تنها هنر روشنفکری، «بومی کردن آرای متفکران غربی»
سعید شکیبابخش چهارم همایش دین و مدرنیته را که شامل سخنرانی عبدالحسین خسروپناه و پرسش و پاسخ از سخنرانان پنل دوم است، از اینجا بشنوید. (مدت: 1 ساعت) آخرین سخنران پنل دوم، عبدالحسین خسروپناه، از مدرسان حوزه بود. وی با طرح سلسله نکاتی عنوان کرد كه از نظر او اصولاً چیزی با عنوان روشنفكری دینی در دو دهه‌ی اخیر وجود نداشته‌است. آقای خسروپناه تنها هنر جریان موسوم به روشنفكری دینی را ترجمه‌ی آرای متفكران غربی و نهایتاً بومی‌كردن آنها دانست. وی با فاقد انسجام خواندن مبانی معرفتی این اندیشمندان و انتقاد شدید از آنان تاكید کرد: «متأسفانه در این دو دهه روشنفكران دینی هم فقیه شده‌اند، هم فیلسوف، هم روانشناس و هم جامعه‌شناس. مگر روشنفكران می‌توانند به جای همه بنشینند؟»
وی با انتقاد از روشنفكران دینی كه بدون تخصص به نقد فقه می‌پردازند تصریح كرد: فقه یك مسئله‌ی تخصصی است، چگونه یك روشنفكر می‌تواند به جای فقها سخن بگوید؟ پس از سخنان خسروپناه، پرسش و پاسخ بخش دوم سمینار از سخنرانان پنل دوم آغاز شد. در ابتدا سارا شریعتی به خطر استعماری شدن «همایش دین و مدرنیته» اشاره کرد و گفت: ما نباید در این جلسات مباحث ایمانی و شخصی دین را مورد توجه قرار دهیم. حمیدرضا جلایی‌پور نیز در پاسخ به یکی از پرسش‌ها گفت: از این جهت در سخنانم بر دکتر سروش متمرکز شده‌ام چون ایشان در دو دهه‌ی اخیر بیشتریت تأثیر را در جامعه‌ی روشنفکری ایران داشته‌اند. در پایان این بخش نیز عبدالحسین خسروپناه در پاسخ به یکی از پرسش‌ها گفت: من توصیه نکرده‌ام که همه باید یک‌جور فکر کنند تا بتوانند به یک جریان فکری تبدیل شوند. اشکال من به جریان روشنفکری دینی این است که در حوزه‌ی معرفت‌شناختی، روشنفکری دینی قائل به تفکرات شخصی و عدم قطعیت عقلانیت است و عنوان می‌کند که روشی عمومی برای فهم دین وجود ندارد و در عین حال می‌خواهد جریان‌سازی کند. مرتبط:  |
||
