«مسئولین اصلاً حاضر به مذاکره با کارگران نیستند»

مریم محمدی

به گزارش پایگاه خبررسانی «فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل جاده‌ای» (آی.تی.اف.) این فدراسیون این هفته را که از روز دوشنبه سیزدهم اکتبر، برابر با بیست و دوم مهرماه آغاز می‌شود، هفته‌ی همبستگی کارگران حمل و نقل جهان، به‌ویژه اعلام همبستگی با جنبش مستقل کارگری ایران و به‌ویژه منصور اسانلو اعلام کرده است.

در مورد این خبر با آقای ابراهیم مددی، نایب رییس سندیکای کارگران شرکت واحد که از کارگران اخراجی این صنف هم محسوب می‌شوند، و هم‌چنین آقای اسدالله صادقی، عضو ‌اتحادیه‌ی کارگران خدماتی نروژ‌ که سابقه‌ی فعالیت در‌ سندیکای فلزکاران تهران بعد از انقلاب را نیز داشته‌اند، گفت و گو کردم.

آقای مددی، شما از اعلام همبستگی آی.تی.اف. با کارگران ایرانی، به ویژه حمایت از آقای اسانلو، اطلاع دارید. آیا بین اتحادیه‌ی شما و این فداراسیون جهانی ارتباطاتی هم بوده یا هست؟

بله. آقای اسانلو به دعوت آی.تی.اف. مسافرتی داشتند که متاسفانه بعد از مراجعه‌ی ایشان از آن مسافرت، دستگیر شدند و کماکان در زندان به سر می‌برند.

اما به لحاظ شرایط سختی که برای کارکرد اتحادیه‌های آزاد و ‌سندیکاهای آزاد کارگری در داخل کشور وجود دارد، آن ارتباط مطلوبی که باید برقرار باشد، متاسفانه نیست؛ و ما کماکان از یک حمایت یک‌سویه از طرف کارگران جهان و سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری برخورداریم.

‌ضمن سپاس‌گزاری از حمایت‌های کارگری آن‌ها، امیدواریم که این حمایت‌ها در داخل از طرف حاکمیت مورد توجه واقع بشود و حقوق سندیکایی و اتحادیه‌ای کارگران ایران به رسمیت شناخته شود و در شرایط سخت اجتماعی که وجود دارد، کارگران هم بتوانند سهم اجتماعی خودشان را از طریق مبارزات کارگری خودشان، به دست بیاورند.

به هر حال شما نقش این حمایت‌ها را مثبت ارزیابی می‌کنید.

اگرچه که همبستگی‌های بین‌المللی و همکاری‌های کارگری اتحادیه‌ای در سطح جهان، می‌تواند مشکلات ‌را کم‌تر بکنند و کمکی بکنند، اما کار اصلی باید در داخل کشور انجام بگیرد.

ابراهیم مددی، نایب‌رییس سندیکای کارگران شرکت واحد (عکس: آرش عاشوری‌نیا، کسوف)

این حکومت‌ها هستند که باید به رعایت حقوق مردم و از جمله حقوق کارگران و به ویژه حقوق سندیکایی کارگران، احترام بگذارند.

تا این شرایط در داخل کشور پیش نیاید، فکر می‌کنم که کارگران کماکان در شرایط سخت باید به سر ببرند.

شما کماکان نایب‌رییس کارگران شرکت واحد هستید. در غیاب آقای منصور اسانلو و دستگیری‌هایی که بوده، وضعیت در سندیکا چگونه است؟

در شرایط سختی به سر می‌بریم. گروه هیات مدیره‌ی سندیکا در اخراج به سر می‌برند. اگر کسی در شرایط فعالیت سندیکایی برای دفاع از حقوق کارگران اقدامی بکند، آن‌چنان که در دیگر مجامع کارگری وجود دارد، دچار مشکلات می‌شود.
فکر می‌کنیم که مسئولین باید به ‌این شرایط سخت توجه کنند و شرایط را به شکل عادی دربیاورند.

همه‌ی اعضای هیات مدیره به خاطر اعتراضات صنفی از کار اخراج شده‌اند؟

بله و تعدادی از رانندگانی هم که با تمام شرایط سخت از طریق وزارت کار رأی بازگشت به کار گرفته‌اند، آن‌ها هم با اعمال نفوذی که از طرف حراست شرکت واحد می‌شود، هنوز نتوانسته‌اند به سر کار برگردند.

الان ما شاهد هستیم که صنف طلافروشان در شهرهای مختلف ایران اعتصاب کرده‌اند، برای دفاع از حقوق خودشان آن‌طوری که خودشان بیان کرده‌اند ‌ـ مغازه‌های‌شان را تعطیل کردند.

شاهد بودیم که مقامات وزارت امور اقتصاد و دارایی با آن‌ها جلسه گذاشته و مذاکره کرده است.

در حالی که چنین شرایطی برای کارگران به هیچ‌وجه روی نمی‌دهد و هیچ‌گاه کارگران را برای مذاکرات، برای خواسته‌های صنفی‌شان و حقوق کارگری‌شان، مقامات به حضور نمی‌پذیرند.

هنوز من گزارشی از دستگیری و بازداشت فعالان صنف جواهر فروش و طلافروش و بازاری‌هایی که در تهران روی قانون مالیات اعتراض کرده‌اند، نشنیده‌ام.

اما می‌دانم که همکار ما، آقای غلام‌رضا غلام‌حسینی که سه ماه پیش برای دیدار با مدیرعامل رفته بود، آن‌جا بازداشت شد و نزدیک به سه ماه را در زندان بود و با یک وثیقه‌ی سنگین ۱۰۰ میلیونی، در حالی که ایشان در حاشیه‌ی شهر تهران مستاجر است، هم‌اکنون در انتظار محاکمه باید به سر ببرد.

با آقای اسدالله صادقی در نروژ صحبت می‌کنم. شما سابقه‌ی فعالیت سندیکایی در ایران را هم دارید؟ قبل و بعد از انقلاب؟

بله. دبیر ‌سندیکای فلزکار مکانیک تهران‌ بودم، قبل از این‌که به نروژ پناهنده بشوم.

شما این خبر اعلام همبستگی آی.تی.اف. با کارگران ایرانی را به ما گفتید. توضیحات بیشتری در این مورد دارید؟

خوشبختانه چه اتحادیه‌ی کارکنان ‌حمل و نقل و چه فدراسیون‌های سندیکایی جهانی، به خصوص این فدراسیون، از مدت‌ها پیش، از وقتی که مساله‌ی سرکوب سندیکای شرکت واحد و بازداشت رهبران و زندانی کردن رییس سندیکا (به خصوص آقای اسانلو و آقای مددی) پیش آمده‌؛ همواره به اشکال مختلف سعی کرده که اتحادیه‌ها و سندیکاهای عضو این فدراسیون را به عکس‌العمل و واکنش وادار بکند و با صدور بیانیه‌ها، اعلام روز همبستگی، هفته‌ی همبستگی در سراسر دنیا، از حقوق کارگران ایران به خصوص ‌کارگران شرکت واحد که خود سندیکای شرکت واحد هم عضو فدراسیون بین‌المللی حمل و نقل است، دفاع بکنند.

این مبارزه آن‌قدر حاد است و سندیکاهای کارگری آن‌قدر پی‌گیر هستند، به خصوص سندیکای شرکت واحد، که امسال جایزه‌ی مخصوص اتحادیه‌های کارگری و سازمان بین‌المللی کار که به جایزه‌ی ‌سُلیدر‌ (همبستگی) معروف است، به خاطر تلاش‌هایی که برای حقوق سندیکایی کارگران کرده‌اند، به آن‌ها تعلق گرفته است.

قرار است نماینده‌ی شرکت واحد تا آن‌جایی که اعلام شده، به زودی بیاید و فکر می‌کنم در استراسبورگ این جایزه را به او بدهند.

امیدواریم که آن‌ها بتوانند و فرصت پیدا کنند که به این جلسه بیایند و جایزه‌ی خودشان را بگیرند که واقعاً شایسته هستند.

شما هم نقش چنین حمایت‌های بین‌المللی را تایید می‌کنید. اما می‌دانید که انتقادات و ایرادهایی هم به این مبارزات سندیکایی به این شکل موجود هست.

متاسفانه، در شرایطی که سندیکاهای ایران و فعالان سندیکایی، به خصوص در دولت احمدی‌نژاد، زیر فشار شدیدی قرار دارند، می‌بینم که عده‌ای از دوستان که موضع خیلی تند و رادیکالی ـ به قول خودشان ‌ـ دارند، این مسیر همبستگی بین‌المللی سندیکایی از کارگران ایران را‌ به دلایل، به نظر من، ناروا و ناحقی زیر سوال می‌برند.

گویا چنین می‌خواهند القا بکنند که این حمایت‌ها جهت‌گیری خاصی دارد و سیاسی هستند، می‌خواهند از آن سوءاستفاده بکنند و کلاً آن‌ها را حمایت‌های رفرمیستی ـ به قول خودشان ‌ـ می‌دانند؛ که به نظر من، در این شرایط خطای بزرگی است.

می‌توانید به منبع این گفت‌ و گوها اشاره کنید؟

گروه‌هایی که اخیراً در ایران تشکیل شده که اصلاً گروه‌های سندیکایی نیستند و اهداف سندیکایی ندارند، ولی معتقد هستند برای آزادی کارگرها دارند تلاش می‌کنند. از جمله گروهی که کمیته‌ی هماهنگی آقای حکیمی است.

در خارج از کشور هم بعضی از دوستان چپ رادیکال هستند که وابسته به طیف‌ها خیلی تندرو چپ هستند.

برخورد نهادهایی مثل «خانه‌ی کارگر» در ایران، با این حمایت‌های بین‌المللی چیست؟

خانه‌ی کارگر که قبلاً با شکل‌گیری سندیکا و بر علیه سندیکا مخالفت می‌کرد.

حتی معروف است که زبان آقای اسانلو را می‌خواستند ببرند و آقای اسانلو و دیگر رهبران سندیکا را مجروح کردند.

این‌ها موضع‌شان از قبل مشخص بود. ولی به خاطر فشارهای بین‌المللی «سارمان بین‌المللی کار» و ‌اتحادیه‌های بین‌المللی و از طرف دیگر، به خاطر فشارهایی که در زمان احمدی‌نژاد به خود همین خانه‌ی کارگر وارد می‌شود، این‌ها حداقل از نظر ظاهر هم که شده، عقب‌نشینی کرده‌اند و دیگر نه تنها علنی و آشکار به سندیکای شرکت واحد و رهبران آن حمله نمی‌کنند، بلکه بعضی وقت‌ها اخبار و اطلاعات مربوط به آن‌ها را هم، گرچه به صورت دست و پا شکسته، در سایت‌ها و نشریاتی که دارند، منتشر می‌کنند