Reza
PS)I do not have Persian fonts. However you can answer me in Persian (In case you want).

من در پیام قبلی ام اشتباها به جای اسم اقای محمد برقعی. محمد ملکی نوشته ام که بدین وسیله اصلاحش می کنم.

سطح این تریبون در وجه غالب نوشته هایی از این دست است. حرفهای صدتا یک غاز!

آقای برادری گرامی.
گمان می کنم که پژوهش های زبانی و سفر به سرچشمه های اندیشه ی ایران باستان، کاری که منوچهر جمالی می کند، مهم تر از آن است که در جمله ی معترضه بیاید. بحث جداگانه ای می خواهد. معیارهای دیگری می خواهد. اما آنچه در باره ی فرهنگ ایرانی در حال حاضر می نویسید: فکر نمی کنید با کوچک تر شدن دنیا، و اینکه در دهکده ای جهانی زندگی می کنیم دیگر نمی شود گفت ایرانی اینطور فکر می کند و اروپایی آنطور؟ و آفریقایی این را می پذیرد یا نه؟ شما از دیگران چه ایرادی می گیرید؟ اشکال آنها این است که با توپ بازی نمی کنند، با بازی کن بازی می کنند. اشکال شما این است که با زمین بازی می کنید

رضا جان انتقادت درسته.بهتر بود که مبحث نقد و نقد شريعتي را دو مقاله مي کردم، اما من محدوديت مقاله اي در سايت زمانه دارم .به اين خاطر بايستي به ناچار حرفم را در يک مقاله بزنم. حالا که حتي به جاي اينکه به من بنا به درخواستم براي داشتن برنامه و امکان ايجاد مباحث مهم بحران هويت و بيماريهاي رواني، گفتگو با خوانندگان و ديگر متخصصان ،جواب مثبت بدهند، مرتب جلوي من سنگ اندازي مي کنند. با آنکه من باوجود انتقاد مرتب از قدرتها و خوبيهاي سايت زمانه نيز سخن مي گويم. اين موضوعات اهميت درک ضرورت نقد و چالش مدرن و وفاداري به اصول نقد را بيشتر مشخص مي کند. اميدوارم مشکلات به شيوه مدرن حل شود. زيرا به باور من اساس سايت و همه مسئولان درست است ولي اين مشکلات سنتي چنان در جان و روان ما جا افتاده است که حتي يکايک ما نيروهاي مدرن مي توانيم به سرعت به ديکتاتور سابق و نافي چالش مدرن رجعت احساسي کنيم و از انتقاد دلگير شويم و به شيوه سنتي آشکار و پنهان برخورد کنيم. اهميت نقد روانکاوانه به خاطر اين خطرات رجعت احساسي و نيز خطرات ناشي از ديسکورس رواني ايراني و فرهنگي ماست، باوجود تمامي تنوع فردي و قومي ايراني.

سامان گرامي در مقاله ذيل به باور خودم بسياري از سوالهاي شما و ديگر دوستان چون سهند و خشايار را پاسخ داده ام و ساختار اساسي نگاه خودم را مطرح کرده ام. اين مقاله در واقع جمع بندي از دهها مقاله ديگر است تا خواننده قادر به درک ساختار و سيستم نگاه من شود و بهتر آن را درک و نقد کند. فقط اين نکته را بگم که با وجود همه تنوع فردي و قومي و فرهنگي ما ايرانيان و در شرايط جهاني شدن و چندهويتي شدن، دقيقا شناخت خطوط عمده ديسکورس رواني و فرهنگي خويش لازم است، تا براي مثال اين موضوع بهتر درک شود که چرا ايرانيان اينقدر با نقد نگاه خويش و نقد پدران مقدس خويش مشکل دارند، چه در داخل يا خارج از کشور. زيرا اين مشکل يکي از مهمترين علل عدم رشد کافي نقد و ديالوگ مدرن در همه سطوح کشور است. فکر مي کني چرا ايراني، از دولت تا روشنفکر گرفته، در شرايط جهاني شدن، هنوز گرفتار پارانويياي جنگ ديو/قهرمان است و ناتوان از چالش مدرن با يکديگر؟

سهند جان فکر کنم وقتي مقاله ذيل را بخواني، به زبان طنز يا به يک عارف زميني و عاشيقلر زميني تبديل ميشي و با انتقادات به رشد اين نگاه کمک مي کني، يا به احتمال زياد مي بيني که اين نگاه نو، آش شله قلمکار نيست و ثمره سالها جستجو و کار است. اميدوارم آن موقع هم توان و صداقت اينو داشته باشي که راحت نظرتو بگي، حتي اگه اين باشه که بگي تازه فهميدي من دارم چي ميگم. با اينکه اگه اين را هم نگي باز به معناي اين نيست که از دستت ناراحت بشم. براي من فاصله اي ميان نقدم و خودم است و همينطور فاصله اي ميان شما و نقدت.به باور من نقد بالايت عمدتا غلط است و اگر صادق بماني و به صراحتت وفادار بماني، با خواندن مطلب ذيل به خطايت اعتراف مي کني و با انتقادات خوبت نگاه منو قويتر مي کني. اما خوب اينکارو هم نکني، باز هم دوستيم. چون اين يکي چه ربطي به اون يکي دارد. راز نقد و چالش مدرن چيزي جز اين تفکيک حوزهها و ايجاد فاصله ها و قبول فاصله ها نيست. اين هم لينک مقاله براي شما دوستان
http://www.iranglobal.info/I-G.php?mid=2&news-id=3227&nid=haupt

با سلام

از طریق این مقاله با شما و نگاهتان آشنا شدم. به گمانم آنچه شما انجام می دهید نوعی نقد فرهنگ و آسیب شناسی فرهنگی است و به نظر من چنین برخوردهای نقادانه با فرهنگ ایرانی از مهمترین کارهای فکری و نظری است که یک ایرانی می باست انجام دهد. خوشحالم از آشنایی با شما. به امید آزادی ایران عزیز و سربلندی ایرانی

فقط یک سوال:آیا به نظر شما ساختار گرامری کلمه "ادیپالی" درست است؟با توجه به اینکه ادیپال در واقع به معنی منسوب به ادیپ است آیا اضافه کردن "ی" به آن برای ساختن صفت نسبی یا قید درست است؟اگر درست است ترکیب "بازی ادیپالی" که در متن به کار رفته در هنگام ترجمه به زبان انگلیسی به چه صورت در خواهد آمد؟(چیزی غیر از oedipal game ؟)

استاد گرانقدر:
با عرض ادب به ان دانش بیکران. در زیر لینک نقدی به یکی از ناقدان دانشنمند گنجی را بخدمت ان استاد گرامی میفرستم. من معتقد هستم که کلمه به کلمه این نوشته هنر مند انه در مرد نقد عالمانه ان دانشمندگرانسنگ درمورد جنابعالی نیز صادق باشد.
امیدوارم از خواندن ان همان قدر لذت ببرید که بنده بردم. که انشالله مای عبرت خواهد بود برای همه بیسوادان دانشمند نما

http://www.nilgoon.org/weblogs/weblog_010.html

دوستار ابدی شما جبار

سلام آقای برادری
با پوزش از تأخیری که در ارتباط با پاسخ آخری شما داشتم، می خواستم کوتاه اطلاع دهم که در اسرع وقت دیدگاهم را در این باره عرض خواهم کرد. این گونه ارتباطات اندیشگی لذت بخش است ولی متاسفانه امکانات زمانی برای این جانب گاهی بسیار محدود است.
پایدار باشید
محمود