همکلاسی من کجاست؟

فروغ.ن.تمیمی

روز شانزدهم آذر روی تمام صندلی‌های کلاسی در آکادمی هنر آمستردام، ورقی کاغذ سفید و خودکاری جلب توجه می‌کرد. هر که وارد می‌شد، با نوشتن متنی و یا جمله‌ای یاد دانشجویان زندانی و هم شانزدهم آذر، روز دانشجو در ایران را گرامی می‌داشت.

«همکلاسی من کجاست؟» نام این ابتکار جالب است که به مناسبت روز دانشجو و به همت دو دانشجوی ایرانی در آکادمی هنر «ریت فلد» آمستردام و دانشگاه تکنیک شهر دلفت در هلند انجام و بلافاصله در کشورهای دیگر تکرار شد؛ ابتکاری که حالا دارد به یک کمپین بین‌المللی تبدیل می‌شود. به جز هلند، دانشجویانی در نیویورک، ونکوور، کالگری در کانادا، لندن، استانبول و دو دانشگاه در سوئد تاکنون به این کمپین پیوسته‌اند.

یاران کمپین «همکلاسی من کجاست؟» با چیدن صندلی‌های خالی تزیین شده با گل و روبان‌های سبز در دانشگاه‌های خود یاد دانشجویان زندانی و اخراج شده را گرامی می‌دارند.

آنها با نوشتن نامه و پیام برای دانشجویان دربند در ایران، به این حرکت پیوسته‌اند.

در حال حاضر ۸۷ دانشجوی زندانی هستند،۱۱۶ نفر از دانشجویان در حالت بلاتکلیفی تحصیلی قرار دارند و تعداد نامعلوم دیگری اخراج شده‌اند. مبتکران با ساختن وب‌سایتی به همین نام تمام این اسناد را یک‌جا گرد آورده‌اند. به این ترتیب تاکنون صدها عکس و نوشته روی شبکه‌ی اینترنت منتشر شده است.

این کمپین با هدف آگاه کردن و اطلاع‌رسانی در مورد وضعیت دانشجویان ایرانی و گسترش حمایت دانشجویان دانشگاه‌های دنیا از آنان به راه افتاده و در عرض چندروز با همیاری همگان به سرعت گسترش و تداوم می‌یابد.

تعدادی از این پیام‌های همدری با دانشجویان زندانی را در این‌جا می‌خوانید:

یک دانشجوی آکادمی هنر در آمستردام می‌نویسد: «دوست پسرم ایرانی است. پدرش در دوره‌ی شاه دانشجو بود که زندانی و شکنجه شد. با یادآوری تجربیات او و خودم می‌توانم شرایط تو را درک کنم. نمی‌توان همه چیز را در کنترل داشت و هیچ‌چیز هم ابدی نیست. به خودت مسلط باش. با خودت یکی‌شو و صلحی درونی را دریاب. فرقی نمی‌کند که چقدر طول بکشد، اما بدان که انجام‌شدنی است. به این دلیل که قدرت واقعی از آن توست. با حس قدرت و آزادی در وجودت می‌توانی آزادی برای همگان را تحقق بخشی.»

پیام دانشجویی از نیویورک: «تلاش شما برای داشتن یک انتخابات آزاد و سالم برای نسل‌های بعدی اهمیت به‌سزایی خواهد داشت. شرایط فعلی سخت دشوار است، اما پیروزی‌ها همیشه با رنج بسیار به‌دست آمده‌اند.»

«کیت»، «اما»، «جسیکا» و «جیمی» در دانشگاه New School for Research در نیویورک درس می‌خوانند که پس از جنگ دوم جهانی توسط محققان فراری اروپایی تاسیس شده است. آنها می‌نویسند: «برای بیان آن‌چه فکر می‌کنید و برای آن‌چه می‌خواهید به پا خواسته‌اید. ما شجاعت شما را تحسین می‌کنیم. ما با شما هستیم. امید را از دست ندهید.»

«لمکه»، دانشجوی دکترا در رشته‌ی طراحی از دانشگاه تکنیک در دلفت هلند نوشته است: «برای من خیلی سخت است که تصور کنم تو الان چه شرایطی داری و چه می‌کشی. ما این‌جا از آزادی بیان و عمل برخورداریم. تا هر روز هرچه می‌خواهیم بگوییم و هرکاری دل‌مان خواست انجام دهیم. نمی‌توانم تصور کنم چه اتفاقی خواهد افتاد اگر من نتوانم کاری را که دلم می‌خواهد بکنم و یا حرفی را که می‌خواهم بگویم، نزنم. با این نامه من برای تو و دوستانت توانایی بیشتر در مبارزه را آرزو می‌کنم و امیدوارم که تو هرچه زودتر آزادی‌ات را به دست آوری.»

دانشجوی دیگری در هلند می‌نویسد: ««تحصیل کردن اغلب چالشی برای کسب دانش و هم کنکاشی میان دیدگاه‌های گوناگون برای یاد گرفتن است، اما تحصیل به خاطر بهتر کردن دنیا و جامعه‌ای که نگرانش هستی هرگز نمی‌تواند جرم باشد.»

اریک تمپل‌مان، استاد طراحی صنعتی دانشگاه تکنیک در شهر دلفت هلند نوشته است: «من به تو و خانواده‌ات فکر می‌کنم و واقعاً امیدوارم که تو از وضعیت تهدیدکننده نجات یابی و شاید کمی آسوده خاطر شوی اگر بدانی که همکلاسی‌های ایرانی تو در هلند با جدیت برای کمک به تو تلاش می‌کنند. با همدری و احترام.»

پویان، دانشجوی آکادمی هنر در آمستردام نوشته است: «شما را فراموش نمی‌کنم، اگر چه در کودکی ایران را ترک کرده‌ام. ما به شما که برای احیای عزت ایرانی به پا خواسته‌اید، افتخار می‌کنیم.»

برای اطلاع بیشتر از این کمپین می‌توانید به اینجا مراجعه کنید.