عشق‌بازی مجازی

نویسنده: لیانه فان ده برَک
ترجمه و تنظیم: جهان ولیان پور

در اواخر ماه می 2006 از نتایج تحقیقی که ده هزار جوان هلندی در آن شرکت کرده بودند، روشن شد که دو سوم استفاده‌کنندگان جوان اینترنت با هم از راه دور سکس انجام می‌دهند. جوان‌های مزبور با هم چت می‌کنند و از طریق کلام، عکس و فیلم ویدئویی درباره‌ آرزوها و تمایلات سکسی‌شان با هم حرف می‌زنند.

در اینترنت گشتی زدم تا برای پدیده بالا یک پایه تئوریک پیدا کنم که به مطلب زیر برخورد کردم (فصل دوم از مجموعه‌ای پیوسته به نام «دیجیتالی شدن در ویدئوکلیپ» که توسط افراد مختلف نوشته شده است). گرچه این مطلب به‌طور مستقیم در ارتباط با موضوع بالا نیست، ولی از آنجا که به رابطه انسان و ماشین و رسانه مربوط است، بعضی از جنبه‌های نظری آن را توضیح می‌دهد.

انسان و ماشین و دیجیتالی‌شدن در ویدئوکلیپ

چارچوب تئوریک
پست‌مدرنیسم و دیجیتالی‌شدن

تکنولوژی دیجیتال که 60 سال پیش برای اولین بار کشف شد، تقریبا از اوایل سال 1990 با سرعت فزاینده‌ای پیشرفت کرد و منجر به تغییرات شگرفی در زندگی بشر شد که انقلاب دیجیتالی نام گرفت.

انقلاب دیجیتالی مهر خود را بر خیلی از عرصه‌های زندگی ما کوبید. یکی از این عرصه‌ها هنر است که دستخوش تغییرات بسیار با پیامدهای مثبت و منفی شده است. تجارتی ‌شدن، تولید انبوه از یک نمونه و رسانه‌ای‌ شدن (تجربه و دریافت همه چیز از طریق رسانه) از مهم‌ترین خصیصه‌های هنر در دوران پست‌مدرنیسم هستند.

منفی یا مثبت ارزیابی کردن این تغییرات کاملا بستگی به نظرشخصی افراد دارد. برای بعضی‌ها مثبت است چون درهم آمیزی مرز هنر سنگین (والا) و هنر سبک تفاوت میان مردم عادی و الیت جامعه را کمتر کرده است. بعضی‌های دیگر این تغییر را منفی می‌دانند چون در جوهر هنر (اصیل) گسست ایجاد کرده است.

پست‌مدرنیسم در کنار نوگرایی، اشکال جدیدی از هنر را نیز با خود همراه آورده است. یکی از نمونه‌های آن «ویدئوکلیپ» است که ما روزانه با آن برخورد داریم. در هلند حداقل سه کانال تلویزیونی ام تی وی ، تی ام اف و بوکس و یک کانال کودکان فقط به پخش ویدئوکلیپ اختصاص دارند.

خیلی از پیامدهای پست‌مدرنیسم را می‌توان در پدیده ویدئوکلیپ مشاهده کرد. ویدئوکلیپ را می‌توان در شمار هنرهای سبک به حساب آورد چون کالایی توده پسند است، نمونه‌های مشابه فراوانی در بازار تولید می‌شود که از یک قماش‌اند و خیلی مشکل می‌شود از یک نمونه اصلی صحبت کرد. اما می‌توان آن را هم در ردیف هنرهای سنگین به حساب آورد چون روندی ابتکارآمیز است که در تهیه آن از تکنیک‌‌های مختلف (مانند انیمشن‌های کامپیوتری و فیلمبرداری در صحنه) و تخصص‌های بسیار استفاده می‌شود و قادر است که صدا و تصویر را با هم هم آهنگ کند.

ویدئوکلیپ را از نظرات توانایی در جلب توجه همگان، فروش بالا و نوعی از هنر که در عرصه تجارت نیز کاملا موفق است، می‌توان در کادر تجارت، نوآوری و دینامیک پست‌مدرنیستی قرار داد. ویدئوکلیپ را می‌توان کاری هنری با اهداف تجارتی به حساب آورد. ویدئو کلیپ می‌تواند هم نقش نشان تجارتی آرتیست را بازی کند (مانند هنرمندانی که به ساختن هیولاهای ترسناک کامپیوتری مشهور می‌شوند)، هم نقش کلید موفقیت آهنگ را که بازهم اهمیت تجارتی دارد.

این مورد آخر، یعنی موفقیت یافتن یک آهنگ، دستخوش یک تغییر اساسی شده است. در واقع دیجیتالی شدن تأثیر فراوانی در تغییر فرم و پیام ویدئوکلیپ‌ها بازی می‌کند. امکانات فراوان ساختن جلوه‌های ویژه و آفرینش فضاهای توهم‌زا از جمله این تغییرات هستند. دیجیتالی شدن همچنین باعث ارزان شدن و در دسترس همگان قرار گرفتن شده است.

رسانه‌ای‌شدن

همان‌طور که قبلا گفتیم ویدئوکلیپ شکلی از هنر است که روزانه با آن برخورد داریم و می‌توانیم بگوییم که جزیی دائمی از زندگی‌مان شده است. این پارادایم با مفهوم رسانه‌ای‌شدن پست‌مدرنیستی پیوند دارد: تجربه و دریافت واقعیت به واسطه رسانه‌های گوناگون.

به عبارت دیگر واقعیت دیگر مستقیما از طریق ما، بدون واسطه‌گری یک رسانه دریافت نمی‌شود. به این ترتیب ویدئوکلیپی از مادونا می‌تواند در کنار سایر عوامل در درک و دریافت ما از سال‌های دهه هشتاد مؤثر واقع شود.

به نظر می‌رسد از نیمه سال 2005 ویدئوکلیب تأثیر فروانی بر درک و دریافت ما از برهنگی، تن انسان و تمنیات جنسی (سکس) دارد. زنان برهنه این کلیپ‌های ارزان‌قیمت به نظر می‌رسد که مورد پذیرش واقع می‌شوند. همچنین رقص‌های اروتیک این ویدئوکلیپ‌ها روز به روز بیشتر در کلاس‌های پر طرفدار رقص‌های ورزشی (اروبیک) وارد می‌شوند.

بازتاب اجتماعی

کارهای هنری، طبیعتا نه همه، همیشه در برابر تغییرات فلسفی اجتماعی جامعه موضعی منتقد داشته‌اند. این روحیه انتقادی در ویدئوکلیپ‌ها نیز قابل مشاهده است. به نظر خانم ساسکیا دوبویس، نظریه‌پرداز فرهنگی و کارشناس ویدئوکلیپ، در ویدئوکلیپ‌ها ترس‌ها و شیفتگی‌های پست‌مدرنیستی بازتاب می‌یابند. در این مبحث تأکید من بر موضوع پست‌مدرنیستی انسان و ماشین است.

انسان و ماشین

از آغاز پیدایش تکنولوژی، که می‌توان آن را مصادف با شروع دوران رنسانس (پیدایش هنر چاپ کتاب) گرفت، موضع فرهنگ در مقابل تکنولوژی میان ترس و تحسین در حرکت است. ترم‌های متداول برای این دو مفهوم صنعت‌گریزی و صنعت‌گرایی است. موضوع صنعت‌گریزی، ترس از غلبه فزاینده تکنولوژی بر عرصه‌های مختلف زندگی است. مثال‌های بارز آن ترس از بیکار شدن و تصادفات است.

صنعت‌گرایان برعکس، اعتماد (مبالغه آمیز) دارند که بهتر شدن زندگی فقط در پیشرفت تکنولوژی خلاصه شده است. این تضادها در این واقعیت خلاصه می‌شوند که انسان دائما میان پیشرفت تکنولوژیک و نگهداری سنت سرگردان است. انسان با هر دو سر و کار دارد.

بررسی صنعت‌گریزی و صنعت‌گرایی از زوایای مختلف منجر به پیدایش نقطه نظراتی آنچنان متفاوت می‌شود که مرز میان ترس و تلقین همیشه مشخص نیست.

استلارک و مک لوهان

هنرمندی که موضع شایانی در مقابل رابطه تکنولوژی و انسان را مطرح می‌کند، استلارک است. استلارک با آدم ماشینی اختراعی‌اش (یک زیرنوع بر آمده از هنرهای نمایشی که در آغاز دهه شصت پدیدار شد و در دهه هفتاد به اوج شکوفایی خود رسید)، تشابهات انسان و ماشین را به ما نشان می‌دهد.

او اعتقاد دارد انسان با پیدایش فرهنگ ماشینی (فرهنگ مجازیی) همان‌گونه که ده‌‌رای می‌گوید: «مغزش از لای استخوان پیشانی و اعصابش از ورای پوست بیرون زده است، نوع جدیدی از تکنولوژی منجر به نوع جدیدی از انسان می‌شود».

بخش بزرگی از نقطه‌نظرات ده‌رای بر تئوری فیلسوف بزرگ مارشال مک لوهان استوار است. مک لوهان از جمله معتقد است: «هر ابزاری دنباله یکی از توانایی‌های جسمی یا روانی انسان است. مثلا چرخ فرم توسعه یافته پا است، کتاب اختراع چشم است و لباس الهام گرفته از پوست است».

مک لوهان همچنین معتقد است که فضایی که حواس ما را احاطه کرده است، نحوه تفکر ما، نوع کارهایی را که انجام می‌دهیم و شکلی که جهان را تجربه می‌کنیم، تغییر می‌دهد. وقتی که این نسبت‌ها تغییر کنند، خود انسان نیز تغییر می‌کند.

او می‌گوید: «پیامی که رسانه معینی به یک گیرنده (به عنوان مثال ویدئوکلیپ و بیننده کانال ام تی وی) منتقل می‌کند، متأثر از شکل رسانه است: «رسانه همان پیام است».¹

به نظر ده‌رای در فلسفه استلارک صحبت از نوعی تکامل پست‌مدرنیستی است: «تکامل زمانی به پایان خود می‌رسد که تکنولوژی و انسان یکی شوند. به محض اینکه تکنولوژی هر شخص را به طور فردی به پیشرفت خود قادر سازد، وابستگی انسان و تکنولوژی به هم دیگر معنی ندارد».

یکی شدن انسان و تکنولوژی

در دهه هشتاد این آگاهی به وجود آمد که تکنولوژی و انسان آن‌چنان که پیش‌تر تصور می‌شد، ازهم دور نیستند. در دوران پست‌مدرن مرز میان انسان و تکنولوژی مرتبا بیشتر درهم می‌آمیزد و غیرقابل تشخیص می‌شود. میان این دو موقعیت نوعی ذوب صورت می‌گیرد و به این ترتیب بنیان تضاد ساختاری میان آنها از هم می‌گسلد.

ذوب انسان و ماشین در یکدیگر قبلا هم پیش آمده است. در دهه شصت این قسم ذوب‌ها بخشی از ایده – واقعیت‌های اجراپذیر شدند. دستگاه تنظیم ضربان قلب (یا پیس میکر دستگاهی است که در درون بدن انسان زیر شانه چپ قرار می‌گیرد و ضربان قلب را تنظیم می‌کند) نمونه‌ای از آن است.

دوران کنونی دوران انسان - مرکزی پسامدرن (هیومانیسم پسامدرن) نیز نامیده می‌شود. دورانی که انسان خودش به تنهایی مرکز و فرمانده همه چیز به شمار می‌آمد (هیومانیسم) دیگر سپری شده است.

از دیگاه فرهنگ مجازی، انسان در گفتمان با تکنولوژی و محیط (طبیعی) زندگی خودش قرار دارد. نتیجه اینکه در پرتو تکنولوژی موقعیت انسان تغییر می‌کند.

سایبورگ

یک انیمیشن دیجیتالی مهم مورفن² نام دارد. مورفن اشاره به تکنیکی است که به ترمینیتور (نابودگر، منظور همان شخصیت سینمایی معروف آرنولد شوارتزنگر است) حالت انسان - ماشین داد. خلق شدن سایبورگ (انسان مجازیی یا انسان با توانایی ماشین) نتیجه این تکنیک است.

ترمینیتور می‌تواند نهایت انسان مجازیی به شمار آید. او از نیرو و نظم یک ماشین ابردانا (به کمک هوش مصنوعی‌ا‌ش) و احساسات انسانی برخوردار است. علاوه بر این قدرت ماشینی او به کمک اندام ماهیچه‌ای‌ خود برجسته‌تر می‌شود.

ده‌رای این بدن ماهیچه‌ای فوق انسانی را نشانه آرزوی انسان برای دست یافتن به قدرت ماشین تفسیر می‌کند. تفاوت ماشین و انسان همیشه در این واقعیت ریشه داشته که انسان روح و روان دارد، ولی ماشین نه. با تولید هوش مصنوعی مدرن به نظر می‌رسد که ماشین‌ها دست کمی از انسان ندارند (ده‌رای 1996).

دونا هاروَیز در مقاله خود با عنوان «مانیفست سایبورگ» می‌گوید: ماشین‌های اواخر قرن بیستم مرز میان طبیعی و مصنوعی، جسم و روح، خود دانا یا برنامه‌ریزی شده و تفاوت‌های بسیار دیگری که زمانی ماشین و انسان را از هم متمایز می‌کرد، درهم ریخته‌اند. ماشین‌های ما موجودات زنده ترس‌آور هستند، ولی ما وحشتناک به آنها نیاز داریم (اصل این عبارت چنین است: ماشین‌های ما موجودات زنده ترس‌آور هستند و ما به شدت کند و تنبل هستیم).

انسان و ماشین و ویدئوکلیپ

تا اینجا مشاهده کردیم که ترس‌ها و شیفتگی‌های برآمده از ماشین و ارتباط میان ماشین و انسان در ویدئوکلیپ‌ها حضور فعال دارند. به کمک تحلیل چند ویدئوکلیپ چند تئوری پست‌مدرنیستی را توضیح می‌دهیم و نشان می‌دهیم که چگونه از پیشرفت تکنیک‌های دیجیتالی در مطرح کردن موضوع انسان و ماشین استفاده می‌شود.

صنعت‌گرایی و شیفتگی

شیفتگی در برابر ماشین را می‌توان به اشکال گوناگون نشان داد. «همه انباشته از عشق‌اند» از بی جی³ نمونه کاملی از یک کلیپ دیجیتالی است که در آن شیفتگی برای ماشین و انسان و رابطه میان آنها به تصویر کشیده می‌شود.

در کلیپ، بی جی به صورت یک سایبورگ دیده می‌شود. بدن سایبورگ به شکل ربات دیده می‌شود و دارای نوعی تکنولوژی تکرار چهره بی جی است. سایبورگ ضمن عشقبازی با بازیگر مقابل خود (سایبورگی دیگر) درباره عشق آواز می‌خواند. این صحنه به ذات انسانی تکنولوژی اشاره می‌کند.

همچنین به نظر می‌رسد که بی جی با مفاهیم جسم و روان و هوش مصنوعی بازی می‌کند. عشق، موضوعی کاملا انسانی، پیوند می‌خورد به یک مخلوق تکنولوژیکی که پنداشته می‌شود از عشق و احساس چیزی نمی‌داند.

نمونه دیگری از شیفتگی به ماشین را می‌توان در کلیپ ساتیس فکشن (رضامندی) از بنی بناسی دید. رابطه‌ای که در این کلیپ با تکنولوژی مطرح می‌شود، سکس است. هرچند پیدا کردن ارتباط میان سکس و ماشین مته دور از ذهن است، ولی در کلیپ این دو موضوع به خوبی به هم ربط داده می‌شوند.

لرزش، عرق ریختن و هم آغوشی به خوبی جنبه اروتیک دارند. اول از همه زنان لباس کمی پوشیده‌اند که به واسطه آن همه چیز خوب نمایان است و قطرات آب روی تنشان به روشنی دیده می‌شوند. علاوه برآن برق نگاه‌های زنان کاملا گویا است. حرکت آهسته تصاویر (اسلوموشن) تأثیر اروتیک این کلیپ را بیشتر کرده است.

در کلیپ، از طریق نمایان شدن نوشته‌های دیجیتالی حضور اینترنت (نوعی رسانه) را حس می‌کنیم. در کنار آن با نوعی آگهی تبلیغاتی (نوعی رسانه) نیز سر و کار داریم. این نمایش دادن خصوصیت‌های چند نوع رسانه مختلف در یک رسانه (کلیپ) را رمی‌دیاسیون می‌نامند.

صنعت‌گریزی و ترس

در ارتباط با صنعت طبیعتا ترس‌های فراوانی موجود هستند. اما محور همه این ترس‌ها به نظر کاوالارو اشغال همه عرصه‌ها توسط تکنولوژی و بدتر شدن زندگی است. نمونه چنین اتفاقی بعنوان مثال در دوران انقلاب صنعتی قابل مشاهده است. ماشین‌ها جایگزین نیروی کار انسان شدند و مردم می‌بایستی غالبا در شرایط بسیار بدی کار می‌کردند. در کنار آن بیکاری به میزان زیادی افزایش یافت. نوع دیگر ترس در از دست دادن کنترل روی تکنولوژی قابل دیدن است. (کاوالارو، 2001)

هر دو موضوع در کلیپ بلیو از کمیکال برادرز مورد نظر هستند. به کمک قصه‌ای بسیار ساده و فضاسازی بسیار آشنا روی بام ساختمانی بسیار بلند (برداشت زنده و تصاویر کامپیوتری) مردی تصویر می‌شود که توسط ماشینی متعلق به کارخانه‌ای که در آن کار می‌کند، تعقیب می‌شود.

کلیپ القاء می‌کند که مرد تمام وقت توسط ماشین تحت نظر قرار دارد و این سبب می‌شود زندگی‌اش در سایه ترسی دائمی قرار گیرد. ماشین به نظر می‌رسد که از اراده‌ای متعلق بخود برخوردار است. او خود را از محل و وظیفه‌اش در کارخانه رها کرده است و با تمام قوا در پی کارکنان است. ترس از بزرگی و پرقدرتی ماشین از طریق میمیک چهره و حالت بدن مرد به روشنی تصویر می‌شود.

همچنین در این کلیپ اشاره به صفات انسانی و روانی می‌شود که در ماشین به جا آورده می‌شوند. ترس از به کارافتادن هوش مصنوعی خارج از اراده ما موضوع کلیپ است. به عبارت دیگر: ترس برای از دست دادن کنترل بر ماشینی که بعدا انسان دیگر قادر نباشد، آن را در کنترل خود بگیرد.

یک موضع دوگانه و ناهم‌خوان

از آغاز پیدایش تکنولوژی، با احساسات متفاوت با تحولات آن برخورد شده است و انسان همیشه موضعی دوگانه در مقابل آن اتخاذ کرده است. یک نمونه خوب و کلاسیک آن راه آهن است. از یک‌طرف شبکه راه آهن الهام دهنده افسانه‌های شیرین است. در زبان شاعرانه به مثابه سمبل زمان و مکان دیده می‌شود. اما از طرف دیگر منشا تصادفات بی‌شمار و وحشتناک به حساب می‌آید.

بنابراین تکنولوژی از یک‌طرف مانند نوگرایی و پیشرفت دیده می‌شود، ولی از طرف دیگر پدیده‌ای با جنبه‌های منفی بسیار که انسان کنترل آنها را در دست ندارد. این موضع دوگانه را در ویدئوکلیپ‌ها هم می‌توان مشاهده کرد.

کرافت ورک، یک گروه موسیقی الکترونیک آلمانی، در کلیپ‌های خود به میزان زیادی با پارادایم نگرش دوگانه به تکنولوژی بازی می‌کند و این بازی را از طریق همه اجزای کلیپ یعنی موزیک، نمایش و تصویر پیش می‌برد. موسیقی کرافت ورک دیجیتال است و صداها با کامپیوتر ساخته و پرداخته شده‌اند.

پیوند قوی با تکنولوژی و در عین حال نگرش دوگانه به آن خود را در شعرها نیز نشان می‌دهد. شعرهای کرافت ورک غالبا حاوی انتقاداتی اجتماعی درباره تکنولوژی هستند. در کلیپ ربوت‌ها جذابیت و موضع انتقادی اجتماعی توأمان قابل مشاهده است. اعضای گروه مانند ربوت تصویر شده‌اند. صدای آواز، تغییر شکل داده شده بوسیله یک وکودر، صدایی کامپیوتری است.

ربوت‌ها در یک محیط کاری قرار گرفته‌اند تا به این واقعیت اشاره کند که کارگران دقیقا همان کاری را انجام می‌دهند که به آنها گفته می‌شود. نیروی کار انسانی به ربوت تشبیه می‌شود و گریزی می‌زند به شرایط غیر انسانی و غیرطبیعی محیط کار کارگران.


تصورسازی

ویدئوکلیپ به میزان زیادی در شکل‌دهی تصور انسان از واقعیت نقش دارد. همان‌طور که قبلا گفته شد در دوران پسامدرن پدیده رسانه‌ای‌شدن عمل می‌کند. انسان از طریق رسانه‌های مختلف اطلاعات دریافت می‌کند که ویدئوکلیپ یکی از آنها است. این اطلاعات می‌تواند مربوط به جنبه‌های مختلف باشد. یکی از این جنبه‌ها انسان و ماشین است.

مهم است بگوییم که ویدئوکلیپ هم مانند سایر اشکال هنری آینه‌وار عمل نمی‌کند و بنابراین نمی‌تواند تصویری حقیقی از واقعیت را بازتاب دهد. فیلسوفان بودیار و بنیامین این مورد را با سیمولاکروم یاد می‌کنند: جهان از واقعیت‌های مصنوعی انباشته است و انسان فقط واقعیت قلب شده، کپی یا واقعیت غلو شده را دریافت می‌کند.

قدرت ویدئوکلیپ در این واقعیت نهفته است که به واقع تصویری در حرکت است. به کمک دیجیتال و تکنیک‌های نوین تصویر می‌تواند ظاهری کاملا واقعی بگیرد و بیننده را به اشکال گوناگون فریب دهد.

وقتی که ما به عنوان مثال به کلیپ بلیو ساخته کمیکال برادرز نگاه می‌کنیم، به نظر کاملا واقعی می‌آید. ابزار و جنبه‌های فیلمی به هیچ عنوان در پیش زمینه قرار نمی‌گیرند تا بیننده متوجه شود که پیام از طریق یک رسانه منتقل می‌شود.

تکنیک دیجیتالی این امکان را فراهم می‌کند که ربوت بزرگ در دنیای انسانی اجرای وظیفه کند، چیزی که طبیعتا در واقعیت امکان‌پذیر نیست. به این ترتیب ترس از ‌دست دادن کنترل روی تکنولوژی بسیار قوی القا می‌شود.

پانوشت‌ها:
1. شعار مارشال مک لوهان، رسانه همان پیام است، بر این نظر است که رسانه‌های مختلف به کار گرفته شده، ساختارهای ذهن ما را به کلی تغییر می‌دهند. به عبارتی می‌توان گفت رسانه که انتقال دهنده پیام است، منفعل نیست و خود بر ذهن و شناخت و نحوه نگرش ما اثر می گذارد.

از همین رو تأثیر یک روزنامه بر خوانندگانش با تأثیر تلویزیون بر بینندگانش فرق می‌کند. استفاده از اینترنت و تأثیر آن بر مخاطبانش هم با سایر رسانه‌ها متفاوت است. به‌طور خلاصه منظور مک لوهان این بود که تکنولوژی روی محتوا اثر می‌گذارد.

روندها و تحولاتی که باعث شده‌اند ارتباط مستقیم و رودرروی انسان‌ها به ارتباطات غیرمستقیم گذار کند و تاثیری که این تحولات بر فرهنگ و کل جامعه گذاشته‌اند را می‌توان در مجموع رسانه‌ای‌شدن (جوامع یا مناسبات) نامید.

فاحش‌ترین جنبه این تحول از یک سو گسترش و فشردگی ارتباط است و از طرفی هم مجازی شدن آن است. به خصوص راجع به رسانه‌ای‌شدن فرهنگ‌ها بحث‌های گسترده‌ای درگرفته و دو نگاه کلی در برابر هم ایستاده‌اند. برخی از رسانه‌ای شدن فرهنگی نتیجه می‌گیرند که فرهنگ بیشتر توانسته بسته‌بندی و قابل انتقال شود، برخی هم مثل اصحاب مکتب فرانکفورت و به خصوص آدرنو و هورکهایمر، صرفا صنایع فرهنگی و رسانه‌ها را عاملی می‌دیدند برای دست‌کاری در افکار.

2. مورفن: در حالی‌که ویدئوکلیپ‌های اولیه بیش از یک برداشت زنده (فیلمبرداری زنده) نبودند، اکنون با بهبود روش‌های تولید به کمک کامپیوتر خلاقیت آفرینی‌های بی‌شماری برای فرم دادن یک ویدئوکلیپ ایجاد شده است.
از جمله ترکیب تصاویر کامپیوتری با برداشت زنده که به عنوان نمونه در کلیپ فروزن مادونا استفاده شد (پس‌زمینه بیابان و حرکت آن حیوان درشت به سمت مادونا).

3. خانم بیورک یا به اختصار بی جی خواننده و هنرپیشه ایسلندی است که یکی از ترانه‌هایش در ایسلند کم جمعیت هفت هزار نسخه فروش داشته است. در دهه هفتاد و هشتاد همراه گروه‌های مختلف پانک مانند شوگرکیوبس آواز خوانده است.
شوگرکیوبس و بی جی با آلبوم زندگی خیلی خوبه معروفیت جهانی پیدا کردند. ناگهان این گروه ناشناخته ایسلندی موفق شد روی صحنه‌هایی برنامه اجرا کند که بزرگ‌ترین گروه راک دنیا یعنی یو2 برنامه اجرا می‌کرد.

بی جی پس از چند کار مشترک موفق شوگرکیوبس را ترک کرد و یک آلبوم تک‌آهنگی بیرون داد. از این آلبوم سه میلیون نسخه به فروش رفت. آلبوم بعدی او پست موفقیت کم‌تری داشت، ولی باعث آشنایی او با مادونا شد و شعرهای زیادی از ترانه‌های او را نوشت. او به تازگی در فیلم رقص در تاریکی کار لرس فون تریر بازی کرده است. کارگردان همه انباشته از عشق‌اند کریس کونینگهام است.

نظرهای خوانندگان

ببخشيد كجاي اين :«وصف‌العیش نصف‌العیش» فارسي هستش؟

-- ماني جاويد ، May 9, 2008 در ساعت 02:40 PM

آقا این نوشته شما در مورد کلیپ بود و نه سکس. لطفا برای جذب خواننده از عنوان سکس استفاده نکنید.

-- Alireza ، May 11, 2008 در ساعت 02:40 PM

نمرديم ضرب المثل فارسي هم خونديم "وصف العيش نصف العيش"

-- امين ، May 12, 2008 در ساعت 02:40 PM