«کنگره کار کانادا، پشتیبان کارگران ایران است»

محمد تاج‌دولتی

در ادامه‌ی گردهمایی‌های ایرانیان خارج از کشور در حمایت از تظاهرات اعتراضی مردم ایران، در شهر تورنتو نیز برنامه‌های گوناگونی برگزار می‌شود و ایرانیان مهاجر حمایت از مردم و اعتراض به خشونت‌های اعمال شده به تظاهرکنندگان در ایران را به نمایش می‌گذارند. در روزهای پایانی هفته‌ای که گذشت گردهمایی حمایت از کارگران زندانی در ایران، شمع‌افروزی به یاد قربانیان رویدادهای اخیر، جلسات بحث و سخنرانی‌های عمومی و دانشگاهی و تشکیل یک زنجیره‌ی انسانی به طول چندین کیلومتر در شمال شهر تورنتو ازجمله این برنامه‌ها بود.

روز جمعه‌ی گذشته در میدان مل لستمن در شمال شهر تورنتو با حضور بیش از هزار و دویست تن از ایرانیان، با گرایش‌های مختلف سیاسی، گردهمایی‌ای به مناسبت روز بین‌الملل همبستگی با کارگران ایران برگزار شد. در این برنامه که به کوشش کنگره‌ی کار کانادا و حمایت گروه «رای من کجاست؟»، گروه «همبستگی دانشجویان با کارگران»، «کمیته‌ی همبستگی با ملت ایران» و هفته‌نامه‌ی شهروند برگزار شد، اکثر شرکت‌کنندگان با لباس‌های سیاه‌رنگ و در دست داشتن بادکنک‌های سبز و سیاه حضور داشتند و پس از ایراد سخنرانی‌ها و اجرای چند قطعه موسیقی و سرود، با شمع‌افروزی یاد قربانیان رویدادهای اخیر درایران را گرامی داشتند.

در این گردهمایی برای نمایش همبستگی با کارگران ایران یازده‌ تن از زنان و دختران جوان با در دست داشتن پلاکاردهایی که روی آن‌ها نام و مشخصات زندانی‌های سیاسی که به دلیل فعالیت‌های کارگری دستگیر شده‌اند نوشته شده بود، روبه‌روی جمعیت شرکت‌کننده در مراسم ایستاده بودند.

عکس‌ها: محمد تاج‌دولتی

«نتیجه‌ی انتخابات ریاست جمهوری ایران را نمی‌پذیریم»

در آغاز برنامه، دکتر رضا مریدی، نماینده‌ی ایرانی‌تبار پارلمان اونتاریو گفت: «ما اینجا هستیم تا به دنیا بگوییم نتیجه‌ی انتخابات ریاست جمهوری ایران را نمی‌پذیریم. ما اینجا هستیم تا صدای خود را برای اجرای قانون و دموکراسی در وطنمان ایران بلند کنیم. ما اینجا هستیم تا صدای خود را برای حمایت از کسانی که در وطنمان رنج می‌کشند بلند کنیم. ما کشتن برادران و خواهرانمان در خیابان‌های تهران و همه‌ی شهرها و روستاهای ایران را محکوم می‌کنیم.»

باب ری، نخست وزیر سابق استان اونتاریو و نماینده‌ی کنونی پارلمان فدرال و شخصیت بسیار معروف حزب لیبرال کانادا، در این گردهمایی اظهار داشت: «رژیم ایران تصور کرده بود که می‌تواند انتخابات را برباید و کسی متوجه نشود. در حالی که وقتی در شهری تعداد آرای ریخته شده به صندوق‌های رأی بیشتر از کسانی‌ است که حق رأی دارند، و این نکته‌ای ا‌ست که مقامات رژیم اعتراف کرده‌اند در پنجاه شهر چنین اتفاقی افتاده، آشکار می‌کند که انتخابات دموکراتیک نیست و مردم حق دارند که نتیجه‌ی اعلا‌م‌شده را نپذیرند.»

سخنران دیگر این برنامه، نیلوفر گلکار، دانشجوی جوانی بود که تا چندماه پیش در ایران در کمپین یک میلیون امضاء فعالیت زیادی داشته است: «سال‌ها حقوق زنان ضایع شده. حقوق کارگران ضایع شده. حقوق دانشجویان ضایع شده. جنبش‌های اجتماعی زنان و کارگری به این قضیه اعتراض کردند. زنان به خیابان‌ها آمدند. کارگران اعتصاب کردند و مورد خشونت پلیس واقع شدند. فرایند نقض حقوق الان دامنگیر تک تک مردم شده و خشونت وحشیانه به خیابان‌ها کشیده شده است. شاید تنها کورسوی امید همبستگی ا‌ست. همبستگی‌ای که سال‌هاست فعالان جنبش زنان و کارگری در پی ایجاد آن هستند و نمونه‌ی بارزش تجمع اول ماه می بود در پارک لاله که بیش از صد نفر از فعالان کارگری و تعدادی از فعالین زنان در کنارهم اعتراض کردند، بازداشت شدند و به زندان رفتند. با دوستانم که صحبت کردم، گفتند می‌ارزید. به همبستگی‌ می‌ارزید. چون اگر همبستگی به‌وجود نیاید و همه دست همدیگر را نگیریم، امروز که روز همبستگی با کارگران ایران است، می‌شود یک روز کنار بیست و دو خرداد و یک روز کنار هجده تیر و بسیاری روزهای مشابه که همه می‌آیند، سالگردشان را می‌گیریم و می‌گذرند. اگر دست به دست هم بدهیم، می‌توانیم روزی را جشن بگیریم که تبعیض و خشونت از جامعه‌ی ما پاک بشود.»

«‌جمله‌ی زنان یکسر به قامتی افراشته گام برخواهند داشت»

در بخش دیگر این برنامه، دکتر رضا براهنی، شاعر و نویسنده‌ی معروف ایرانی متنی را به زبان انگلیسی خواند که به یاد ندا آقا سلطان، زن جوانی که در حین تظاهرات خیابانی تهران به ضرب گلوله کشته شد، نوشته بود و سپس ترجمه‌ی فارسی نوشته‌اش را قرائت کرد. دکتر براهنی در بخشی از نوشته‌اش اشاره کرد:

«جمله‌ی زنان یکسر به قامتی افراشته گام برخواهند داشت، چرا که او با آن چشم‌ها برآن چهره، بر زمینی افتاد که عطر خون و گیسوی او آن را تقدیس کرده بود. خود را تسلیم مرگی کرد که جاودانه از تدفین آن چهره دور خواهد ایستاد. که بود آن کسی که در کنار او زانو زده بود و می‌خواست که فرشته‌ی مفارقت یافته‌ی روان او را با دمیدن نفس خود به سوی زندگانی برگرداند؟ نومیدی ما برآستان مرگ این زیبایی مرز نمی‌شناسد. می‌بینیم او را که ناگهان در برابرمان ایستاده. می‌بینیم که نه، نه ایستاده، بلکه با معنای نامش، «ندا»، سروش جهانی ناشناس زاده می‌شود. چه شوربختیم که او در برابرمان نایستاده و طنز ماجرا را ببین که چه اقبالی به ما روی کرده که او چشمانش را با تمام وسعت گشاده نگه داشته تا ما به اعماق آن خیرگی جاودانه‌ی نگاه، که پایان جهان را به‌کام می‌کشد، خیره شویم. و این مرگ تصادفی نبود. چگونه ممکن بود تصادفی باشد. حتا پیش از آن‌که دانش جدید گلوله را کشف کند، گلوله حضور داشت. از سرسراهای تاریخ ایران عبور می‌کرد و نیز از سر خانه و خوابگاه ایرانی. گلوله در سراسر قوانین کمین کرده بود. در همه‌ی مذاهب و در سراسر ساختارهای سیاسی...»

حمایت سندیکاهای کارگری کانادا از کارگران ایران

در پایان این گردهمایی که با اجرای چند قطعه موسیقی با ساز گیتار توسط باقر مؤذن، نوازنده و استاد گیتار، و مانلی جمال، گیتاریست جوان ایرانی اجرا شد، از مهدی کوهستانی‌نژاد، مسئول آسیا و خاورمیانه‌ کنگره‌ی کار کانادا و برگزارکننده‌ی اصلی مراسم، درباره‌ی هدف برگزاری این گردهمایی پرسیدم:

در ادامه‌ی چهار برنامه‌ی سال‌های گذشته‌ی اتحادیه‌های جهانی که در حمایت از کارگران ایران برنامه گذاشته بودند، این برنامه هم در ادامه‌ی همان بود. در رابطه با حق تشکل، حق اعتصاب، بازگشت به کار، لغو هر گونه احکام برای کارگرها و در اصل وضعیتی که امروز در ایران هست. در حمایت از مردم ایران بود که این برنامه برگزار شد.

شما یکی از فعالان سندیکایی در کانادا هستید. سندیکاهای کارگری کانادا چقدر راجع به مسایل ایران آگاه هستند و آیا حمایتی از کارگران ایران می‌کنند یا نه؟

سندیکاهای کارگری کانادا از سال‌ها قبل و نزدیک به یک دهه است که از کارگران ایران حمایت می‌کنند. آنان قطعنامه‌های بسیاری در این رابطه داده‌اند و در شهر اتاوا برنامه‌ای بود و هرگونه کمکی که بتوانند بکنند در رابطه با کارگران ایران تا امروز انجام داده‌اند. کارگران ایران مشکلات بسیاری دارند، که هر روز هم بدتر می‌شود، دستگیری‌های گسترده و حتا احکامشان که همین طوری روی هوا است و احتمال دارد هر کدامشان را دستگیر و زندانی‌ کنند.

شرایط آنان بدتر شده که بهتر نشده. ولی جنبش کارگری ایران گسترش پیدا کرده و در مقایسه با پنج سال گذشته ما می‌بینیم که حدود سی و یک نهاد کارگری ایران پیام‌های همبستگی خودشان را برای این روز داده‌اند.