«احمدی‌نژاد می‌خواهد سرخط خبرها باشد»

ایرج ادیب‌زاده

هفتمین سفر محمود احمدی‏نژاد به نیویورک که هفت روز طول می‏کشد، هم‏چون سال‏های گذشته، با جنجال‏های خبری همراه شده است.

رسانه‏ها و دنیای سیاست امریکا چه واکنشی به سفر محمود احمدی‏‏نژاد نشان داده‏اند؟ این پرسش را با هما سرشار، روزنامه‏نگار ساکن امریکا، در میان گذاشته‏ام.

هما سرشار

ظرف دو سه روز گذشته، خبر سفر آقای احمدی‏نژاد به نیویورک برای شرکت در اجلاس سازمان ملل، جزو خبرهایی بوده که تقریباً تمام رسانه‏های گروهی امریکایی، اعم از نوشتاری و گفتاری، در مورد آن صحبت کرده‏اند و آن را پوشش داده‏اند.

البته پوشش‏ها تقریباً به صورتی یکدست، با واکنش منفی و نگاه و نگرش انتقادآمیز نسبت به سیاست جمهوری اسلامی و همین‏طور روش و سخنان آقای احمدی‏نژاد و چگونگی ایفای نقش او در صحنه‏ی سیاست جهانی و بین‏المللی، همراه بوده است.

جالب اینجاست که پس از گفت‏وگوها و مصاحبه‏های مطبوعاتی و مصاحبه‏های تکی‌ای که اولین آن را با خانم کریستین امانپور در ای‏بی‏سی انجام دادند و قرار است با لاری کینگ در سی‏ان‏ان مصاحبه کنند، نقدی که روی آنها داده می‏شود و یا نحوه‏ی سئوالاتی که از ایشان پرسیده می‏شود، نشان از آن دارد که هیچ‏یک از پاسخ‏های ایشان اعتباری ندارد و پرسش‏ها، در واقع نوعی حالت اعتراض به روش جمهوری اسلامی و به کارهای آقای احمدی‏نژاد، به عنوان رییس جمهور کشور اسلامی ایران، دارند.

چه در ارتباط با سنگسار سکینه‏ محمدی، چه در ارتباط با مسائل مربوط به نفی کشور اسراییل و هولوکاست و ... در کل درباره‌ی هرکدام از نکاتی که آقای احمدی‏نژاد برای این‏که روی خط خبرها در سراسر جهان مطرح باشد، عنوان می‏کند هنگامی که پرسشی از سوی روزنامه‏نگاران غربی مطرح می‏شود، نه برای این است که از ایشان پاسخی قانع‏کننده بگیرند، بلکه نوع آن به‏گونه‏ای است که می‏خواهند به ایشان این پیام را برسانند که ما می‏دانیم چه مسائل و مشکلاتی برای ایرانیان و شهروندان ایرانی و در صدر همه‏ی آنها نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی وجود دارد. به این ترتیب، روزنامه‌نگاران سخنگو، یا زبان و وجدان بیدار مردم داخل ایران می‏شوند برای‏ این‏که این پیام را به جهانیان برسانند.

به‏نظر شما، چه نکته‏ای بیش از همه، در یکی دو گفت‌وگوی اخیر محمود احمدی‏نژاد، مورد توجه رسانه‏های امریکایی قرار گرفته است؟

نکته‏ای که در طول ۲۴ ساعت گذشته، در صدر بسیاری از خبرها قرار داشت، این جمله‏ی ایشان بود که گفتند: ایران هرگز به این قوی‏ای که امروز هست نبوده و دیگران باید از این قضیه خیلی بترسند و نگران باشند؛ و اگر می‏خواهند در کنار ما بمانند، باید مراقب خودشان باشند. چون هرکسی که با ما نباشد، در آینده‏ی نزدیک به دلیل قوی بودن ایران، از جامعه‏ طرد خواهد شد.

این یعنی گزافه‏گویی‏هایی که هیچ‌کس انتظار ندارد از یک مرد سیاسی بشنود. ایشان در هیچ‏کدام از استدلال‏ها و سخنان و گفت‏وگوهایی که می‏کنند، نتوانسته‏اند پای‏شان را جای پای هیچ مرد سیاسی قابل اعتباری بگذارند و انتظاری هم از ایشان جز این نمی‏رود.

فکر می‏کنید هدف اصلی محمود احمدی‏نژاد از حضور در جلسات مجمع عمومی و جنجال‏هایی که برپا می‏شود، چیست؟

من به عنوان یک ناظر، فکر می‏کنم که ایشان دارند از این موقعیت فقط بهره‏برداری شخصی می‏کنند. برای اینکه برای ایشان فقط مهم این است که هرطور شده در رسانه‏های خارجی مطرح باشند.

البته برای حیثیت و اعتبار کشور و ملت ایران حتماً مضر است و هیچ فایده‏ای هم ندارد. ولی برای ایشان فرقی نمی‏کند. موقعی که تصویرش چاپ شود، مثلاً آقای لاری‌کینگ با وی مصاحبه کند و ای‏بی‏سی نیم ساعت وقت بگذارد و با ایشان مصاحبه کند، فکر می‏کنند اتفاق مهمی افتاده است.

آقای احمد‏ی‏نژاد جا پای نخست‏وزیران یا نمایندگانی از ایران می‏گذارند که همواره در طول سده‏ی گذشته برای ایران حیثیت و آبرو خریده‏اند. ایشان به جایی می‏آیند که روزی دکتر محمد مصدق آمده است و برای ایران حیثیت خریده است. امروز جز تأسف و تأثر برای ملت ایران چیزی نمی‏ماند که به‏جای دکتر محمد مصدق و امثال او، چنین کسی دارد به عنوان نماینده‏ی کشور ایران وارد سازمان ملل می‏شود و توجه جهانیان به ایشان، در واقع، توجه به یک ضد قهرمان و یک ضد شخصیت است.

توجه ما روزنامه‏نگاران همیشه به سوی دو گروه از انسان‏ها جلب می‏شود؛ یا انسان‏هایی که فوق‏العاده از نظر شخصیتی و کارهایی که انجام می‏دهند، انسان‏های مثبت و والامقامی هستند و در چشم‏ جهانیان قابل ستایش‏اند؛ یا انسان‏هایی که ضد قهرمان‏اند. یعنی انسان‏هایی که کارهای خلاف انجام داده‏اند؛ جنایت کرده‏اند؛ ضد انسانی رفتار کرده‏اند؛ و با جهانیان ستیز داشته‏اند.

ایشان شاید این تفاوت را نمی‏شناسند و فکر می‌کنند این توجهی که به صورت منفی به ایشان می‏شود توجه مثبتی است و از این بابت حتماً لذت هم می‏برند.

آیا گروه پرشماری که آقای احمدی‏نژاد همراه خود آورده‏‏اند، در نیویورک نقشی هم دارند؟

تصور کنید خیل همراهانی که با ایشان آمده‏اند، چه هزینه‏ای را به مملکت تحمیل کرده‏اند. حدود دویست، سیصد نفر همراه با ایشان آمده‏اند. در صورتی که زمانی که زنده‏یاد دکتر محمد مصدق برای شکایت به سازمان ملل آمدند، خرج سفر خود را از جیب خودشان دادند. اصلاً به دوش ملت ایران سوار نشدند؛ آن‌هم برای چنان سفر افتخارآمیزی که داشتند.

ایشان روی دوش ملت هم سوار می‏شوند و این مخارج را هم برای ملت می‏آفرینند. این گروه، انسان‏هایی که مانند خودشان فکر می‏کنند را هم با خود می‏آورند که مایه‌ی آ‏بروریزی و بی‏‏حیثیتی ملت ایران می‏شود. نتیجه‏اش هم همین است که می‏بینید؛ جز تمسخر از سوی رسانه‏‌های جهانی و مردان و زنان سیاسی جهان، چیز دیگری حاصل نمی‏شود.