این زنها به خانه نخواهند رفت

چند روز پیش کلاسم در مورد شباهت ها؛ تفاوت ها و به خصوص خصوصیات آینه وار زنان ایرانی و ترک بود. وقتی تاریخچه مبارزات زنان ترک و ایرانی و را گفتم فکر کردم زنان ایرانی چقدر زحمت کشیدند تا به حال و چقدر کم نتیجه گرفته اند.

وقتی یکی از شاگردان در مورد شباهت و یا تفاوت زنان اسلام گرای ترک با زنان ایرانی پرسید گفتم بزرگترین تفاوت یک زن اسلام گرای ترک با زن ایرانی در جمهوری اسلامی این است که زن ترک در زمان طلاق قانون کشورش با تمام قوا پشیتبان اوست، حال آنکه زن ایرانی اگر مردش منصف باشد شاید در دادگاه حقی به دست آورد وگرنه قانون هیچ گونه حمایتی از وی نمی کند. تفاوت زن اسلام گرای ترک با زن ایرانی این است. نمی دانم آیا زنان اسلام گرای ترک می دانند این قانون چه نعمتی است؟ امروز قانون حمایت خانواده ترکیه از پیشترفته ترین قوانین در مورد وضعیت زنان است.

ما هم نمی دانستیم و قانون حمایت خانواده زمان شاه به عنوان قانون ستم شاهی مورد بی مهری قرار گرفت و کسی به آن توجهی نکرد. سهم زنان ما از معتقد و غیر معتقد از اسلامی و سکولار بعد از این همه سال مبارزه، به غیر از ملغا شدن این قانون و بازگشت به قوانین شرعی هزار و چهارصد ساله، تنها سهمیه جنسیتی جدیدی است که به جرم خوب درس خواندن نصیب دختران ایرانی می شود و یا بازی هزار باره موش و گربه در مورد حجاب و کنترل در دانشگاه و خیابان و از همه مهمتر ضرب و شتم و حکم بازداشتی است که در هرگونه تظاهرات مسالمت آمیز نصیب زنان ایرانی می شود. هر چند با کمال خجالت از گفتن موارد بالا در کلاس خودداری کردم و سعی کردم به دلایل وضعیت خطرناک ایران وضعیت نه چندان بدی از ایران نشان بدهم و بیشتر به عنوان یک مبارزه طبیعی زنان ایرانی به عنوان زن مسلمانی که دارد برای حقوق خود تلاش می کند نشان بدهم اما نهایتا یکی از شاگردان پرسید آیا زنان ایرانی خسته نشدند از 28 سال مبارزه برای احیای حقوقی که قبلا داشتند؟ گفتم نه آن موقع که داشتند که قدرش را نمی دانستند و تازه بعد از انقلاب بود که این بار همه از زن مسلمان و سنتی تا زن روشنفکر و سکولار فهمیدند که حق و حقوق زن در این مملکت چقدر است؟

بعد فکر کردم از زمان انقلاب بیست و هشت سال گذشته و هیچ کدام ازاین بچه ها بیش از بیست و چند سال سن ندارد بیست و هشت سال مبارزه برایش غیر قابل تصور است آنهم در دنیای امروزه. سوال های پی در پی شاگردان مرا به فکر واداشت. اصلا می فهمیم چند سال است که داریم درجا می دویم؟ چند سال از عمر مفید ما تلف بدست آوردن حقوقی می خواهد بشود که در این ور دنیا اصلا نمی دانند نقض آن چگونه می تواند صورت بگیرد؟ آنقدر فاصله بین خواسته های اولیه ما و خواسته های آنها زیاد شده است که مسائل ما زنان ایرانی برایشان واقعا غیر قابل فهم شده است. مرتب باید برایشان فکت بیاورم که هر چند برای شما غیر قابل فهم است اما مادران و مادر بزرگان شما هم همین مبارزات را کرده اند.


اما آنچه واقعا غیر قابل فهم است این است که آن مبارزات در زمانی بود که تنها رادیو و تلویزیون و روزنامه ای بود و انتشار خبر به این آسانی نبود. نه مثل امروز که از لحظه دستگیری فعالین جنبش زنان در آنی هزار خبرگزاری و وبلاگ و وبسایت خبر آنرا می دهند. چرا در عصری که دنیا در لحظه صفر زندگی می کند ما دقایق مان انقدر کش می آید؟ چرا تمام وقت و انرژی ما دارد صرف و تلف چیزی می شود که نهایتا چاره ای به جز جلو رفتن ندارد؟ باور کنید بازگشت به دو دهه قبل دیگر ممکن نیست. بیست و هشت سال بشود سی و هشت سال فرقی نمی کند. این زنها به خانه نخواهند رفت حالا گیریم یکی دو ماهی بروند تا آبها از آسیاب بیفتد اما این نسل با نسل ما متفاوت است.

نسل ما چه می دانست که انقلاب چیست؟ اما اینها بچه های انقلابند آقایان. بچه های انقلاب در دگرگونی و تغییر بزرگ شده اند چاره ای به جز تغییردادن ندارند. همانطور که شما هم ندارید. تنها کاری که می کنید تاریخ وقوع را عقب می اندازید و آنرا هر بار با هر حرکت تهاجمی تان تغییر را هزینه دار تر می کنید. ای کاش این را می فهمیدید. بعید می دانم.

برگرفته از: مادام ميم