ضرورت گسترش فعالیت گروهی زنان

پروین اردلان فعال جنبش زنان در ایران، و برنده جایزه سال ۲۰۰۷ بنیاد اولاف پالمه، عصر روز سه‌شنبه، ششم اکتبر در سالن شگلبانایِ Södrateatern، «تئاتر جنوب» در شهر استکهلم درباره جنبش زنان ایران در ۳۰ سال اخیر سخن گفت.

در این برنامه سه ساعته که به همت ماهنامه فمینیستی Bang برگزار شد، حدود ۴۰۰ نفر حضور داشتند که بسیاری از آن‌ها از نویسندگان، روزنامه‌نگاران و فعالان حقوق بشری در سوئد به‌شمار می‌آمدند. بیش از سه‌چهارم این افراد، سوئدی و غیر ایرانی بودند.

پروین اردلان ابتدا با ابراز خوشحالی از حضور در جلسه گفت و گو با فعالان اجتماعی سوئد، با تاکید بر ضرورت گفت‌ و گو و آموختن از تجربیات یکدیگر گفت:

«در همین کمپین یک میلیون امضا ما به عنوان نمونه از خواهران مراکشی خود آموختیم و خواهران افغان هم از ما نکاتی را آموختند.»

او سپس به زبان انگلیسی مروری بر مباحثی چون چگونگی و شیوه‌های کار جنبش زنان و فعالیت کمپین یک میلیون امضا، شیوه فعالیت‌های افقی و گسترش آگاهی به ویژه از طریق چهره به چهره کرد.

در بخش دوم برنامه، سه نویسنده و فعال زنان به نام «دیلشا دمیرباگ استن»، «شعله ایرانی» و «نینا لکاندر» پرسش‌هایی را از جمله درباره چگونگی فعالیت‌های گروهی زنان و هم‌چنین نسبت جنبش زنان با جنبش دموکراسی‌خواهی در ایران، با پروین اردلان در میان گذاشتند.

پروین اردلان، فعال جنبش زنان

پروین اردلان درباره چگونگی فعالیت گروهی فعالان جنبش زنان ایران با یکدیگر گفت: «آنچه طی سال‌های اخیر برای ما بسیار اهمیت داشته، رسیدن به نوعی فعالیت گروهی برای تبادل تجربیات و اطلاعات تازه‌ به همدیگر بوده است.»

به عقیده این روزنامه‌نگار، طی ماه‌های اخیر شبکه ارتباطی فعالان جنبش زنان بیش از پیش گسترده شده است. وی در این‌باره توضیح داد: «بعد از اینکه ارتباطات شبکه‌ای بیشتر شد ما فکر کردیم در همین تهران بیشتر با هم در تماس باشیم. کم‌کم این ارتباط به شهرهای دیگر ایران هم گسترش پیدا کرد. یعنی الان علاوه بر اینکه افراد فعال در حوزه زنان، در شهر خودشان با یکدیگر در ارتباط هستند، در کل کشور هم یک شبکه ارتباطی بزرگ وجود دارد.

الان دیگر به این شکل نیست که رابطه‌ای یکسویه بین شهرهای بزرگ با سایر شهرها برقرار باشد، به این معنا که تهرانی‌ها باید به شهرستانی‌ها کمک کنند یا اطلاعات بدهند. یک رابطه دوطرفه برای تبادل اطلاعات و تجربیات و پیشنهادات شکل گرفته است. ویژگی این نوع ارتباط هم از جمله این است که آدم‌ها تجربیات و پیشنهادهای خود را برای ارتقای سطح آگاهی یکدیگر مطرح و تقسیم می‌کنند. اگر پیشنهادی قابل اجرا باشد، می‌توانیم آن را اجرا کنیم و در شهرهای مختلف با کمک این شبکه ارتباطی تکرار کنیم.»

وی گسترش بهره‌برداری از رسانه‌های ارتباطی‌ای چون و اس‌ام‌اس و فیس‌بوک را در گسترش همکاری و ارتباط فعالان جنبش زنان، نه تنها در تهران و شهرهای داخل ایران بلکه در کل جهان بسیار موثر خواند.

این فعال جنبش زنان در پاسخ به اینکه فعالان حقوق زنان در سایر کشورهای جهان چه کمکی می‌توانند به جنبش زنان در ایران کنند توضیح داد: «با گسترش ارتباط بین فعالان جنبش زنان، بهتر است از همدیگر بپرسیم ما چه کاری می‌توانیم برای همدیگر بکنیم. چراکه در شیوه کمک‌رسانی، ارتباط یکطرفه است. یک طرف همیشه کمک می‌خواهد و یک طرف همیشه می‌خواهد کمک کند. بهتر است فکر کنیم چگونه می‌شود این رابطه را دوطرفه کرد.»

پروین اردلان

پروین اردلان که جنبش زنان را بخشی از جنبش دمکراسی‌خواهی در ایران می‌داند، با تاکید بر اینکه جنبش زنان در اروپا به دلیل وجود آزادی بیان و دموکراسی در کشورهای اروپایی، تفاوت‌های پررنگی با جنبش زنان در ایران دارد گفت: «درست است که جامعه اروپایی چیزهایی دارد که ما نداریم اما باید فکر کنیم چگونه می‌توانیم یک رابطه مناسب و مستمر را پیش ببریم. رابطه شبکه‌ای باید یک رابطه مداوم باشد.

رابطه‌ای که بر اساس طلب کمک شکل گرفته باشد نمی‌تواند مستمر باشد. باید دید چگونه یک زن به عنوان مثال سوئدی، می‌تواند مسائل زنان ایران را تبدیل به مسئله‌ای مهم برای خود بکند. در چنین شرایطی ما به یک ارتباط زنده و بر اساس گفت و گو و درک متقابل می‌رسیم و می‌توانیم کاری برای همدیگر بکنیم.»

پروین اردلان یکی از پایه گذاران مرکز فرهنگی زنان و از اعضای اولیه کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان در ایران است.

وی متولد سال ۱۳۴۵ و فارغ التحصیل رشته روزنامه نگاری در مقطع لیسانس و رشته مطالعات زنان در مقطع فوق لیسانس است. او در نشریات مختلفی فعالیت کرده است. از جمله سردبیر نشریه اینترنتی «تریبون فمینیستی ایران» و عضو تحریریه مجله اینترنتی «زنستان» بوده است.

پروین اردلان علاوه بر روزنامه نگاری در زمینه تالیف و تدوین کتاب نیز فعالیت کرده است. در این زمینه می‌توان به کتاب «سناتور» اشاره کرد که با مشارکت نوشین احمدی خراسانی در سال ۱۳۸۲ منتشر شده است.

این کتاب درباره فعالیت‌های سناتور مهرانگیز منوچهریان در زمینه حقوق زنان است.