«ورود به جنگ، آمریکا را به راه‌زنی نفت وا می‌دارد»

نیک‌آهنگ کوثر

یکی از عواملی که باعث شده غرب مقابل ایران کوتاه بیاید، احتمالا قطع شریان نفت از خلیج فارس در صورت بروز یک جنگ در منطقه است. آمریکایی‌ها می‌دانند که در صورت قطع ۲۰ در صد جریان نفت جهان، بحران آغاز می‌شود و ذخایر سوخت این کشور فقط کفاف ۵۷ روز نیازهای این کشور را خواهد داد، و حتی ممکن است آمریکا مجبور شود کشتی‌های نفتی را مجبور کند که به جای رفتن به مقصدهای مختلف، مسیرشان را کج کنند و به آمریکا بروند.

مشکل بزرگ آمریکایی‌ها این است که برای چنین روزی آماده نشده‌اند و کاهش منابع نفتی جهان بدون آمادگی قبلی باعث ایجاد بحرانی امنیتی در این کشور خواهد شد. همین مسأله باعث شده است که ایالات متحده در برابر ایران موضعی احتیاط‌آمیزبگیرد و نتواند در صورت نیاز با برخوردی ‌چکشی مانع ادامه برنامه‌های هسته‌ای تهران شود. در همین رابطه با ادوین بلک، روزنامه‌نگار و تحلیل‌گر آمریکایی گفت‌وگو کردم.

پول نفت باعث قدرتمند شدن رژیم تهران شده و بهترین راه برای کاهش قدرت ایران در این حوزه، رفتن سراغ سوخت‌های جایگزین است. این در حالی است که آمریکایی‌ها سراغ این فن‌آوری نرفته‌اند، با آن‌که تکنولوژی موتورهای با سوخت هیدروژنی و یا موتورهای برقی به هیچ وجه جدید نیستند.

با این همه وابستگی ماشین‌های بزرگ و پرمصرف آمریکایی به سوخت‌های فسیلی آن‌قدر زیاد است که نمی‌توانیم از اثر جادویی و هیپنوتیزمی‌اش دور شویم. بهترین راهی که می‌تواند به ما کمک کند این است با رفتن سراغ موتورهایی که با سوخت جایگزین کار می کنند، ارزش دلارهای نفتی ایران را کم کنیم.

ایران چه راه‌هایی برای فشار به غرب دارد در صورتی که مورد حمله قرار گیرد؟

اگر ایران سه نقطه استراتژیک منطقه یعنی مرکز گوگردزدایی نفت عربستان، بندر راس تنوره و تنگه هرمز که معبر اصلی‌اش برای کشتی رانی بسیار باریک است (حدود ۲ مایل) را هدف قرار دهد، باعث توقف ۴۰ در صد نفت انتقالی از طریق آب‌های آزاد و بیست در صد نیاز جهانی به نفت خواهد شد.

و البته باعث خواهد شد ۱۸ تا ٢٠ در صد نیاز نفتی آمریکا هم بلوکه شود. آمریکا تنها ذخیره‌ای معادل ۵۷ روز مصرفش نفت خام دارد. بعد از ۲ ماه آمریکا باید تصمیم بگیرد که می‌خواهد چه کند. مشکل اصلی این است که ۹۸ درصد حمل و نقل وابسته به نفت است. این‌جاست که آمریکا باید تصمیم مهمی در این قبال بگیرد.

ادوین بلک

آمریکا برای رفتن از خودروهای بنزین‌سوز به خودروهایی با سوخت جایگزین چقدر فرصت دارد؟

ما همه فرصت‌ها را تا کنون از دست داده‌ایم. آمریکا این فرصت را در دهه‌های ٢٠ و ۳۰ داشت. در دهه هفتاد و حتی زمانی که دولت خودروهای فرسوده را خرید. با پولش می‌شد روی جایگزینی سوخت سرمایه‌گزاری کرد. باید سراغ برنامه‌ای ضربتی رفت که در مقیاسی وسیع موتورها را تغییر دهند. ایجاد یک هزار مرکز در سراسر کشور می‌تواند بسیار موثر باشد.

رسیدن به خودروهایی با حداقل مصرف نسبت به مسافتی که طی می‌کنند در طول یک سال، در صورت اعمال طرح ضربتی می‌تواند عملی شود. ولی واقعیت این است که داریم خیلی دیر برای چنین کاری اقدام می‌کنیم. حتی اگر دیروز هم شروع می‌کردیم، دیر بود.

آیا ایران از این نقطه ضعف آمریکا خبر دارد؟

مطمئنا! آژانس بین‌المللی انرژی این را می‌داند، متحدین ما این را می‌دانند. آن‌ها برای شرایطی که صدور نفت دچار مشکل شود، طرح و برنامه دارند، اما ما نداریم!

آیا ممکن است آمریکا در صورت بحرانی شدن شرایط مثل دزدان دریایی عمل کند و محموله کشتی‌ها را به نفع خود مصادره کند؟

برنامه آمریکایی‌ها معمولا مطرح نمی‌شود ولی عملاً دزدیدن نفتکش‌ها است. باج دادن به آن‌هاست که از وسط اقیانوس به سمت آمریکا تغییر مسیر بدهند، و نفتشان را به چین و یا دیگر کشورها نفروشند. این برنامه آمریکا برای شرایط اورژانسی است!

چرا مطبوعات و رسانه‌های آمریکایی در باره این ماجرا و ضعف آمریکا ساکت‌ مانده‌اند؟

مطبوعات نمی‌توانند این مسأله را درک کنند. رسانه‌ها نمی‌توانند از فرصت استفاده کنند و ماجرا را تشریح کنند. مطبوعات فقط علاقه‌مندند قارچ اتمی بعد از انفجار بمب را گزارش کنند، اما اصلاً علاقه‌ای به پوشش مسائلی که به آن منتهی می‌شود را ندارند. آن چیزی که من و شما می‌دانیم، در رسانه‌های همه‌گانی گزارش نمی‌شود.

بسیاری از تحلیل‌گران و کارشناسان چپ و راست از این ماجرا اطلاع دارند، که دارند سعی می‌کنند وابستگی آمریکا به نفت را از بین ببرند، اما این اتفاق نیافتاده است.