«می‌خواهیم به مردم ایران بگوییم فراموششان نکرده‌ایم»

محمد تاج‌دولتی

در ادامه‌ی برنامه‌ها و فعالیت‌هایی که ایرانیان کانادا در حمایت از جنبش مردم ایران در چند هفته‌ی اخیر اجرا می‌کنند، تعدادی از جوانان دانشجوی ایرانی و غیرایرانی در اقدامی بی‌سابقه تصمیم گرفته‌اند چهارصد و پنجاه کیلومتر فاصله‌ی مرکز شهر تورنتو تا شهر اوتاوا پایتخت کانادا را با دوچرخه طی کنند و طوماری که توسط هزاران ایرانی و غیرایرانی امضاء شده و در آن از حکومت ایران خواسته شده است، ضمن رعایت حقوق بشر در ایران زندانیان سیاسی را نیز آزاد کند، به دست مقامات سفارت جمهوری اسلامی در اوتاوا برسانند.

در همین زمینه با دو تن از فعالان اصلی این برنامه علی کریم‌زاده و پویا علاقه‌بند گفت ‌و گو کردم.

نخست از علی کریم‌زاده می‌پرسم، چگونه ایده‌ی انجام این برنامه در ذهنش شکل گرفت؟

بعد از این‌که متأسفانه دولت ایران تعداد زیادی را بازداشت کرد و خشونت زیادی به خرج داد، سازمان عفو بین‌الملل بیانیه‌ای را صادر کرد و طوماری روی وب‌سایتش گذاشت و از مردم درخواست کرد که این طومار را امضاء کنند.

علی کریم‌زاده / عکس‌ها: محمد تاج‌دولتی

سه نکته‌ی اصلی این طومار این بود: یک، کسانی را که بازداشت شده‌اند بدون قید و شرط و سریعاً آزاد کنند. دو، به آن‌ها اجازه بدهند که به خانواده‌ها و وکلای‌شان دسترسی داشته باشند. و نکته‌ی سومش هم این بود که به مردم اجازه‌ی راهپیمایی و گردهمایی در خیابان را بدهند تا بتوانند اعتراض‌شان را در مورد وضعیت انتخابات اعلام کنند.

این طومار را روی وب سایت عفو بین‌الملل دیدم. مردم تورنتو هم خیلی فعال بودند و من به جلسات زیادی می‌رفتم. این طومار را آوردم در این جلسه‌ها که مردم خیلی استقبال کردند. بعد به ذهنم رسید که چرا یک برنامه‌ی دوچرخه‌سواری راه نمی‌اندازیم که توجه رسانه‌ها را جلب کنیم و تعداد امضاءها نیز بیشتر بشود که این کار را هم کردیم.

با این طومار چه کار می خواهید بکنید؟

ما این طومار را با دوچرخه‌هایمان از تورنتو به اوتاوا، به سفارت ایران می‌بریم. این مسیر چهارصد و پنجاه کیلومتر است. دوچرخه‌سواران کانادایی نیز با ما خواهند بود. حمایت جامعه کانادایی و ایرانی از ما بسیار عالی بوده که می‌خواهم همین جا از همه‌شان تشکر کنم. هم برای حمایت‌های نقدی‌شان و هم این‌که تعداد خیلی زیادی روی وب سایت رفتند و این طوما را امضاء کردند، که بسیار برای ما مهم است.

از سازمان‌های بین‌المللی هم باید تشکر کرد. سازمان عفو بین‌الملل در این برنامه رسماً شریک و همراه ماست. و به نظرم با حمایت رسانه‌ها، می‌توانیم اولاً پیام‌مان را به گوش کسانی که در ایران هستند برسانیم و بگوییم که فراموش‌شان نکرده‌ایم و هم می‌توانیم درخواست‌های مدنی و واقعی‌مان را از دولت ایران بگوییم. این‌که ما به شیوه‌ی برخورد دولت ایران با مردم اعتراض داریم و می‌خواهیم دولت ایران شیوه‌اش را عوض کند.

قصد دارید این طومار را به سفارت ایران در اوتاوا تحویل دهید؟

بله. با دوچرخه‌هایمان این طومار را جلوی سفارت ایران در اوتاوا می‌بریم. سازمان عفو بین‌الملل با سفارت ایران در تماس است. امیدواریم آن‌ها بیرون سفارت بیایند یا اجازه بدهند ما وارد سفارت بشویم و این طومار را از ما بگیرند.

پویا علاقه‌بند

«دوچرخه‌سواران کانادایی هم به ما پیوستند»

پویا علاقه‌بند که علاوه بر مشارکت و همکاری با این برنامه از جوانان خستگی‌ناپذیر بسیاری از فعالیت‌های دانشجویی و غیردانشجویی ایرانیان کانادا است، درباره‌ی چگونگی تدارکات و انجام چهارصد و پنجاه کیلومتر دوچرخه‌ سواری از تورنتو به اوتاوا می‌پرسم:

گروهی که ما تشکیل داده‌ایم، به این صورت است که از آن روزی که علی، ایده این برنامه را آورد، شروع به کار کردیم تا به همه بگوییم می‌توانید بیایید و دوچرخه‌سواری کنید و هم اکنون یک گروه دوچرخه‌سوار تورنتویی شکل گرفته است.

از هفته‌ی پیش، روزهای یک‌شنبه‌ و سه‌شنبه‌، جلسات تمرینی داشتیم و چند جلسه هم داشتیم که سعی می‌کردیم برای خرج این سفر کمک مالی جمع کنیم. مهم‌ترین چیزهایی که حالا می‌خواهیم، این است که این خبر به مردم داخل ایران برسد. یعنی اگر کسی این برنامه را گوش می‌دهد (یا این مطلب را می خواند)، بتواند به دوستانش بگوید که یک گروه از ایرانیان دارند این کار را می‌کنند و شاید پخش این خبر در خارج از ایران هم این خیلی مهم باشد.

در شهرهای دیگر مانند ادمونتون، ونکوور، کلوونا، مونترال و خود اوتاوا هم قرار است کسانی بیایند و در مسیر به ما اضافه بشوند و با آن‌ها برویم که تعدادمان بیشتر می‌شود. و یا در شهرهای دیگر این فراخوان را داشتیم که بیایند و در یک مسیر تعیین‌شده، یک یا دو ساعت این حرکت صلح‌آمیز را انجام بدهند. عفو بین الملل هم با ما همکاری داشته است. ما می‌خواهیم این حرکت را جهانی‌ کنیم و از همه هم می‌خواهیم که همراهی کنند.

چند نفر روز شنبه‌ی آینده از شهر تورنتو حرکت خواهند کرد؟

تیم دوچرخه‌سوار تا الان بیش از بیست نفر هستند، ولی حدود سی و پنج نفر با گروه ما همراه خواهند بود که قرار است کمک‌های دیگر انجام بدهند. آن‌ها با ما می‌آیند. در خود تورنتو حدود شصت نفر تا الان گفته‌اند که می‌خواهند یک مسیر چند کیلومتری را با ما دوچرخه‌سواری کنند و به‌جز آن هم در شهری مثل کینگستون گروه‌های دانشجویی هستند و آدم‌هایی که به ما اضافه خواهند شد. فکر می‌کنم تعدادی نزدیک به چهل و پنج نفر دوچرخه‌سوار به اتاوا خواهند رسید که از این تعداد یکسری‌شان از مونترال و تعدادی هم از اوتاوا هستند.

شما خودتان که قصد دارید از تورنتو تا اوتاوا بروید، همه‌ی‌ چهارصد و پنجاه کیلومتر را رکاب خواهید زد؟

راستش قرار بود پروژه‌ا‌ی اصلی چهارصد و پنجاه کیلومتر دوچرخه‌سواری برای همه گروه باشد. ولی چون چهار روز طول می‌کشد و بسیاری از ما کار می‌کنیم و درگیری دانشجویی داریم، یک قسمت از این مسیر مثل دوچرخه‌سواری امدادی شکل می‌گیرد. یعنی شصت، هفتاد کیلومتر مسیر را یک گروه می‌روند، هفتاد کیلومتر دیگر را گروه دوم و هفتاد کیلومتر دیگر را هم گروه سوم و به این ترتیب به کینگستون می‌رسیم. یعنی در حقیقت می‌شود گفت که همه‌مان چهارصد و پنجاه کیلومتر را دوچرخه‌سواری نمی‌کنیم.

گفتید یک گروه پشتیبانی هم با شما همراه خواهد بود. وظیفه و کار این گروه پشتیبانی چه است؟

در گروه پشتیبانی ما چندتن هستند که قرار است کار فیلمبرداری بکنند، و گزارش و عکس از این برنامه گرفته بشود. ما گروه کمک‌های اولیه داریم که با ما می‌آیند. کسی را داریم که مسئول تدارکات‌مان هست که با ما همراه است و تعدادی هم راننده، که اگر کسی نتوانست در مسیر دوام بیاورد، بتواند سوار آن ماشین‌ها بشود.

چند جوان کانادایی هم در تیم شما هستند. چطور شد که این‌ها به این گروه پیوستند؟

خیلی از این کانادایی‌ها هم‌دانشگاهی‌های ما هستند که دیدند ما در این مدت چطور در جوش و خروش بودیم و خیلی با این موضوع و مردم ایران همدردی می‌کنند. وقتی پروژه‌ها را دیدند خیلی خوششان آمد و بعضی‌هاشان که دوچرخه‌سوارند گفتند حتماً با شما می‌آییم.