شیرجه در آب سرد به مناسبت سال نو

سارا محمدی

یک رسم هلندی است که روز اول سال را می‌روند توی آب سرد. به این رسم می‌گویند: «nieuwjaars duik» یعنی شیرجه‌ی روز سال نو.

ما هم سه نفری به ساحل اسخفنیگن (Schevenigen) نزدیک لاهه رفتیم و موقعی که می‌خواستیم توی آب برویم، حسابی دل‌شوره گرفته بودیم. البته معصومه می‌گفت: «دل‌شوره نگرفته‌ام. من با اطمینان می‌روم توی آب.»

خیلی کنجکاو بودیم که ببینیم چند نفر این‌جا جمع شده‌اند. توی مترویی که ما سوار شده بودیم، تقریباً همه می‌خواستند توی آب بروند. بعضی‌هایشان هم از همان موقع حوله تنشان بود و خیلی فضای جالبی درست شده بود.

چیزی که خیلی جالب بود، این بود که از همان اول خیلی رنگ نارنجی می‌دیدم و رنگ نارنجی هم رنگ سلطنتی هلند است دیگر. اسم رنگ سلطنتی که می‌آید، معصومه می‌گوید: «کشتی تو ما را با این سلطنت و ملکه‌تان.»

توی ساحل که نشسته بودیم، روی اسکله هم کلی آدم ایستاده بود. کنار این سکوها، کنار فروشگاه‌ها، همه جا پر از آدم بود. همه با قیافه‌های عجیب و غریب و همه آماده بودند که بروند بپرند توی آب.

10 هزار نفری را می‌دیدیم که همه کلاه قرمز به سر داشتند و بالا و پایین می‌پریدند. یک سکوی بزرگی هم آن‌جا گذاشته بودند و مردم را تهییج می‌کردند که برای دویدن توی دریا آماده بشوند.

در اطلاعات این برنامه نوشته بود که 7500 نفر در دوره‌ی اول رفته‌اند. ما گروه چهارم‌ ­ پنجم بودیم که رفته بودیم داخل. آن‌جا مملو از جمعیت بود.

همه مردم با لباس‌های عجیب و غریب، مثلاً خرگوش، ببر، پلنگ رفتند توی آب. ما هم لباس‌هایمان را درآوردیم که آماده بشویم و برویم بپریم توی آب. شال گردنم را که درآوردم، یخ کردم.

توی آب که رفتم، یخ کردم. خیلی سرد بود. فقط یک دقیقه رفتم تو و برگشتم. از دو دوستم می‌پرسم که چه طور بود. یکی‌شان گفت:
«عالی بود. پوست بدنم داره زق‌زق می‌زند و می‌خارد. رگ‌های دستم آبی و کبود شده.»
- می‌ارزید؟
آره. خیلی جالب بود.
می‌ارزید؟آ ... آره. فقط یک بار توی زندگی.

اما دوست دیگرم پاسخ داد: «ولی من فکر می‌کنم بیشتر دلم می‌خواهد این کار را بکنم. خیلی لذت داشت. آب یخ بود. اصلاً نمی‌توانستی پاهایت را تویش بگذاری. الان انگشت‌های پایم از درد دارند می‌ترکند. ولی این آدم‌ها را که می‌بینم که این طوری توی آب می‌پرند و می‌آیند بیرون، اصلاً به آدم انرژی می‌دهند. آدم کیف می‌کند.»

تمام لباس در آوردن، توی دریا رفتن و برگشتن‌مان کمتر از سه دقیقه طول کشید و فکر کنم از همه کمتر توی دریا ماندیم. ولی بچه‌هایی بودند که هنوز هم که بعد از بیرون آمدن از دریا، لباس شنا تنشان بود و لخت بودند. یک سوپ داغ هم دادند که واقعاً بعد از رفتن و یخ کردن خیلی حال می‌داد

یک جایی خواندم مثل این‌که از سال ۱۹۶۵ این کار شروع شده و اولین بار هم یک کلاس تعلیم شنا بوده که شاگردهایش را جمع می‌کند و یک روز می‌آورد و می‌گوید بروید توی آب که مثلاً خیلی محکم بشود بدنتان. بعد از آن موقع دائماً تعدادشان و تعداد جاهایش بیشتر شده.

معصومه می‌پرسد: «پس ماجرا مذهبی نیست.»

می‌گویم: «نه! اصلاً ربطی یه این چیزها ندارد. مثل این‌که از همین استخفنیگن هم شروع شده و بعد حالا ۱۲ نقطه است که هم‌زمان این کار را می‌کنند. اصلش همین ساحل لاهه است. منتها الان این کار دست شرکت‌های تجاری افتاده است.

همین‌جوری که می‌بینید، تمام ساحل را بسته‌اند و باید پول ورودی بدهی و باید غذایی که آن‌ها می‌دهند، بخوری و کلاهی را که آن‌ها می‌دهند، سرت کنی و حالت تجاری پیدا کرده. ولی خب هنوز جالب بودنش هست. این نقطه البته این جور است. ۱۱ نقطه‌ی دیگر، کمتر تجاری است.