غش کردن و پیچیدگی‌های جغرافیای سیاسی!

میس زالزالک

فرض کنید دارید تو خیابون راه می‌رید. ناگهان، به هر دلیلی، چشاتون سیاهی می‌ره و تلپ می‌افتید روی زمین و دیگه هیچی نمی‌فهمید!
خیلی توفیر داره این تلپی افتادن و غش کردن توی مملکت خودمون باشه تا تو فرنگستون!

می‌گید نه؟ نیگا کنید...

غش کردن تو خیابون‌های مملکت خودمون ایران
- هنوز چند ثانیه از غش‌کردنتون نگذشته که ناگهان صدها نفر از مردم مهربون و انسان‌دوست و باعاطفه‌ هم‌وطن دورتون جمع می‌شن.

- همه ماشالله برای خودشون یه‌پا کارشناسن و علت بیماری شما رو تشخیص می‌دن. البته نباید ناراحت باشید که همه با هم متفق‌القول نیستند( نمی‌تونید ناراحت باشید. چون شما غش کرده‌اید و هیچی نمی‌فهمید!)

- یکی ناراحتی شما رو خودکشی با قرص تشخیص می‌ده و می‌‌گه: " یه نفر آب بیاره بدیم بخوره تا مواد شیمیایی تو دلش رقیق بشه."

- یکی می‌گه :" نه بابا... طفلکی صرع داره ." و با گچ یا ذغالی که از توی جوی اب پیا می‌کنه، دور شما رو خیط می‌کشه تا اجنه ازتون دور شه.

- یکی می‌گه: "فشارش بالاست. کی قرص زیر زبونی داره؟"

- پیرزنی یک قرص بیزاکودیل از تو کیفش درمیاره می‌گه: " ننه، من یه‌دونه همرامه!" می‌ذارن زیر زبونتون.

- اون‌یکی می‌گه:" این حرفا کدومه؟ رنگشو نمی‌بینید عین گچ سفیده. فشارش پایینه. پاهاشو بالا بگیرید."

- پسر مو‌قشنگی که از وقتی رسیده دلش برای شما رفته بوده به بهانه‌ بلند کردن پاهاتون کلی ماساژتون می‌ده. (خوبه که بی‌هوشید وگرنه یکی می‌خوابوندید تو گوشش)

- حاج‌آقایی می‌گه: "طفلک چه جوون بود. حیف بود این‌قدر زود بمیره." بعد اضافه می‌کنه: " خانوما، آقایون، دکونم اون‌ور خیابونه، خرمای خوب و آرد و شکر برای حلوا دارم. اگر فامیلاشون اومدن بهشون بگید!" و راهشو می‌کشه می‌ره اون‌ور خیابون.

- همه مشغول اظهار نظر راجع شما هستن که دو تا دختر به اسم ژیلا و مینا خودشونو از وسطای جمعیت می‌رسونن جلو. ژیلا می‌گه: " آخی... چه پوستی‌ام داره حیوونی. مینا، این رنگ کرم‌پودرو می‌گفتم بخری‌ها. می‌بینی چه نازه! " مینا: " نه بابا، خیلی مهتابیه. یه‌درجه تیره‌تر بهتره"

- یه خانم میان‌سال به محض دیدن مینا می‌گه: "دخترم قیافه‌ات آشناست. تو دختر ملوک‌خانوم نیستی؟"
مینا: "چرا. اما شما رو به‌جا نمی‌آرم."

زن میان‌سال از ته دل می‌خنده. مینا رو می‌بوسه و می‌گه: " تو آسمونا دنبالتون می‌‌گشتم. شماره‌تونو بده زنگ بزنم به مامان. ایشالله امر خیره."

- مردی به شما نزدیک می‌شه.
" وایسین کنار. من آمپول‌زن محله‌ام." و مچ شما رو برای گرفتن تعداد ضربان نبض توی دستش می‌گیره. بعد می‌گه: " نگران نباشید، زنده‌ست." و بعد از دادن این مژده راهشو می‌کشه می‌ره. اما دیگر در دست شما ساعت نیست!

- زنی میاد جلو و کیف شما رو باز می‌کنه که مدارکتونو ببینه. " بمیرم برای مادرش، الان تو خونه منتظرشه، ببینم شماره‌ تلفنی چیزی تو کیفش هست بهشون خبر بدیم؟"
توی کیف پولش کارتی هست. زن می‌رود به طرف کیوسک تلفن تا زنگ بزنه. اما از همون‌ور راهشو کج می‌کنه به سمت خیابون پایینی و قدماشو تند می‌کنه.

- شخص مهربون دیگه‌ای که موقع راه‌رفتن کمی ریپ می‌زنه، جلو میاد و می‌‌گه: "چی‌چی‌رو برم از تلفن عمومی ژنگ بزنم. حتما خودش موبایل داره. آره داداش"
کیفتونو می‌گرده و موبایل رو پیدا می‌کنه. " اکه هی... چه گوشی درب‌و داغونی. لابد شیم‌کارتش هم ایران‌شِله!"

- توی جمعیت بین خانوم‌ها بحث راجع به رنگ روسری و مانتو و کیف و کفش شماست که آیا ست هستن یا نه. یکیشون با دلسوزی می‌گه: " مانتو ش مد پارساله. معلومه از خونواده‌ی متوسطیه." اون‌یکی از مدل ابرو و رنگ موی شما حرف می زنه . " اگر موهاشو شرابی و ابروشو هشتی کنه خیلی بهش میاد."

پسرها هم از قافله عقب نمی‌مونن. یکی می‌گه: " چه خوشگله لامصب." اون‌ یکی می‌گه: " این کجاش خوشگله؟ خیلی هم عن‌ترکیبه! لابد شوهر گیرش نیومده از ناراحتی غش کرده." بحث راجع به قیافه‌ شما در می‌گیره. نگران نباشید، زشت باشید یا خوشگل نتیجه‌ غش کردنتون یکیه.

- پسری می‌زنه روی شونه‌ اولی: " ای‌ول، فرزاد تویی؟ پسر، چرا دیگه باشگاه نمیای؟
فرزاد کمی به مخش فشار میاره. " بهروز؟ تو کجا اینجا کجا؟" دست محکمی باهم می‌دن و دست در دست هم به زور از میون جمعیت راهی به بیرون باز می کنن تا برن با هم یه آیس‌پک بزنن.

- همه هم‌زمان با هم حرف می‌زنن. صدا به صدا نمی‌رسه. کم‌کم یادشون می‌ره برای چی جمع شدن و بحث‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی اجتماعی در می‌گیره و هر کسی سعی در حل معضلات کشور عزیزمون داره...

خلاصه تا سه‌چهار ساعتی این گفتگوها ادامه داره و بعد همه پراکنده می‌شن و می‌رن دنبال کار و زندگیشون.
تا اینکه بالاخره یکی از بستگان درجه اولتون که نگران شده و داره در به در دنبالتون می‌گرده شما رو کنار پیاده رو، تکیه داده شده به سکوی مغازه‌ای پیدا می‌کنه. البته بدون کیف و کفش و ساعت و انگشتر و گردنبند و کارت دانشجویی و بقیه‌ متعلقات.

روز پر هیجانی را پشت سر گذاشته‌اید.

در کجای جهان غش می‌کنید؟ -کارتون: نیکاهنگ کوثر

غش کردن در یکی از خیابان‌های فرنگستون
دارید راه می‌رید که یهو سرتون گیج می‌ره، چشاتون سیاهی می‌ره و تلپی می‌افتید کف خیابون.

- فقط چند نفر از افراد بی‌عاطفه و بی‌غیرت و بی‌حمیّت خارجکی وای‌‌میسن.

- همون چند نفر فوری موبایلاشونو در میارن زنگ بزنن به اورژانس. بالاخره یکی‌شون اول از همه شماره رو می‌گیره. بقیه عین گداها گوشی‌هاشونو غلاف می‌کنن و می‌ذارن تو جیباشون.

- آدم‌های بی‌سواد و بی‌معلومات فرنگی حتی یه جمله راجع به بیماری شما اظهار نظر نمی‌‌کنن. و از بس ترسوئن به شما دست هم نمی‌زنن.

-فقط شخصی سوسول با نشون دادن کارتش می‌‌گه من پزشکم . به شما نزدیک می‌شه و فس‌فس کنون کمک‌های اولیه رو براتون انجام می‌ده.

- بقیه عین کر و لال‌ها فقط نگاه می‌کنن. و به محض شنیدن صدای آژیر آمبولانس، سرشونو - معذرت می‌خوام- عین گاو می‌ندازن پایین و می‌رن.


- چند دقیقه بعد شما توی بیمارستانید و دکتر و پرستار بالای سرتونن و اعضای خانواده‌تون تو راهروی بیمارستان منتظر اجازه‌ دکتر برای ملاقات شما.

چه روز ملال‌انگیزی!