«نقض حقوق کارگران در ایران، برنامه‌ریزی شده است»

نیک‌آهنگ کوثر

به مناسبت ‌اول ماه می، روز جهانی کارگر (یازدهم اردیبهشت) فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی گزارش سالانه‌ی خودشان را پیرامون وضعیت کارگران در ایران منتشر کردند.

در همین رابطه با حسین ماهوتی‌ها، هماهنگ کننده‌ی فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی گفت و گو کرده‌ام.

آقای ماهوتی‌ها، در گزارش فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی، به نقض برنامه‌ریزی شده‌ی حقوق کارگران اشاره شده است. منظور شما دقیقاً از نقض برنامه‌ریزی شده چیست؟

باید توجه بکنیم که این گزارش بخشی از گزارش نقض گسترده، مستمر و حقوق بشر در ایران به طور کلی است.

وقتی صحبت از نقض برنامه‌ریزی شده می‌کنیم، می‌بینیم که نهادهای مختلفی که دست به دست هم داده‌اند و ارگان‌های مختلفی که برای تحکیم حاکمیت هستند در این امر دخیل هستند و این‌گونه نیست که خودجوش باشد و کارمند و ارگانی حقوق کارگران و حقوق بشر را در ایران نقض کرده باشد.

حسین ماهوتی‌ها، هماهنگ کننده‌ی فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر

در یکی از بخش‌های گزارشتان به کودکان کار اشاره کردید. وضعیت کودکان کار در داخل ایران به چه صورت است؟

بر اساس اخبار موجود، می‌بینیم که صحبت از یک میلیون و هفتصد هزار کودکان کار است و این‌که چه بر سرشان می‌آید و مشکلات روزمره‌شان چیست، چگونه می‌شود این مشکلات را برطرف کرد، حقوقشان چیست و چه تضمینی وجود دارد، ایمنی دارند، یا ندارند، سوالاتی است که پاسخ به آن‌ها با توجه به جوی که برای شما برشمردم مشکل است.

یکی از مسایلی که در گزارش به طور شاخص دیده می‌شود، حمایت انجمن‌ها و تشکل‌های کارگری بین‌المللی از جنبش کارگری در ایران و یا تشکل‌های کارگری در داخل کشور است. آیا این حمایت‌ها توانسته کمکی به جنبشی بکند که شدیداً تحت فشار است؟

می‌شود به این سوال به گونه‌ای دیگر هم جواب داد و به گونه‌ای دیگر هم می‌شود این سوال را مطرح کرد و گفت اگر کارزار بین‌المللی و این حمایت بین‌المللی نبود، وضع چگونه بود؟

با وجود تلاشی که نهادهای بین المللی می‌کنند و با توجه به فشاری که آن‌ها می‌آورند، تقریباً می‌شود گفت توانسته‌ایم ۴۸۰ مورد یعنی تقریباً ماهیانه ۴۰ مورد خبر را پیدا بکنیم و می‌شود تصور کرد که اگر این فشارها و همبستگی بین‌المللی نبود مسلماً وضع از این وخیم‌تر بود.

می شود امیدوار بود که اگر این فشارها و کارزارهای بین‌المللی ادامه پیدا کند‌، تأثیر می‌گذارد. کارزارهایی هستند که زمان و وقت می‌برد و به یک پروسه‌ی زمانی لازم دارد تا این‌که بتوانند کاری را انجام بدهند. لااقل بریدگی چاقو را کم کرده‌اند.

و امیدواریم با تلاش‌های دیگری که می‌شود این مسأله کاملاً کاهش پیدا کند. ولی این موضوع به انرژی زیاد و کار مدونی نیاز دارد که بتوانیم به این هدف برسیم‌.

یکی از نکاتی که در گزارش شما آمده، در حقیقت معرفی نهادهای رسمی کارگری (مورد تایید دولت) به جوامع بین‌المللی از طرف ایران است. آیا این مسأله ناقض بسیاری از قراردادهای بین‌المللی نیست؟

بله، همین که برخلاف قوانین ILO (سازمان جهانی کار) یک هیأت انتصابی از سوی وزارت کار و امور اجتماعی به جای نمایندگان واقعی کارگران ایران به آن جلسه می‌رود که کارگران ایران هم به این موضوع اعتراض کردند. برای جهانیان بسیار نکته‌ی مهمی است، چون این نشانه‌ی اعتراضی است که وضعیت در درون چگونه است.

امیدواریم با رساندن صدای نهادهای مستقل کارگری به بیرون که بسیاری از نهادهای خارج از کشور دارند این کار را انجام می‌دهند، صدای تحت سانسور و تحت فشار بتواند خودش را به بیرون برساند. که بالاخره بخشی از آن واقعیت وضعیت کارگران برای جهانیان روشن شود.